---------------------------------
"Stronger - หัวใจไม่แพ้" (9/10)
---------------------------------

สวัสดีครับเพื่อนชาว Pantip ทุกท่านวันนี้เพจหนัง "Movies Feedback" ขอเสนอความเห็นหลังชม "Stronger - หัวใจไม่แพ้" ทางไปเพจผมครับ --> https://www.facebook.com/FeedbackMovies

ช่วงปลายปีจนถึงต้นปีถือเป็นช่วงเวลาที่ผมชื่นชอบที่สุดของการได้ชมภาพยนตร์ เพราะถือเป็นช่วงเวลาที่ภาพยนตร์คุณภาพที่มีโอกาสคว้ารางวัลต่างๆนาๆทยอยเข้าฉายกันในวงกว้าง จนวันนี้แม้จะเหลือเวลาราว 2 เดือนก่อนสิ้นปี แต่ “Stronger” หนึ่งในภาพยนตร์น้ำดีที่เล่าเรื่องราวจากเหตุการณ์จริงก็ได้ฤกษ์เข้าฉายในบ้านเราแล้ว หนังได้พระเอกหนุ่ม “เจค จิลเลนฮาล” และนางเอกสาว “ตาเตีนน่า มาสลานี” มารับบทสองตัวละครหลักที่ได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์วางระเบิดในงานประเพณีวิ่งแข่ง “บอสตัน มาราธอน” เมื่อปี 2013 โดยเฉพาะเจค ที่มารับบท “เจฟฟ์ โบว์แมน” ชายที่ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตาหลังเขาเป็นหนึ่งในผู้บาดเจ็บจากเหตุระเบิดทำให้ต้องสูญเสียขาทั้งสองข้าง

หลังเหตุการณ์นั้น เจฟฟ์ ร่วมมือกับตำรวจในการแจ้งเบาะแสตามจับผู้กระทำผิดมาลงโทษจนสำเร็จ เขาจึงกลายเป็นสัญลักษณ์แห่งความเข้มแข็งของชาวเมืองบอสตัน โดยมีแฟนสาว ครอบครัว และเพื่อนคอยช่วยเหลืออยู่ไม่ห่าง แต่การสูญเสียขาทั้งสองข้างไม่ใช่เรื่องง่ายที่ใครจะทำใจได้ หนังพาเราไปสำรวจความรู้สึกเจ็บปวดและสะท้อนอารมณ์หลากหลายรูปแบบที่ผู้อื่นยากจะเข้าใจ ซึ่งตัวเจคเองก็ถ่ายทอดบทบาทนี้ออกมาได้อย่างลึกซึ้ง สมจริง และแปลกตามาก ที่บอกว่าแปลกตาก็เพราะในเรื่อง ผมแทบไม่เห็นภาพความแข็งแกร่งทางกายของเจคเหมือนหนังเรื่องผ่านๆมาเลย เจคแสดงให้เห็นถึงความอ่อนแอทางร่างกาย การชูสองนิ้วแบบงักๆเงิ้นๆ และการล้มลุกคลุกคลานที่ทำเอาเราหดหู่ไปด้วย แต่ด้วยความสามารถทางการแสดงของตัวเจคเอง ทำให้มีหลายฉากที่เราสามารถรับรู้ถึงการสื่อสารและการส่งผ่านความเข้มแข็งมาถึงผู้ชมด้วยใบหน้า สายตา และอารมณ์ของเขาได้ชัดเจนจนเราเชื่อว่าร่างกายของเขาเปี่ยมไปด้วยพลังภายในที่ทำให้เค้าพยายามกลับมายืนให้ได้อีกครั้ง (ผมว่าเค้ามีสิทธิที่จะไปไกลถึงการมีชื่อเข้าชิงสาขานักแสดงนำในหลายๆเวทีเลย) และจากการที่เคยได้ชมพ่อหนุ่มเจคคนนี้แสดงมาก็หลายเรื่อง ผมกล้าพูดว่านี่คือหนังที่เจคแสดงได้ดีที่สุดเรื่องนึงเลยก็ว่าได้

ด้านนักแสดงสาว “ตาเตีนน่า มาสลานี” ที่แม้จะมีบทบาทน้อยกว่าเจค แต่คุณภาพการแสดงนี่ก็เล่นได้ดีไม่เบาเลย เขาส่งผ่านอารมณ์ความรู้สึกผิดที่เลิกคิดไม่ได้ว่าตนเองเป็นส่วนหนึ่งของการสูญเสียที่เกิดกับเจฟฟ์ รวมถึงอารมณ์ของการต้องอยู่รับแรงกดดันจากทั้งหน้าที่ที่ต้องทำและครอบครัวของเจฟฟ์ที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้าเธอเท่าไหร่ โดยจุดพีคสุดคือฉากที่เธอปะทะอารมณ์กับเจฟฟ์บนรถที่ทำเอาทั้งตัวละครของเธอในหนังและผมขณะนั่งชมหน้าชากันไปข้างนึงเลย

การเล่าเรื่องของหนังคืออีกประเด็นหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกชอบหนังเรื่องนี้ เพราะหนังไม่ได้โฟกัสไปที่ฉากเหตุการณ์วางระเบิดในงาน และไม่ได้เปลี่ยนโทนหนังให้ต้องพาผู้ชมมาติดตามการไล่ล่าคนร้าย (ทั้งที่ทั้งสองประเด็นสามารถทำให้หนังขายได้ในวงกว้างกว่านี้ แต่ถ้าทำก็คงจะซ้ำซากและหลุดประเด็นไปเยอะน่าดู) หนังเล่าเรื่องผ่านชีวิตธรรมดาๆของหนุ่มโรงงานคนนึงที่ชอบกีฬาเบสบอลเป็นชีวิตจิตใจ มีแฟนที่เดี๋ยวรักเดี๋ยวเลิกเป็นพักๆเพราะพฤติกรรมติดเพื่อน ติดเบียร์ของตัวเขาเอง ซึ่งการสื่อสารนี้ช่วยทำให้เห็นว่าชีวิตหลังเหตุการณ์วันนั้นของเจฟฟ์เปลี่ยนไปอย่างไร และทำให้เราเห็นว่าไม่มีใครทอดทิ้งเค้าเลยซักคน หนังเล่นประเด็นฮีโร่ที่ต้องแลกมากับการสูญเสีย หนังใช้เขาเป็นสัญลักษณ์แห่งการต่อสู้และความเข้มแข็งที่ไม่ใช่แค่ชาวบอสตัน แต่ยังรวมไปถึงชาวอเมริกันด้วย เหล่านี้คือส่วนสำคัญที่สร้างน้ำหนักให้กับตัวเรื่องราว ทำให้ผู้ชมอิน มีกำลังใจ และประทับใจกับเรื่องราวมากยิ่งขึ้น (ปล. หนังเล่าเรื่องและแทรกประเด็นสำคัญที่ละเล็กละน้อยเรื่อยๆไปจนจบ จุคพีคอาจไม่เปรี้ยงปร้าง แต่ในองค์รวมของหนังนั่นถือว่าทำได้ประทับใจครับ)

เพื่อนๆสามารถเข้าไปกดไลก์และติดตามการรีวิวหนังกันได้ที่ https://www.facebook.com/FeedbackMovies