ไปทำงาน
เพื่อนร่วมงานกินอะไรกันไม่เคยเรียกเรา หรือถ้าเรียกก็นาน นานนนนนนน ที (น หนูล้านตัว) แต่เขาเรียกคนรอบข้างเราหมดเลย
เราชอบกินอะไร ไม่มีใครจำได้ แถมจำผิดเป็นคนอื่นสะงั้น ทำร้ายจิตใจไปอีก แต่คนอื่นชอบกินอะไรเขาจำกันได้หมด
เราก็นั่งรอฟังว่าจะมีคนพูดชื่อเราบ้างไหม เรามองว่าพวกเขาไม่ได้ใส่ใจเราเลย เขาคงไม่ชอบเรา เสียใจ น้อยใจอ่ะ T.T
อยู่บ้าน
สมาชิกในบ้านมี ยาย, ป้า, พี่ชาย, แฟนพี่ชาย, น้องสาว(ลูกพี่ลูกน้อง) และเรา
*ป้าทำกับข้าวให้แต่พี่ชาย, แฟนพี่ชาย และน้อง ถ้าพวกนั้นไม่กินเขาก็ไม่ทำ ทำงานเสร็จอาบน้ำเข้าห้องนอนเลย แต่ไม่นึกถึงเราว่าจะกินหรือไม่ พอดีเราเป็นคน กินง่าย อยู่ง่าย คงคิดจะให้เรากินแต่กับข้าวเก่าในครัว ซึ่งความจริงคือเบื่อมากแต่ที่กินเพราะทนกินต่างหากล่ะ
*เราออกไปข้างนอกบ้าน ไม่ว่าจะเป็นซื้อของ สัมมนาต่างจังหวัด กลับบ้านมืดดึกดื่นหรือกลับช้าก็ไม่มีใครโทรตาม ไลน์หา หรือเป็นห่วง แม้แต่ฝนตกตอนดึกๆ แล้วเรายังไม่กลับถึงบ้านก็ตาม เคยไปเรียนเลิกดึกไม่มีรถกลับบ้านก็ต้องพยายามหาวิธีกลับให้ได้ มียายคนเดียวที่เป็นห่วงแต่เขาโทรศัพท์ไม่เป็นก็ได้แต่คอยออกมาดูหน้าบ้านบ่อยๆ บางครั้งก็ให้คนอื่นโทรถามไลน์ถามเราให้แทน บางทีคนในบ้านก็จะหงุดหงิด
*ป่วยเป็นไข้เลือดออก ไปนอนโรงพยาบาลหลายคืนป้าก็ไม่ไปเยี่ยม แต่ไปซื้อของที่ตลาดได้ทั้งๆที่โรงพยาบาลก็อยู่ในตลาดยังไม่ไปเยี่ยมเลย ไม่โทรหาอะไรทั้งสิ้น จนเราคิดมาก น้อยใจมาก นอนร้องไห้และบ่นผ่านแม่เราที่ไปเยี่ยม แม่จึงไปเล่าให้ป้าฟังเขาถึงโทรมาหา
*ถ้าเจ็บป่วยไม่สบาย เราต้องดูแลตัวเอง คนอื่นไม่สนใจเลยนอกจากยาย แต่เวลาคนอื่นเป็นอะไรชอบมาบอกให้เราฟัง เราต้องดูแลตามอรรถภาพ บางครั้งก็อยากจะนิ่งๆ เงียบๆ เฉยๆ เหมือนตอนที่เขาทำกับเราบ้างเหมือนกัน
*ทั้งบ้านไปกินข้าวนอกบ้านกัน เรายังไม่กลับบ้าน เขาก็ไม่บอกว่าไปไหนกันและทิ้งให้เราอยู่บ้านคนเดียว
หลายๆ ครั้งที่พบเจอแต่เรื่องแย่ๆ แบบนี้ เราก็แสดงออกโดยการเงียบ ไม่พูด นิ่งไปเลย เก็บตัวในห้อง แต่ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือคนในบ้านก็รู้ว่าเราคิดยังไง เหมือนจะรู้ว่างอล รู้ว่าน้อยใจ แต่ไม่มีใครง้อหรือสนใจเลย เขาก็คุยเล่นกันสนุกสนานเฮฮากันไปตามปกติ
*** นี่แหละหนา ชีวิตที่ไม่มีใครแคร์ *** T.T T.T
ถ้าเจอแบบนี้คุณจะทำอย่างไร
เพื่อนร่วมงานกินอะไรกันไม่เคยเรียกเรา หรือถ้าเรียกก็นาน นานนนนนนน ที (น หนูล้านตัว) แต่เขาเรียกคนรอบข้างเราหมดเลย
เราชอบกินอะไร ไม่มีใครจำได้ แถมจำผิดเป็นคนอื่นสะงั้น ทำร้ายจิตใจไปอีก แต่คนอื่นชอบกินอะไรเขาจำกันได้หมด
เราก็นั่งรอฟังว่าจะมีคนพูดชื่อเราบ้างไหม เรามองว่าพวกเขาไม่ได้ใส่ใจเราเลย เขาคงไม่ชอบเรา เสียใจ น้อยใจอ่ะ T.T
อยู่บ้าน
สมาชิกในบ้านมี ยาย, ป้า, พี่ชาย, แฟนพี่ชาย, น้องสาว(ลูกพี่ลูกน้อง) และเรา
*ป้าทำกับข้าวให้แต่พี่ชาย, แฟนพี่ชาย และน้อง ถ้าพวกนั้นไม่กินเขาก็ไม่ทำ ทำงานเสร็จอาบน้ำเข้าห้องนอนเลย แต่ไม่นึกถึงเราว่าจะกินหรือไม่ พอดีเราเป็นคน กินง่าย อยู่ง่าย คงคิดจะให้เรากินแต่กับข้าวเก่าในครัว ซึ่งความจริงคือเบื่อมากแต่ที่กินเพราะทนกินต่างหากล่ะ
*เราออกไปข้างนอกบ้าน ไม่ว่าจะเป็นซื้อของ สัมมนาต่างจังหวัด กลับบ้านมืดดึกดื่นหรือกลับช้าก็ไม่มีใครโทรตาม ไลน์หา หรือเป็นห่วง แม้แต่ฝนตกตอนดึกๆ แล้วเรายังไม่กลับถึงบ้านก็ตาม เคยไปเรียนเลิกดึกไม่มีรถกลับบ้านก็ต้องพยายามหาวิธีกลับให้ได้ มียายคนเดียวที่เป็นห่วงแต่เขาโทรศัพท์ไม่เป็นก็ได้แต่คอยออกมาดูหน้าบ้านบ่อยๆ บางครั้งก็ให้คนอื่นโทรถามไลน์ถามเราให้แทน บางทีคนในบ้านก็จะหงุดหงิด
*ป่วยเป็นไข้เลือดออก ไปนอนโรงพยาบาลหลายคืนป้าก็ไม่ไปเยี่ยม แต่ไปซื้อของที่ตลาดได้ทั้งๆที่โรงพยาบาลก็อยู่ในตลาดยังไม่ไปเยี่ยมเลย ไม่โทรหาอะไรทั้งสิ้น จนเราคิดมาก น้อยใจมาก นอนร้องไห้และบ่นผ่านแม่เราที่ไปเยี่ยม แม่จึงไปเล่าให้ป้าฟังเขาถึงโทรมาหา
*ถ้าเจ็บป่วยไม่สบาย เราต้องดูแลตัวเอง คนอื่นไม่สนใจเลยนอกจากยาย แต่เวลาคนอื่นเป็นอะไรชอบมาบอกให้เราฟัง เราต้องดูแลตามอรรถภาพ บางครั้งก็อยากจะนิ่งๆ เงียบๆ เฉยๆ เหมือนตอนที่เขาทำกับเราบ้างเหมือนกัน
*ทั้งบ้านไปกินข้าวนอกบ้านกัน เรายังไม่กลับบ้าน เขาก็ไม่บอกว่าไปไหนกันและทิ้งให้เราอยู่บ้านคนเดียว
หลายๆ ครั้งที่พบเจอแต่เรื่องแย่ๆ แบบนี้ เราก็แสดงออกโดยการเงียบ ไม่พูด นิ่งไปเลย เก็บตัวในห้อง แต่ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือคนในบ้านก็รู้ว่าเราคิดยังไง เหมือนจะรู้ว่างอล รู้ว่าน้อยใจ แต่ไม่มีใครง้อหรือสนใจเลย เขาก็คุยเล่นกันสนุกสนานเฮฮากันไปตามปกติ
*** นี่แหละหนา ชีวิตที่ไม่มีใครแคร์ *** T.T T.T