สวัสดีคะเรื่องราวของเรามันค่อนข้างเป็นปัญหาเรื้อรังสำหรับเรามากๆ
ขอเกริ่นก่อนว่าเราเป็นคนมีโลกส่วนตัวมากๆแต่ไม่ใช่ไม่มีสังคมนะคะเรามีเพื่อนค่อนข้างเยอะเหมือนกันเอาง่ายๆเราจะติดเพื่อนมากๆเวลาอยู่ข้างนอกแต่พออยู่คนเดียวในห้องเราจะไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย เราชอบบรรยากาศตอนเราอยู่ห้องคนเดียวเปิดไฟมืดๆดูหนังคนเดียวเราว่ามันสนุกมากเราชอบทำอะไรคนเดียวเช่นกินข้าวคนเดียวดูหนังคนเดียวเดินเล่นในห้างคนเดียวร้องเกะคนเดียว ส่วนเรื่องแฟนเราเคยมีแฟนแต่เราอยู่ไกลกันมากๆเพราะเราต้องมาเรียนที่อื่น คบกันนานมาสมควรจนเลิกกันไป เราก็อยู่คนเดียวบ้างมีคนคุยบ้างไปเรื่อยๆของเรา เป็นแบบนี้อยู่สามปี เรามีความสุขกับชีวิตเราตอนนั้นมากๆไปเที่ยวกับเพื่อนกลับมาดูหนังคนเดียวตื่นนอนก็ไปกินข้าวกับเพื่อนคือชีวิตช่วงนั้นมันสนุกสุดๆ และแล้วเพื่อนสนิทเราก็หนีไปแฟนกันทีละคนสองคน เราก็ยังรู้สึกโอเคฉันอยู่ได้ฉันชอบไปไหนคนเดียวมันโอเค แต่มันจะเริ่มมามีความรู้สึกช่วงหลังๆว่าทำไมเราเหงาเมื่อกิจกรรมที่เราเคยทำแล้วชอบอย่างดูหนัวคนเดียวไปไหนคนเดียวมันหน้าเบื่อ คือเราก็เข้าใจว่ามันคือช่วงใกล้เป็นปจด(เรื่องนี้ผญจะรู้ดี)คือเราเบื่อมากหงุดหงิดมากเรารู้สึกเบื่อจึงชวนเพื่อนออกไปเที่ยวเหมือนทุกที แต่ทีนี้เพื่อนไม่ว่างเพราะเพื่อนอยู่กับแฟนเรายิ่งจิตตกไปเรื่อยว่าชีวิตเราทำไมวังเวง ตอนนั้นเหมือนบนฟ้าจะทราบว่าเราเหงาเปลี่ยวและวังเวง เราได้รู้จักคนๆนึงเคยเจอหน้ากันแต่ไม่บ่อยเค้าเข้ามาคุยกับเราไปไหนมาไหนกับเราแรกๆมันดีมากเพราะยังไม่ได้คบกันมันมีพื้นที่ส่วนตัวของกันและกัน พอมันนานเข้าเค้าขอเราเป็นแฟนเราก็คิดว่ามันจะโอเคแบบแรกๆไปตลอดเพราะเค้าเสมอต้นเสมอปลายมาก. พอคบกันได้สักเกือบปีเค้าตัดสินใจย้ายหอพักมาอยู่กับเรา เรายอมรับว่าเราปรับอะไรหลายมาก เริ่มใช้กระเป๋าตังค์ไปเดียวกันเค้าเอาของเค้าให้เราถือ อยู่ด้วยกันมาไม่เคยมีปหเลยนะมีทะเลาะกันเรื่องแรกคือเราไม่ยอมแกะกุ้งให้เค้ากิน ปกติเราจะแกะเพราะตอนคบกันใหม่ๆมือเค้าเจ็บเราแกะให้จากนั้นเราก็แกะให้ตลอด ที่วันนั้นเราไม่แกะให้เพราะเราไม่ชอบเวบากินข้าวทำไมต้องเล่นโทรศัพท์คือจะเล่นตอนไหนเราไม่ว่าเลยขอแค่เวลากินข้าวอย่าเล่น พอหลังจากเรื่องนี้ผ่านไปเรามาทำข้อตกลงกันว่าถ้าออกไปกินข้าวห้ามเอาโทรศัพท์ไป เราอยู่ด้วยกันแบบกระท่อนกระแท่นมันเริ่มมีเรื่องที่ต้องทะเลาะกันบ่อยขึ้นเรานู้สึกเหนื่อยที่ต้องมารับอะไรแบบนี้คนเดียวซึ่งเค้าไม่รับรู้อะไรเลย เราเสียสละมากนะจนบางครั้งเพื่อนคิดว่าเราเป็นผู้ชาย อะไรหลายๆอย่างมันทำให้เราเหนื่อยเราอยากกลับไปตอนที่เราอยู่คนเดียว คืออาจจะสงสัยว่าทำไมเราไม่เลิกละ เราก็อยากเลิกนะ แต่เรามีหนี้ที่ต้องใช้ร่วมกันถ้าเราทิ้งเค้าเค้าจะไม่มีที่อยู่เพราะเราเช่าหออยู่ เพราะเงินทุกบาทต้องเอามาใช้หนี้ ที่เหลือก็ใช้กินใช้อยู่เค้าก็ทำงานพาททามเงินตรงนี้ใช้หนี้ส่วนเงินเค้ากับเงินเราแบ่งจ่ายค่าหอค่ากิน ถามว่าเค้าดีไหมเค้าดีนะทำอะไรให้เราโดยที่เราไม่ต้องบอก แต่พักหลังเค้าเริ่มแอบทักผญคนอื่นไปเราก็ปลงมากถ้านั่นจะทำให้แกมีความสุขก็ทำ ที่อยู่กันทุกวันนี้เหมือนทนอยู่  เราอยากหลุดพ้นความรู้สึกพวกนี้ไปสักทีเราอยากอยู่คนเดียวอยากมีความสุขเหมือนแต่ก่อน