ทำไมมีความรักแล้วยังรู้สึกเหมือนตัวเองยังต้องวิ่งหาความรักอยู่ตลอด??

จากข้อคำถามคือจะอธิบายว่า เราเป็นคนมีแฟนแล้ว แต่เรารู้สึกเหมือนแฟนไม่ได้รักเราจริงๆ คือบางครั้งเกิดคำถามมากมายในหัวว่าเค้ารรักเราจริงๆไหม แต่คำตอบที่ได้จากความคิดของเราคือเค้าเหมือนไม่ได้รักเราเลย เหมือนเค้าต้องการแค่ร่างกายของเราเท่านั้น นอนกลางคืนไม่เคยสนใจต่างคนต่างนอน เวลาเราไม่สบายหนักๆก็เงียบไม่เคยถามเราว่าเราเป็นยังไงบ้าง เป็นแฟนกันเวลาห่างกัน พิมพ์แชทคุยกันอย่างเดียวไม่โทรหา ไม่เคยถามอยู่ไหนทำอะไร กินข้าวยัง จะไปไหนดึกๆดื่นๆตีสองก็ไม่ห้ามน่ะ แต่มีบ้างถามว่ากลับรึยังในตอนเช้าซึ่งเราก็กลับแล้ว เราเคยเป็นคนทำงานตอนกลางคืน เชียร์เบียร์ทำงานเลิกดึกๆพร้อมทั้งเรียนไปด้วย แต่มีวันนึงเราไมอยากทำงานกลางคืนแล้วเพราะรู้สึกว่ามันอันตราย เค้าเองก็มาถามว่าไม่ ทำแล้วหรืองานอ้ะ เหมือนเค้าอยากให้เราทำ เค้าไม่เคยห้ามงานจะแต่งตัวอย่างไร สั้นแค่ไหน ดึกอย่างไร กี่โมงกี่ยาม ระยะทางตัวเมืองทีทำงานกับหอพักก็ไกลกัน ทางก็เปลี่ยวเค้าไม่เคยพุดว่าอย่าทำเลยมันอันตราย  เหมือนคบแค่ผ่านๆ เราไม่ต้องการแบบนั้น ความรักที่เราต้องการคือเรายังเป็นเด็กในสายเค้าอยู่เสมอ เค้าคอยเป็นห่วง คอยเทคอคร์เรา แต่เรารู้สึกว่าเราไม่ได้สัมผัสอะไรแบบนั้นเลย แต่บางทีเราก็คิดนะว่า เค้าไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของเรารึป่าว เราคิดว่าเราเป็นผู้หญิงเข้มแข็งนะ เราสามารถอยู่คนเดียวได้โดยไม่ต้องพึ่งแฟน ไม่ต้องมีแฟนก็ได้ แต่เราก็นักเต้าบางทีก็สงสารเค้าถ้าหากเราจะเลิกกับเค้า เพราะคิดว่าเค้าก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนิ
             ช่วยเราตอบหน่อยนะว่าเราควรทำอย่างไรต่อไป.... คบมาได้1ปี7เดือน