มหานคร ฉงชิ่ง (วิว จากหน้าต่างห้อง)

เรามาถึง เมืองกว้างไกล และใหญ่ยาว
ผู้คนราว สามสิบล้าน ....ผ่านฉลุย
สอง จุนยาย เก่งนักหนา (ราคาคุย)
เดินดุ่ยดุ่ย เข้าเมืองไป ไม่รอรี

ลากกาเป๋า กาปุกกาปุย หน้ามุ่ยเหนื่อย
จนเมื้อยเมื่อย มาถึง คิวแท้กซี่
เจรจา ต้าอ่วย กันอย่างดี
คนขับก็ ไม่รู้ไม่ชี้ (ไปไม่ถูกพอกัน)

◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇


สนามบินฉงชิ่งนั้น ฝนตกปรอยๆ หนาวง่กๆ เมื่อเดินจากงวงท้ายสนามบิน มายัง ต.ม. ที่หัวสนามบิน

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้จ.ย.น้อง ผ่าน ต.ม. ออกไปฉลุย แต่แรก
จ.ย.พี่ ไม่โชคดีงั้น เพราะคน(ไทย)ที่ยืนข้างหน้า ตอบ ต.ม.ไปว่า 'ไม่รู้พักที่ไหน' อ้าว ! (เขามีคนมารับ)
ต.ม. จึงสมมติเอาว่า เรามาด้วยกัน ซักไซ้ที่พักของ จ.ย.พี่ แล้วถามหา ลูกสาว/หลานสาว (?)่
จ.ย. พี่ :  เหมยโหย่ว หว่อ เม่ยเม่ย โน่น (ทำไมมองน้องเราหน้าเด็กจังวะ !)
ต.ม. โชว์ใบขาเข้าของใครก็ไม่รู้ : นี่ไง พักที่เดียวกัน ไทกั๋วเหรินเหมือนกันเนี่ย
จ.ย. พี่ : หว่อปู้ชื่อ ว้อยย (เสียงดัง)
ต.ม. : (ตกกะใจ) บ๊าย บาย Go Go !

คนขับ (สาวสวย)แท้กซี่ ณ สนามบินฉงชิ่ง พูดอังกฤษได้ 2 คำ money และ very good
ภาษาจีน ระดับ พรี-อนุบาล ของ จ.ย. พี่ ก็ไม่สามารถอธิบาย ขื่ออังกฤษ Somerset Jiefangpei ของที่พักได้
เราจีงพากันไป เจียฟางเป่ย (อารมณ์ สยามแสควร์) และช่วยกันอ่าน ตัวพิมพ์จีนเล็กๆของแอดเดรสที่พัก

เจี่ยเจีย แท็กซี่ สอน จ.ย.ทั ้ง 2 ว่า ที่พักอาม่า อ้ะ ชื่อ เหอจิ่ง (Hejing) ต้าช่าง นะเฟ้ย จำไว้
และเริ่มบรรยาย บทนำเที่ยวยืดยาว (จีน) ให้ อาม่านั่งอ้าปากหวอฟังไปเรื่อย
จนถึงที่พักแล้วกำจัดอาม่าลงจากรถไปได้ พร้อมคนขับรับเงินไป 70 หยวน

อาม่าทั้ง 2 มาบรรลุธรรมยามฟ้ามืด รอบที่พักเปิดไฟสว่าง ว่า
ห้องพักเราอยู่ใกล้ สะพานข้ามแม่น้ำ หลังแหล่งท่องเที่ยวที่ขื่อ หงหย่าต้ง
สามารถมองจากหน้าต่างห้อง เห็นวิวแม่น้ำ มีเรือนำเที่ยวล่องไปมา ยามค่ำคืน
มีไฟมากมายส่องเล่นแสงสีไปที่อาคารฝั่งตรงข้ามแม่น้ำ มีพลุจุดให้ดูทุกคืน ปุ้งปัง ปุ้งปัง
เจี่ยเจียแท้กซี่ จึงย้ำว่า อาม่า อาม่า ถ่ายรูป ถ่ายรูป เฟ้ยย

เราก็ถ่ายรูป จากห้องนอน อย่างเชื่อฟังเจี่ยเจีย