สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องจะมาปรึกษาทุกคนนะคะ คือเรื่องมีอยู่ว่าตอนนั้นเรากำลังเรียนอยู่ม.2 ตอนนั้นเป็นช่วงจะเข้าค่ายลส. ไปเข้าที่ค่ายพักแรมกองพันทหารสื่อสาร (นาวิกโยธิน) ชื่อก็บอกอยู่แล้วนะคะว่าเป็นค่ายทหาร และแล้ววันเข้าค่ายของเราก็มาถึง วันนั้นเราตื่นเต้นมาก และพอถึงค่ายคือบรรยากาศที่นั่นดีมาก พอเราลงจากรถก็เจอทหารยืนรอต้อนรับพวกเราอยู่ พอถึงก็ทำพิธีเปิด และก็แนะนำตัวของครูฝึก และให้ปล่อยให้พวกเราเอากระเป๋าไปเก็บที่ห้องกันแล้วลงมาแล้วก็เข้าแถวตามกอง และทหารก็จัดกองใหม่ให้พวกเรา โดยการนับเลข1-4 แล้วเราก็นับเลข4 ก็อยู่กอง4 และเราก็นั่งตามกองและก็ฟังครูฝึกชี้แจงรายละเอียด แต่ตอนนั้นคือเราไม่ได้ฟังจนถึงช่วงที่เขาให้เลือกผบ.ร้อยแล้วคือเราคุยกับเพื่อนอยู่ แล้วเพื่อนๆก็หันมากันหมดแล้วบอกว่า"ลุกขึ้นๆลุกเลย ลุกดิ"คือตอนนั้นเรางงมากว่าลุกทำไม แล้วเราก็ลุกขึ้นอยู่คนเดียว โดดๆ แล้วเราก็ตกใจว่าทำไมลุกอยู่คนเดียวก็เลยนั่ง แต่ครูฝึกก็บอกว่า"ลุกแล้วออกมายืนข้างหน้า" แล้วก็เลือกอีก แล้วก็ทำบททดสอบโดยการวิ่งไปเก็บใบไม้มาแล้วก็ให้เราวิ่งไปจุ๊บต้นไม้ แล้วสุดท้ายครูฝึกก็ให้เราเป็นผบ.ร้อย เพราะเราลุกขึ้นเป็นคนแรก มีความเสียสละแต่เปล่าเลยเราไม่รู้เรื่องเลย แต่ก็ได้มาแล้วก็ทำหน้าที่ให้ดีที่สุด แล้วครูฝึกก็ให้เราลองสั่ง คือจำได้เลยว่าตั้งแต่ที่เราสั่งคำๆนั้นออกมาก็โดนแซวมาตลอด ตอนนั้นเราสั่งว่า"ตามระเบียบพรัก" แต่ความจริงแล้วต้อง'ตามระเบียบพัก' ตอนนั้นเราติด ร เรือ คือทุกคนขำเราเองก็ขำ และเราก็สั่งใหม่ วันแรกคือพวกเราทุกคนบ่นอยากกลับบ้านมากๆ เพราะโดนกินข้าวใต้โต๊ะ โดนทำโทษสารพัด ตอนเย็นก็ทำกับข้าวกินเอง พอตอนกลางคืนก็เข้าฐาน วันนั้นเป็นวันที่มีแสงดวงจันทร์สว่างมากเลยมองเห็นอะไรๆได้ง่ายขึ้น พอเราเข้าฐานดมกลิ่นก็คือเราไม่ค่อยกลัว ตอนนั้นเพื่อนๆกรี๊ดและก็วิ่งหนีจนเหลือแค่เราอยู่คนเดียว และก็มีครูฝึกอยู่คนนึงคือเราก็เดินออกไปพร้อมเขาแล้วเขาก็ถามเราว่า"ไม่กลัวหรอ" เราก็ตอบว่า"ไม่ เพราะมีสติ" ก็เราต้องมีสติเพราะคนที่แกล้งเราก็คือทหาร ครูฝึก แล้วเราก็ไปฐานอื่นต่อจนเสร็จกิจกรรม แล้วครูฝึกก็ปล่อยให้ไปอาบน้ำหรือซื้อไรกินก็ได้แล้วก็เข้านอน วันที่2เราขึ้นเขาตั้งแต่ตี5 คือเราก็ขึ้นเขาทั้งเหนื่อย ทั้งง่วง แต่พอขึ้นถึงข้างบนไม่คิดเลยว่าจะสวยแและอากาศดีขนาดนี้ ได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้น ได้เห็นทะเลสวยๆ แล้วพอไหว้เสด็จเตี่ยเสร็จก็ลงจากเขากัน และก็ไปกินข้าว และก็ทำกิจกรรมอย่างอื่นต่อคือวันนั้นไม่ได้อาบน้ำเลยจนกระทั่งไปเล่นทะเลกลับมาถึงจะได้อาบ เราก็เล่นทะเลกลับเพื่อนแต่เราลงลึกไม่ได้เพราะว่ายน้ำยังไม่ค่อยเป็น พอเล่นเสร็จเราก็อาบน้ำ และก็ไปเข้าแถวและก็ไปกินข้าวกัน และตอนกลางคืนก็มีกิจกรรมรอบกองไฟ เราก็หนังดูจนเสร็จ แล้วก็ให้เล่นเกมส์และก็มีเพลงกบ คือเป็นครูฝึกเต้น แต่คือเราไม่ค่อยสนใจไรมาก(คนเต้นก็คือพระเอกของเรื่องนั่นเอง) พอกิจกรรมเสร็จ ครูฝึกก็ปล่อยให้ไปนอนหรือซื้อไรกินก็ได้ คือเข้าค่ายนี้คือเราหน้าลอก เป็นสิว และแล้ววันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายกับการเข้าค่าย เราก็เก็บของลงไปเข้าแถว และก็ไปกินข้าว ทำพิธีปิด บอกลากัน คือเราบอกได้เลยว่าไม่อยากกลับเลย ร้องไห้ไม่รู้เพราะอะไร แต่สุดท้ายเราก็ต้องจากกัน เราก็กลับรร. นี่แหละคือความสุขและก็เป็นการเริ่มต้นความรักที่เกิดขึ้นกับเราโดยที่เราไม่รู้ตัว มาเข้าเรื่องจริงเลยรึกัน คือเรากลับบ้านมาก็เล่นเฟส แอดครูฝึก และก็มีคนนึงที่เราไม่เคยเจอกัน ไม่สนิทกัน แต่เรามีความแบบว่าต้องแอดนะคนเนี่ย แอดไปเลย สุดท้ายเราก็แอดไป แล้วเราก็ไปทำอย่างอื่นกลับมาอีกทีเขารับแอดแล้ว ตอนนั้นเราก็จะทักดีหรือไม่ดี พอผ่านไป1ชม.ที่เราคิดแต่ว่าทักหรือไม่ สุดท้ายเราก็ทักเขาไป และเขาก็ตอบแล้วก็คุยกัน โทรคุย คอล แล้วคือตอนนั้นก็ดึกแล้วแต่เรามีใบกิจกรรมที่ต้องทำส่ง เขาก็เลยเฝ้าเรา วันอรกผ่านไปวันที่2ก็ทำงานเหมือนเดิม เราคุยกันแล้วเราก็คุยเรื่องงานว่า"วันนี้จะเสร็จไหม"เราก็เลยบอกไปว่า"จะเสร็จ ถ้ามีรนเฝ้าเหมือนเมื่อคืน" แล้วเขาก็บอกว่า"เดี๋ยวเฝ้าทุกวันเลย" แล้วเราก็คุยกัน คอลหากัน แล้วก็มีวันนึงเราให้เขาเล่าให้ฟังว่าตอนเข้าค่ายเป็นไงบ้าง เขาบอกว่าเขามองเราตั้งแต่ลงจากรถแล้ว มองตลอด มองทุกวันที่เข้าค่าย แต่เราไม่รู้สึกเลยว่ามีคนแอบมองเราอยู่ เราชอบให้เขาเล่าให้ฟังว่ามองยังไงเป็นไงบ้าง แล้วสุดท้ายเราก็คุยกันมาจน2-3เดือนเราก็บอกเขาว่าเราชอบ รักเลย อยากเป็นแฟน แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือ รักได้แต่สถานะคือ'พี่น้อง' คือเราเสียใจมาก แต่เราก็ยังคุยกันอยู่ คอลเหมือนเดิมแต่เราก็ไม่เคยยอมแพ้กับสถานะ เราทะเลาะกันบ้าง ทำให้ร้องไห้ และบางทีก็แกล้งกัน เราผ่านอะไรๆมาหลายอย่างมาด้วยกัน ไม่ว่าจะผ่านด่านครูที่รร.กับหัวหน้าของทหารมาได้ ผ่านด่านพี่สาวของเราเองมาได้แต่ก็ไม่ใช่100% เราผ่านช่วงเวลาเจ็บปวด ร้องไห้หนักมากกันมาเยอะ แต่สุดท้ายสถานะเราเขาก็คอยย้ำว่าแค่พี่น้องคือเราไม่ชอบให้ใครมาย้ำอะไรมากโดยเฉพาะเรื่องความรัก แต่เราก็ไม่เคยยอม จนวันที่15/10/60(วันครบรอบ9เดือน) เราทะเลาะกันจนเลิกและเขาก็บอกให้เราปล่อย เพราะเขาจะแต่งงาน คือความรู้สึกเรามันสลาย เราเป็นคนที่ไม่เคยสมหวังเรื่องความรักเลย แต่ตั้งแต่ต้นปีมาเราเปลี่ยนแปลงอะไรหลายๆอย่างเพราะเขาเข้ามาเปลี่ยนมัน แต่พอเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นเราเองก็ไม่ยอม เพราะตลอด9เดือนทำไมไม่พูดตั้งแต่แรก ทำไมไม่บอกว่ามีแฟนแล้ว เพราะตลอดที่ผ่านมาคือ การกระทำของเราทั้งคู่มันเกินคำว่าแฟนด้วยซ้ำไป เรารักกันจริง แต่ทำไมไม่บอกตรงๆว่ามีคู่แล้ว แต่สุดท้ายทฝเราก็ยอมแพ้เรื่องนี้ เราก็ไม่ได้คุยกันอีกตั้งแต่วันที่25/10/60 เรามาคิดดูว่สจะเอายังไงคือเรายังรัก รักมากเหมือนเดิม เราร้องไห้ทุกวัน เราสับสนเพราะเคยมีอยู่1ครั้งที่เขาแกล้งเรา ว่าเขามีพยาบาลคุยกับพยาบาล ชื่อนี่ๆ มาเป็นชื่อแล้วเราเสียใจมากจนเขาก็ยอมรับออกมาว่าเขาแกล้ง แกล้งเพราะรัก. คือเราสับสนว่าสรุปแล้วมันยังไงกันแน่คือ เขาจะรอให้เราเรียนจบ อยากให้เรียนดีกว่านี้ หรือมันคือเรื่องจริง เพราะเราคุยก่อนไม่ได้คุยกันอีกว่า เราจะกลับไปเป็นเพศเดิมคือไบท์หรือเลสเบี้ยน คือเขาเห็นด้วยเหมือนเขายินดีแบบดีใจที่เราจะทำแบบนี้ คือสับสนว่าถิาเป็นผช.คนอื่นก็จะบอกว่าอือๆ จะเป็นไรก็เป็นหรือไม่สนใจเรื่องนี้เลย และอีกอย่างคือเราเคยคิดว่าตอโตเราจะทำหมัน คือเขาไม่เห็นด้วย
แบบไม่ให้เราไปทำยังไงก็ไม่ให้ทำ คือสับสนว่าอะไรกันแน่เพราะถ้าเป็นผช.คนอื่นก็จะบอกว่าจะเป็นไรก็เป็นจะทำไรก็ทำ ไม่สนใจเรา เพราะเลิกกันแล้ว แต่นี้ห้ามทุกอย่าง มีแฟนก็ยังไม่เลย คือเราสับสนว่าความจริงเรื่องแต่งงานเป็นเรื่องจริงหรือเพราะต้องการให้เราเรียนดีกว่านี้ เรียนให้จบก่อน เขาจะรอเราหรอ แต่เราก็บอกผู้ใหญ่ปรึกษาผช.จะรอเรานานถึง7-8ปีได้หรอ คำตอบคือไม่ พอเราเรื่องให้ฟังว่าเขาเป็นแบบนี้ ผญ.เองจะสับสนเลยว่า ยังไงกันแน่ การกระทำของเขาเราถามเรื่องผญ.คนนั้นก็ไม่ค่อยอยากจะตอบไม่เหมือนตอนตอบคำถามเรื่องแฟนเก่า คือเขาต้องการอะไร หรือเป็นเพราะเรายังตัดใจไม่ได้เลยคิดอย่างนี้ เพื่อนๆเขาก็เหมือไม่รู้เรื่องงานแต่ง ในกลุ่มทหารที่เขาอยู่เขาคุยบอกว่าโสดๆ คือสรุปแล้อะไรยังไงกันแน่เราสับสนหนักมาก คือสรุปแล้วเราควรรอหรือไม่ เราควรทำยังไง ขอให้ทุกคนช่วยแก้ปัญหาเรื่องนี้ให่หน่อยนะคะเพราะตอนนี้เรามืด8ด้านเลย ช่วยออกความคิดเห็นหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ. เราทั้งคู่ห่างกัน7ปีค่ะ เราชอบรักใครที่แก่กว่า5ปีขึ้น เป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ ไม่รู้จะแก้ยังไงด้วย เราอายุ15จะ16ต้นปีหน้า ส่วนเขาอายุ22จะ23ต้นปีหน้าเหมือนกัน. ช่วยๆแนะนำกันหน่อยนะคะ ขอบคุณทุกคนนะคะ 😍❤️💚💂🏻👧🏻
จะตัดสินใจยังไง ถ้าเจอสถานการณ์แบบนี้?😵
แบบไม่ให้เราไปทำยังไงก็ไม่ให้ทำ คือสับสนว่าอะไรกันแน่เพราะถ้าเป็นผช.คนอื่นก็จะบอกว่าจะเป็นไรก็เป็นจะทำไรก็ทำ ไม่สนใจเรา เพราะเลิกกันแล้ว แต่นี้ห้ามทุกอย่าง มีแฟนก็ยังไม่เลย คือเราสับสนว่าความจริงเรื่องแต่งงานเป็นเรื่องจริงหรือเพราะต้องการให้เราเรียนดีกว่านี้ เรียนให้จบก่อน เขาจะรอเราหรอ แต่เราก็บอกผู้ใหญ่ปรึกษาผช.จะรอเรานานถึง7-8ปีได้หรอ คำตอบคือไม่ พอเราเรื่องให้ฟังว่าเขาเป็นแบบนี้ ผญ.เองจะสับสนเลยว่า ยังไงกันแน่ การกระทำของเขาเราถามเรื่องผญ.คนนั้นก็ไม่ค่อยอยากจะตอบไม่เหมือนตอนตอบคำถามเรื่องแฟนเก่า คือเขาต้องการอะไร หรือเป็นเพราะเรายังตัดใจไม่ได้เลยคิดอย่างนี้ เพื่อนๆเขาก็เหมือไม่รู้เรื่องงานแต่ง ในกลุ่มทหารที่เขาอยู่เขาคุยบอกว่าโสดๆ คือสรุปแล้อะไรยังไงกันแน่เราสับสนหนักมาก คือสรุปแล้วเราควรรอหรือไม่ เราควรทำยังไง ขอให้ทุกคนช่วยแก้ปัญหาเรื่องนี้ให่หน่อยนะคะเพราะตอนนี้เรามืด8ด้านเลย ช่วยออกความคิดเห็นหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ. เราทั้งคู่ห่างกัน7ปีค่ะ เราชอบรักใครที่แก่กว่า5ปีขึ้น เป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ ไม่รู้จะแก้ยังไงด้วย เราอายุ15จะ16ต้นปีหน้า ส่วนเขาอายุ22จะ23ต้นปีหน้าเหมือนกัน. ช่วยๆแนะนำกันหน่อยนะคะ ขอบคุณทุกคนนะคะ 😍❤️💚💂🏻👧🏻