เรื่องมีอยู่ว่า...
มีเทพองค์ใหม่ชื่อว่า อามิจ เป็นเทพแห่งจินตนาการ มีหน้าที่คอยสร้างความคิดสร้างสรรค์ และความฝันให้ผู้คน เพราะเหตุนี้เมื่อใดก็ตามเมื่อมีคนพบเห็นเทพองค์นี้ ก็มักจะมาขอให้ช่วย ไม่ว่าจะทำให้คนที่รักฝันหรือคิดถึงตัวเอง ขอให้มีไอเดียคิดงานออก แต่ว่า ตัวเทพอามิจเอง เมื่อมีคนเข้ามาขอให้ช่วย ก็มักจะได้รับผลกระทบกับการขอนั้นๆ เช่น ถ้าขอให้คิดถึงใคร เทพอามิจก็จะคิดถึงคนๆ นั้นด้วย ถ้าขอให้มีไอเดีย เทพอามิจก็จะมีไอเดีย รู้สึกอยากจะทำงานนั้นๆ ด้วย แต่เทพไม่อาจเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับกิจกรรมใดๆ ของมนุษย์ได้โดยตรง
และด้วยความสามารถนี้เอง ก็ทำให้เทพอามิจลำบากไม่น้อย ไม่ว่าจะไปที่เมืองนั้น หรือเมืองนี้ ก็จะมีผู้คนมาขอให้ช่วยเสมอ ซึ่งเทพอามิจก็ไม่เคยปฏิเสธ จนกระทั่งวันหนึ่ง ก็มีคนมาให้เทพอามิจช่วยอีก แต่ว่า
“ทำไมไอเดียที่ได้ เป็นแบบนี้ มันไม่เข้าท่าเลย” ว่าแล้วคนๆ นั้นก็ว่าเทพอามิจ
“ทำไมให้ฉันฝันเห็นอะไรแบบนี้เนี้ย ไม่ได้เข้าใจในมนุษย์เอาซะเลย” นอกจากจะโดนมนุษย์ว่าหลายคนแล้ว เทพอามิจก็ยังมีอาการสับสนผสมกันอยู่ ที่เป็นผลจากความสามารถของตนเอง แต่ด้วยความที่เป็นเทพใจดี ก็อดทน และคิดว่า
“เอาน่ะ มันต้องมีคนที่เขาดีกับเรามั่งเหมือนกัน นั่นไง มีคนท่าทาง กลุ้มๆ อยู่ตรงนั้นพอดี ไปช่วยดีกว่า” แต่หารู้ไม่ว่า ตนเองไปช่วยผิดคน
สตรีนางนี้ ไม่ใช่มนุษย์ แต่ก็ไม่ใช่เทพ เป็นสิ่งมีชีวิตรูปร่างประหลาด นางมีฉายาว่า เลาด้าแห่งการทำลายล้าง เพราะเวลานางไปที่ไหน มักจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นที่นั่น
“เฮ้ เจ้าน่ะ ทำท่ากลุ้มใจอะไรอยู่ มีอะไรให้ข้าช่วยไหม” เลาด้าแห่งการทำลายล้างมองเทพอามิจ ถอนหายใจ แล้วตอบว่า
“เฮอะ เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ ก่อนจะมาช่วยใคร” เพียงแค่นั้น ความอดทนที่เทพอามิจมีก็ขาดสะบั้นลง เทพอามิจสติแตก พร้อมกับใช้อำนาจ
“ไอ้เจ้าพวกบ้า ทำยังไงก็ไม่ถูกใจใช่ไหม งั้นก็เละไปให้หมดเลยละกัน” แล้วเทพอามิจ ก็ส่งจินตนาการในแง่ลบออกไป การฆ่าฟัน การทำลายล้าง การกดขี่ข่มเหง ซึ่งเป็นเหตุให้เกิดยุคมืดในโลกของเรานั่นเอง
เทพองค์นี้เป็นตัวแทนของคนจำพวกหนึ่ง ซึ่งก็คือพวกคนที่ไม่มีจุดยืนของตัวเองนั่นเอง คนประเภทนี้ ไม่รู้ว่าตัวเองอยากทำอะไร พอมีใครแนะนำ บอก หรือสั่ง ก็คล้อยตามไปเรื่อย
บางครั้งพวกเขา ก็สับสนระหว่างคนหนึ่งที่อยากให้ตนเป็นอีกแบบ กับอีกคนที่ต้องการคนละอย่าง ซึ่งถ้าบังเอิญสิ่งที่ได้ทำ เป็นสิ่งที่ตนเองชอบหรือถนัดก็ดีไป แต่ถ้าหากไม่ใช่ คนประเภทนี้จะหาความสุขแทบไม่ได้
และอีกสิ่งหนึ่งที่เป็นอันตรายสำหรับคนกลุ่มนี้ก็คือ ตัวเขาเอง มักจะผูกติดกับความสุข ความชอบของคนอื่นมาก ถ้าคนอื่นไม่ชอบ หรือรู้สึกไม่ดี เขาก็รู้สึกแย่ด้วย บางครั้ง ถึงขนาดไม่กล้าจะทำอะไร เพราะกลัวคนอื่นเกลียด กลัวคนอื่นไม่รัก จนกระทั่งวันหนึ่ง ก็สติแตก อาละวาด ส่วนความรุนแรงก็แล้วแต่คน
ทางออกสำหรับพวกเขาเหล่านี้ก็คือ ให้เขาเลิกสนใจ ว่าคนอื่นจะมองยังไง ไม่จำเป็นจะต้องเป็นเด็กดี หรือคนดีในสายตาทุกคนก็ได้ แต่ต้องรู้ว่า ความถนัด ความสนใจของตัวเองคืออะไร อะไรคือสิ่งที่จะอยากทำไปตลอดชีวิต
ค้นหาหน่อย และสิ่งที่ได้ มักจะเป็นคำตอบสั้นๆ เช่นของผม “อยากให้คนในโลกนี้ ดีขึ้นกันมาอีกสักนิดก็ยังดี”
แล้วสิ่งที่คุณอยากจะทำไปตลอดชีวิตล่ะครับ คืออะไร
เรื่องของจินตนาการ (ตัวตน)
มีเทพองค์ใหม่ชื่อว่า อามิจ เป็นเทพแห่งจินตนาการ มีหน้าที่คอยสร้างความคิดสร้างสรรค์ และความฝันให้ผู้คน เพราะเหตุนี้เมื่อใดก็ตามเมื่อมีคนพบเห็นเทพองค์นี้ ก็มักจะมาขอให้ช่วย ไม่ว่าจะทำให้คนที่รักฝันหรือคิดถึงตัวเอง ขอให้มีไอเดียคิดงานออก แต่ว่า ตัวเทพอามิจเอง เมื่อมีคนเข้ามาขอให้ช่วย ก็มักจะได้รับผลกระทบกับการขอนั้นๆ เช่น ถ้าขอให้คิดถึงใคร เทพอามิจก็จะคิดถึงคนๆ นั้นด้วย ถ้าขอให้มีไอเดีย เทพอามิจก็จะมีไอเดีย รู้สึกอยากจะทำงานนั้นๆ ด้วย แต่เทพไม่อาจเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับกิจกรรมใดๆ ของมนุษย์ได้โดยตรง
และด้วยความสามารถนี้เอง ก็ทำให้เทพอามิจลำบากไม่น้อย ไม่ว่าจะไปที่เมืองนั้น หรือเมืองนี้ ก็จะมีผู้คนมาขอให้ช่วยเสมอ ซึ่งเทพอามิจก็ไม่เคยปฏิเสธ จนกระทั่งวันหนึ่ง ก็มีคนมาให้เทพอามิจช่วยอีก แต่ว่า
“ทำไมไอเดียที่ได้ เป็นแบบนี้ มันไม่เข้าท่าเลย” ว่าแล้วคนๆ นั้นก็ว่าเทพอามิจ
“ทำไมให้ฉันฝันเห็นอะไรแบบนี้เนี้ย ไม่ได้เข้าใจในมนุษย์เอาซะเลย” นอกจากจะโดนมนุษย์ว่าหลายคนแล้ว เทพอามิจก็ยังมีอาการสับสนผสมกันอยู่ ที่เป็นผลจากความสามารถของตนเอง แต่ด้วยความที่เป็นเทพใจดี ก็อดทน และคิดว่า
“เอาน่ะ มันต้องมีคนที่เขาดีกับเรามั่งเหมือนกัน นั่นไง มีคนท่าทาง กลุ้มๆ อยู่ตรงนั้นพอดี ไปช่วยดีกว่า” แต่หารู้ไม่ว่า ตนเองไปช่วยผิดคน
สตรีนางนี้ ไม่ใช่มนุษย์ แต่ก็ไม่ใช่เทพ เป็นสิ่งมีชีวิตรูปร่างประหลาด นางมีฉายาว่า เลาด้าแห่งการทำลายล้าง เพราะเวลานางไปที่ไหน มักจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นที่นั่น
“เฮ้ เจ้าน่ะ ทำท่ากลุ้มใจอะไรอยู่ มีอะไรให้ข้าช่วยไหม” เลาด้าแห่งการทำลายล้างมองเทพอามิจ ถอนหายใจ แล้วตอบว่า
“เฮอะ เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ ก่อนจะมาช่วยใคร” เพียงแค่นั้น ความอดทนที่เทพอามิจมีก็ขาดสะบั้นลง เทพอามิจสติแตก พร้อมกับใช้อำนาจ
“ไอ้เจ้าพวกบ้า ทำยังไงก็ไม่ถูกใจใช่ไหม งั้นก็เละไปให้หมดเลยละกัน” แล้วเทพอามิจ ก็ส่งจินตนาการในแง่ลบออกไป การฆ่าฟัน การทำลายล้าง การกดขี่ข่มเหง ซึ่งเป็นเหตุให้เกิดยุคมืดในโลกของเรานั่นเอง
เทพองค์นี้เป็นตัวแทนของคนจำพวกหนึ่ง ซึ่งก็คือพวกคนที่ไม่มีจุดยืนของตัวเองนั่นเอง คนประเภทนี้ ไม่รู้ว่าตัวเองอยากทำอะไร พอมีใครแนะนำ บอก หรือสั่ง ก็คล้อยตามไปเรื่อย
บางครั้งพวกเขา ก็สับสนระหว่างคนหนึ่งที่อยากให้ตนเป็นอีกแบบ กับอีกคนที่ต้องการคนละอย่าง ซึ่งถ้าบังเอิญสิ่งที่ได้ทำ เป็นสิ่งที่ตนเองชอบหรือถนัดก็ดีไป แต่ถ้าหากไม่ใช่ คนประเภทนี้จะหาความสุขแทบไม่ได้
และอีกสิ่งหนึ่งที่เป็นอันตรายสำหรับคนกลุ่มนี้ก็คือ ตัวเขาเอง มักจะผูกติดกับความสุข ความชอบของคนอื่นมาก ถ้าคนอื่นไม่ชอบ หรือรู้สึกไม่ดี เขาก็รู้สึกแย่ด้วย บางครั้ง ถึงขนาดไม่กล้าจะทำอะไร เพราะกลัวคนอื่นเกลียด กลัวคนอื่นไม่รัก จนกระทั่งวันหนึ่ง ก็สติแตก อาละวาด ส่วนความรุนแรงก็แล้วแต่คน
ทางออกสำหรับพวกเขาเหล่านี้ก็คือ ให้เขาเลิกสนใจ ว่าคนอื่นจะมองยังไง ไม่จำเป็นจะต้องเป็นเด็กดี หรือคนดีในสายตาทุกคนก็ได้ แต่ต้องรู้ว่า ความถนัด ความสนใจของตัวเองคืออะไร อะไรคือสิ่งที่จะอยากทำไปตลอดชีวิต
ค้นหาหน่อย และสิ่งที่ได้ มักจะเป็นคำตอบสั้นๆ เช่นของผม “อยากให้คนในโลกนี้ ดีขึ้นกันมาอีกสักนิดก็ยังดี”
แล้วสิ่งที่คุณอยากจะทำไปตลอดชีวิตล่ะครับ คืออะไร