เรื่องของผมมีอยู่ว่า... ผมเป็นคนสุรินทร์ เกิดที่สุรินทร์ ลักษณะของคนสุรินทร์ก็จะคล้ำๆ ดำ ๆ
ผมต้องโดนดูถูกเหยียดหยามๆทุกวันในแต่ละวันที่ผมไปขายของตามตลาดไม่วาจะเป็นลูกค้าหรือแม้แต่พ่อค้าด้วยกันเองเขาไม่ได้มาดูถูกกับผมตรงๆหรอกคับแต่เขาพูดกันและผมไปได้ยิน เขาว่าผม เป็นเขมรบ้าง เป็นพม่าบ้าง ล้อผมสารพัด หัวเราะสนุกสนาน ทั้งๆที่ผมไม่เคยไปทำอะไรให้พวกเขาเลยสักนิด บางคนไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ เดินผ่านกัน.. เขาพูดกับเพื่อนและหัวเราะ ว่า พม่าปะวะ .... แค่นั้นยังไม่พอผมกลับจากขายของกลับมาบ้านยังโดนเพื่อนบ้านจ้องมองและล้อผมอีก ต้องโทดผมที่หูดีและช่างสังเกตุไป แต่ผมได้ยินทุกคำพูดของพวกเขาและมันทำให้ผม โกธร เสียใจ ท้อแท้ และ น้อยใจในชีวิตของผม.... ผมต้องเจอคำพวกนี้ในทุกๆวันที่ผมออกไปขายของ หรือ แม้ผมจะทำอะไรก็ตามเขาจะจ้องมองและขำผม.. เห้ยๆ ดูพม่าขายของดิ... ผมเล่าเรื่องพวกนี้ให้แฟนผมฟังแฟนผมให้กำลังใจว่า ไปต้องไปแคร์คำพูดใครหรอกแคร์คนที่เรารักและทำหน้สที่ของเราก็พอคนอื่นมันไม่ไช... แต่มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ใจคนเราไม่ได้แข็งขนาดนั้นๆ ผมทนได้กับคำพูดแค่คนๆเดียวแต่นี้มันไม่ใช่ มันเหมือนสังคมรังเกียจผม ผมไม่รู้จะทำยังไง ทำไมผู้คนต้องตัดสินคนที่ภายนอก ทำไมต้องด่าต้องว่ากัน ทั้งๆที่ผมไม่เคยทำอะไรให้.... ให้พอจะเจ้าใจผมและช่วยผมได้บ้างคับผมไม่รู้จะทำยังไง...
สังคมไทยทำไมแย่ขนาดนี้คับ... ใครจะเข้าใจผมบ้าง
ผมต้องโดนดูถูกเหยียดหยามๆทุกวันในแต่ละวันที่ผมไปขายของตามตลาดไม่วาจะเป็นลูกค้าหรือแม้แต่พ่อค้าด้วยกันเองเขาไม่ได้มาดูถูกกับผมตรงๆหรอกคับแต่เขาพูดกันและผมไปได้ยิน เขาว่าผม เป็นเขมรบ้าง เป็นพม่าบ้าง ล้อผมสารพัด หัวเราะสนุกสนาน ทั้งๆที่ผมไม่เคยไปทำอะไรให้พวกเขาเลยสักนิด บางคนไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ เดินผ่านกัน.. เขาพูดกับเพื่อนและหัวเราะ ว่า พม่าปะวะ .... แค่นั้นยังไม่พอผมกลับจากขายของกลับมาบ้านยังโดนเพื่อนบ้านจ้องมองและล้อผมอีก ต้องโทดผมที่หูดีและช่างสังเกตุไป แต่ผมได้ยินทุกคำพูดของพวกเขาและมันทำให้ผม โกธร เสียใจ ท้อแท้ และ น้อยใจในชีวิตของผม.... ผมต้องเจอคำพวกนี้ในทุกๆวันที่ผมออกไปขายของ หรือ แม้ผมจะทำอะไรก็ตามเขาจะจ้องมองและขำผม.. เห้ยๆ ดูพม่าขายของดิ... ผมเล่าเรื่องพวกนี้ให้แฟนผมฟังแฟนผมให้กำลังใจว่า ไปต้องไปแคร์คำพูดใครหรอกแคร์คนที่เรารักและทำหน้สที่ของเราก็พอคนอื่นมันไม่ไช... แต่มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ใจคนเราไม่ได้แข็งขนาดนั้นๆ ผมทนได้กับคำพูดแค่คนๆเดียวแต่นี้มันไม่ใช่ มันเหมือนสังคมรังเกียจผม ผมไม่รู้จะทำยังไง ทำไมผู้คนต้องตัดสินคนที่ภายนอก ทำไมต้องด่าต้องว่ากัน ทั้งๆที่ผมไม่เคยทำอะไรให้.... ให้พอจะเจ้าใจผมและช่วยผมได้บ้างคับผมไม่รู้จะทำยังไง...