ปี 2532 ผู้เขียนเรียนอยู่ที่โรงเรียนคอนแวนต์แห่งนึงในจังหวัดสมุทรปราการ เรียนจะจบชั้น ม.6 แล้ว พึ่งจะรู้จักเพื่อนคนนึง ในชั้นเดียวกัน แต่คนละห้อง ผู้เขียนเรียน สายวิทย์คณิต แต่เพื่อนคนนี้เรียน ศิลป์ภาษา เพื่อนคนนี้ชื่อ โจ นิสัยน่ารักๆ แต่ก็ไม่ค่อยได้คุยมากเท่าไหร่ จนเราไปพบกันอีกที ตอนเข้ามหาวิทยาลัย เอกชน วันหนึ่ง เจอกันที่คณะ โจเข้ามาทักทาย เพราะเพื่อนๆไปเรียนที่อื่นกันหมด เราก็เห็นว่าเคยอยู่โรงเรียนเดียวกัน ก็เข้าก้วนกันได้ แล้วเราก็สนิทกัน รวดเร็ว ยังรวมตัวกันได้อีกทั้งเพื่อนใหม่เพื่อนเก่า ร่วมๆ 5 คน ไปไหนไปกัน และชอบนั่งดื่มหน้ามหาลัย สมัยนั้น ไม่มีกฏข้อห้าม เมาวนไปเรื่อยๆ ในกลุ่ม มี โจ หนิง ยุ้ย อ่อ(เป็นกะเทยคนเดียว)
วันนึง ชวนกันปาร์ตี้หลังเลิกเรียนที่ หน้ามหาลัย แต่ผู้เขียน ไม่ได้ดื่ม แต่เพื่อนๆเมาทุกคน เลยต้องพากันมานอนบ้านเดียวกัน เพราะถามทางกลับบ้านไม่รู้เรื่อง ตัดสินใจมาบ้านคนที่ใกล้ที่สุด เท่าที่ผู้เขียนคิด น่าจะเป็นบ้าน โจ แถวสำโรง พอนั่งแท็กซี่มาถึงบ้าน ผู้เขียนก็หากุลแจในตัวเพื่อน โจไขเข้าบ้าน พอเดินเข้าไป จะเจอสนามหญ้า หน้าบ้านจะอยู่ขวามือ พอเปดประตูเข้าบ้าน ทุกคนก็ทยอยขึ้นบ้าน ท่าทางจะรู้สึกตัวกันบ้าง ในบ้านเงียบมาก ผู้เขียนยังไม่ได้ถามว่า มีใครอยู่ไหม ทุกคนก็ เข้าห้องนอนรวมกันหมดหามุมของตัวเอง ห้องนอนแคบ แต่เราก็พอหาคนละมุมนอนกันได้ เจ้าของบ้านโจนอนบนเตียง หนิงนอนข้างเตียงซ้ายยุ้ยข้างเตียงขวา อ่อ ปลายเตียง ส่วนผู้เขียนนอนเอาหัวมาทางประตูห้อง ไม่ต้องปูพื้น แต่ได้หมอนหนุนมาใบ ระหว่างนั้นผู้เขียนมองเหนือหัว มีลมเย็นๆผ่านเข้ามา ช่องธรณีประตู ผู้เขียนเลยมองรอดช่อง เห็นปลายนิ้วเท้าและเท้าคน ดูน่าจะเป็นผู้ชาย พอดีพื้นบ้านเป็นไม้ปาเก้เงา มันสะท้อนเงาของเจ้าของเท้านั้น เหมือนคนุ่งผ้าขนหนูสีบขาว ผู้เขียนก็ลุก เพราะเกรงว่าคนที่ยืนหน้าห้องจะเปิดประตูเข้า แต่ก็ไม่มีทีท่า พอผู้เขียนดูอีกทีก็ไม่มี จึงตัดสินใจล้อคประตู ถ้าเขาจะเข้าจะได้รู้ และในคืนนั้นก็ได้ยินเสียงคนเดินลงบันได แต่เป็นเด็กหลังจากนั้น พวกเราก็หลับกันถึงเช้า ทุกคนแยกย้ายกันกลับ เหลือผู้เขียนกลับเจ้าของบ้าน มีจังหวะเลยถาม โจ ว่า เมื่อคืนผู้ชายใครหรอ มายืนหน้าห้องแต่คงไม่กล้าเรียก มีหลานหรอวิ่งลงบันไดเมื่อคืนนอนดึกจัง
โจ กลับตกใจ บอกว่าไม่มีนะ ในบ้านมีแค่พวกเราบ้านนี้ไม่มีเด็ก พ่อไปอยู่กับเยน้อย แม่เราไปสัมนา น้องชายอยู่บ้านเพื่อน
จุดเริ่มแรกที่เรารู้เกี่ยวกับเพื่อนชื่อ โจ. รอ. ต่ออีกฉบับหน้านะคะ
เพื่อนที่ระลึก
วันนึง ชวนกันปาร์ตี้หลังเลิกเรียนที่ หน้ามหาลัย แต่ผู้เขียน ไม่ได้ดื่ม แต่เพื่อนๆเมาทุกคน เลยต้องพากันมานอนบ้านเดียวกัน เพราะถามทางกลับบ้านไม่รู้เรื่อง ตัดสินใจมาบ้านคนที่ใกล้ที่สุด เท่าที่ผู้เขียนคิด น่าจะเป็นบ้าน โจ แถวสำโรง พอนั่งแท็กซี่มาถึงบ้าน ผู้เขียนก็หากุลแจในตัวเพื่อน โจไขเข้าบ้าน พอเดินเข้าไป จะเจอสนามหญ้า หน้าบ้านจะอยู่ขวามือ พอเปดประตูเข้าบ้าน ทุกคนก็ทยอยขึ้นบ้าน ท่าทางจะรู้สึกตัวกันบ้าง ในบ้านเงียบมาก ผู้เขียนยังไม่ได้ถามว่า มีใครอยู่ไหม ทุกคนก็ เข้าห้องนอนรวมกันหมดหามุมของตัวเอง ห้องนอนแคบ แต่เราก็พอหาคนละมุมนอนกันได้ เจ้าของบ้านโจนอนบนเตียง หนิงนอนข้างเตียงซ้ายยุ้ยข้างเตียงขวา อ่อ ปลายเตียง ส่วนผู้เขียนนอนเอาหัวมาทางประตูห้อง ไม่ต้องปูพื้น แต่ได้หมอนหนุนมาใบ ระหว่างนั้นผู้เขียนมองเหนือหัว มีลมเย็นๆผ่านเข้ามา ช่องธรณีประตู ผู้เขียนเลยมองรอดช่อง เห็นปลายนิ้วเท้าและเท้าคน ดูน่าจะเป็นผู้ชาย พอดีพื้นบ้านเป็นไม้ปาเก้เงา มันสะท้อนเงาของเจ้าของเท้านั้น เหมือนคนุ่งผ้าขนหนูสีบขาว ผู้เขียนก็ลุก เพราะเกรงว่าคนที่ยืนหน้าห้องจะเปิดประตูเข้า แต่ก็ไม่มีทีท่า พอผู้เขียนดูอีกทีก็ไม่มี จึงตัดสินใจล้อคประตู ถ้าเขาจะเข้าจะได้รู้ และในคืนนั้นก็ได้ยินเสียงคนเดินลงบันได แต่เป็นเด็กหลังจากนั้น พวกเราก็หลับกันถึงเช้า ทุกคนแยกย้ายกันกลับ เหลือผู้เขียนกลับเจ้าของบ้าน มีจังหวะเลยถาม โจ ว่า เมื่อคืนผู้ชายใครหรอ มายืนหน้าห้องแต่คงไม่กล้าเรียก มีหลานหรอวิ่งลงบันไดเมื่อคืนนอนดึกจัง
โจ กลับตกใจ บอกว่าไม่มีนะ ในบ้านมีแค่พวกเราบ้านนี้ไม่มีเด็ก พ่อไปอยู่กับเยน้อย แม่เราไปสัมนา น้องชายอยู่บ้านเพื่อน
จุดเริ่มแรกที่เรารู้เกี่ยวกับเพื่อนชื่อ โจ. รอ. ต่ออีกฉบับหน้านะคะ