เรากับแฟนมีลูกด้วยกันสองคนค่ะอีกคนยังไม่คลอด (อายุครรภ์ตอนนี้23สัปดาห์)
แฟนทำงานอยู่ต่างจังหวัดค่ะเดือนนึงเจอกันครั้งนึง ไม่ได้จดทะเบียนกัน
ที่จับได้เพราะเพื่อนเราได้งานที่เดียวกันกับแฟนแต่คนละตำแหน่ง และเห็นว่า
เวลาเบรคก็จะมีผู้หญิงมารอไปทานข้าวด้วย ใกล้เลิกงานเธอคนนั้นก็จะมารอกลับด้วย
พอถามรุ่นพี่ที่ทำงานก็บอกว่าเค้าเป็นแฟนกันคบกันมาจะสองปีแล้ว
เมื่อเพื่อนเรารู้แบบนั้นเลยตัดสินใจมาบอกเราตอนแรกเราก็ไม่เชื่อเพราะไว้ใจแฟนมาก
เราก็เลยตัดสินใจพาลูกไปหาเค้าวันหยุดที่คอนโด(โดยไม่บอกอะไรเค้าก่อน)
ที่เราซื้อไว้พักเวลามาหาเค้าที่กรุงเทพฯ
แต่ช่วงท้องเราไม่ได้มาเลย แฟนบอกไม่อยากให้เดินทางไกลเดี๋ยวมาหาเราเองเพราะเป็นห่วงเรากับลูกในท้อง
พอถึงห้อง ในห้องมีข้าวของของผู้หญิงคนนั้นเยอะแยะไปหมด ตอนนั้นเราร้องไห้หนักมาก
จนลูกคนโต(4ขวบ)ร้องตามคิดว่าเราเจ็บตรงไหน เราก็ยิ่งเสียใจหนักไปอีก นับเวลารอเค้ากลับมา
จนกระทั่ง เวลาเกือบสามทุ่ม เราปิดไฟในห้อง ล็อคห้อง บอกลูกไม่ให้ส่งเสียงจนเขาเปิดประตูเข้ามา
หน้าเขาทั้งคู่ดูตกใจมาก แต่เหมือนผู้หญิงคนนั้นก็รู้อยู่แล้วว่าเราเป็นใคร
วินาทีนั้นเราแค่เดินจูงมือลูกออกมาโดยไม่พูดอะไร เราขอเค้าว่าไม่ต้องตามเรามา
ไม่ต้องพูดอะไรเพราะลูกอยู่ตรงนี้
พอเราถึงบ้านที่ต่างจังหวัดก็รีบไปบ้านพ่อกับแม่ทันทีและวันถัดมาเค้าก็มาหาเรา เค้าให้เหตุผลว่า
ความรักทีมีให้เรามันไม่เหมือนเดิมแต่มันคือความรับผิดชอบ มันอิ่มตัว มันจืดจาง แต่เค้าก็ผูกพันเพราะอยู่กันมาจะสิบปีแล้ว
กับผู้หญิงคนนั้นเค้าก็รักมาก และทิ้งไม่ได้ แฟนเราเค้าเคยเป็นคนดี ซื่อสัตย์ รักครอบครัว
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เลย เราตั้งคำถามขึ้นมาเยอะมาก ด้วยยุคสมัยและปัจจัยอื่นๆ มีหลายครอบครัวที่หนีไม่พ้นเรื่องแบบนี้
แต่หลายครอบครัวก็ประคับประคองจนผ่านไปได้ แล้วเราล่ะจะทำได้มั้ย? ครอบครัวเรา
ก็กำลังจะเป็นแบบนั้นหรอ?
นับจากเหตุการณ์ในวันนั้นจนถึงวันนี้เป็นระยะเวลาราวๆ 1เดือน ที่เราอยู่บ้านพ่อแม่ที่ท่านก็รับรู้ปัญหาที่เกิดขึ้นพยายามให้เราใช้สติมากๆแต่มันก็ยาก เราผิดหวัง เราเสียใจ ความรู้สึกดีๆมันค่อยๆถูกลบไปพอนึกได้ว่าลับหลังเราเค้าไปทำอะไร กับใคร
เค้ามาหาเราทุกอาทิตย์ ซึ่งบ่อยกว่าปกติ พยายามหาทางออกกับเรื่องนี้โดยการให้เรายอมรับเรื่องนี้ให้ได้ ซึ่งพ่อแม่เราจะไม่ได้มารับรู้ส่วนนี้เค้าจะให้เราตกลงกันเองก่อนเพราะถือว่าโตมีครอบครัวแล้วต้องจัดการเอง
เรายอมรับว่ายังรักเค้าอยู่มาก แต่ก็ผิดหวังมากเหมือนกัน ทั้งนี้ทั้งนั้นนี่คือสิ่งที่เราทำในตอนนี้ ไม่ยอมรับ แต่ก็ยังหาวิธีแก้ปัญหาที่ดีที่สุดไม่ได้หรืออาจเป็นเพราะจิตใจตอนนี้มันยังร้อนรุ่มสติสตังยังอยู่ไม่ครบก็ไม่แน่ใจ
ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลามาอ่านและแนะนำให้ข้อคิดต่างๆไว้ล่วงหน้า จขกท.เครียด ไม่รู้จะระบายความอึดอัดนี้ที่ไหนก็ขอระบายไว้ในนี้แล้วกันนะคะ
หากพิมพ์อะไรไม่ถูกใจไปบ้างก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ อย่าดุกันเลยตอนนี้หัวใจค่อนข้างที่จะเปราะบาง
สิ่งแรกที่คุณจะทำเมื่อรู้ว่าสามีนอกใจ
แฟนทำงานอยู่ต่างจังหวัดค่ะเดือนนึงเจอกันครั้งนึง ไม่ได้จดทะเบียนกัน
ที่จับได้เพราะเพื่อนเราได้งานที่เดียวกันกับแฟนแต่คนละตำแหน่ง และเห็นว่า
เวลาเบรคก็จะมีผู้หญิงมารอไปทานข้าวด้วย ใกล้เลิกงานเธอคนนั้นก็จะมารอกลับด้วย
พอถามรุ่นพี่ที่ทำงานก็บอกว่าเค้าเป็นแฟนกันคบกันมาจะสองปีแล้ว
เมื่อเพื่อนเรารู้แบบนั้นเลยตัดสินใจมาบอกเราตอนแรกเราก็ไม่เชื่อเพราะไว้ใจแฟนมาก
เราก็เลยตัดสินใจพาลูกไปหาเค้าวันหยุดที่คอนโด(โดยไม่บอกอะไรเค้าก่อน)
ที่เราซื้อไว้พักเวลามาหาเค้าที่กรุงเทพฯ
แต่ช่วงท้องเราไม่ได้มาเลย แฟนบอกไม่อยากให้เดินทางไกลเดี๋ยวมาหาเราเองเพราะเป็นห่วงเรากับลูกในท้อง
พอถึงห้อง ในห้องมีข้าวของของผู้หญิงคนนั้นเยอะแยะไปหมด ตอนนั้นเราร้องไห้หนักมาก
จนลูกคนโต(4ขวบ)ร้องตามคิดว่าเราเจ็บตรงไหน เราก็ยิ่งเสียใจหนักไปอีก นับเวลารอเค้ากลับมา
จนกระทั่ง เวลาเกือบสามทุ่ม เราปิดไฟในห้อง ล็อคห้อง บอกลูกไม่ให้ส่งเสียงจนเขาเปิดประตูเข้ามา
หน้าเขาทั้งคู่ดูตกใจมาก แต่เหมือนผู้หญิงคนนั้นก็รู้อยู่แล้วว่าเราเป็นใคร
วินาทีนั้นเราแค่เดินจูงมือลูกออกมาโดยไม่พูดอะไร เราขอเค้าว่าไม่ต้องตามเรามา
ไม่ต้องพูดอะไรเพราะลูกอยู่ตรงนี้
พอเราถึงบ้านที่ต่างจังหวัดก็รีบไปบ้านพ่อกับแม่ทันทีและวันถัดมาเค้าก็มาหาเรา เค้าให้เหตุผลว่า
ความรักทีมีให้เรามันไม่เหมือนเดิมแต่มันคือความรับผิดชอบ มันอิ่มตัว มันจืดจาง แต่เค้าก็ผูกพันเพราะอยู่กันมาจะสิบปีแล้ว
กับผู้หญิงคนนั้นเค้าก็รักมาก และทิ้งไม่ได้ แฟนเราเค้าเคยเป็นคนดี ซื่อสัตย์ รักครอบครัว
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เลย เราตั้งคำถามขึ้นมาเยอะมาก ด้วยยุคสมัยและปัจจัยอื่นๆ มีหลายครอบครัวที่หนีไม่พ้นเรื่องแบบนี้
แต่หลายครอบครัวก็ประคับประคองจนผ่านไปได้ แล้วเราล่ะจะทำได้มั้ย? ครอบครัวเรา
ก็กำลังจะเป็นแบบนั้นหรอ?
นับจากเหตุการณ์ในวันนั้นจนถึงวันนี้เป็นระยะเวลาราวๆ 1เดือน ที่เราอยู่บ้านพ่อแม่ที่ท่านก็รับรู้ปัญหาที่เกิดขึ้นพยายามให้เราใช้สติมากๆแต่มันก็ยาก เราผิดหวัง เราเสียใจ ความรู้สึกดีๆมันค่อยๆถูกลบไปพอนึกได้ว่าลับหลังเราเค้าไปทำอะไร กับใคร
เค้ามาหาเราทุกอาทิตย์ ซึ่งบ่อยกว่าปกติ พยายามหาทางออกกับเรื่องนี้โดยการให้เรายอมรับเรื่องนี้ให้ได้ ซึ่งพ่อแม่เราจะไม่ได้มารับรู้ส่วนนี้เค้าจะให้เราตกลงกันเองก่อนเพราะถือว่าโตมีครอบครัวแล้วต้องจัดการเอง
เรายอมรับว่ายังรักเค้าอยู่มาก แต่ก็ผิดหวังมากเหมือนกัน ทั้งนี้ทั้งนั้นนี่คือสิ่งที่เราทำในตอนนี้ ไม่ยอมรับ แต่ก็ยังหาวิธีแก้ปัญหาที่ดีที่สุดไม่ได้หรืออาจเป็นเพราะจิตใจตอนนี้มันยังร้อนรุ่มสติสตังยังอยู่ไม่ครบก็ไม่แน่ใจ
ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลามาอ่านและแนะนำให้ข้อคิดต่างๆไว้ล่วงหน้า จขกท.เครียด ไม่รู้จะระบายความอึดอัดนี้ที่ไหนก็ขอระบายไว้ในนี้แล้วกันนะคะ
หากพิมพ์อะไรไม่ถูกใจไปบ้างก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ อย่าดุกันเลยตอนนี้หัวใจค่อนข้างที่จะเปราะบาง