สวัสดีผู้อ่านทุกคนนะคะ อันนี้เป็นการเขียนกระทู้ครั้งแรก ก็ออกจะตื่นเต้นสักหน่อย อาจจะใช้คำผิดไปบ้างก็ขอโทษมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
เพื่อไม่ให้เสียเวลาเข้าเรื่องเลยละกันค่ะ เจ้าของกระทู้เป็นนักศึกษาค่ะ แต่รู้สึกว่าตัวเองกำลังประสบปัญหาเกี่ยวกับเรื่องความรัก ปล.ตอนนี้เจ้าของกระทู้มีแฟนอยู่แล้วค่ะ แต่อยากจะเล่าเรื่องที่มั่นค่อนข้างจะอึดอัดอยู่ในใจนิดนึงค่ะ เราคบกับแฟนมาประมาณ ปีกว่าแล้วค่ะ ตอนแรกๆก็รักกันดีนะ อาจจะมีทะเลาะกันบ้างแต่เราคิดว่า เค้าเนี่ยแหละเป็นคนที่ตรงและเข้ากับเราได้มากที่สุดแล้ว เกิ่นตรงนี้ก่อนนะว่าเราเคยเลิกกับแฟนไปแล้วครั้งนึงแล้วก็กลับมาคบกัน ส่วนเรื่องที่คบกันก็คือ เราคุยกับแฟนเก่า แต่แฟนเก่ากับเราอ่ะ ความรู้สึกคือไม่สามารถกลับมารักกันได้แล้วนะ มันเป็นความรู้สึกที่มีให้กันแบบเพื่อนมากกว่า เพราะต่างคนก็ไม่ได้คิดอะไรกันแล้วแถมยังมีแฟนกันแล้วทั้งคู่ เพราะเรื่องนี้แหละค่ะที่ทำให้เราเลิกกับแฟน เพราะนางรับไม่ได้ที่เราคุยกับแฟนเก่า แต่ก่อนที่จะเลิกกันเรารู้สึกว่าเรารักกันดีมาก อะไรก็มองเป็นสีชมพูไปหมดอ่ะ ตั้งสถานะคบกัน ลงรูปคู่ มีแท็กกันบ้าง ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย ตอนเราเรียนที่กรุงเทพถ้าเค้าว่างเค้าก็จะไปหาเรา หรือบางทีเราว่างเราก็จะมาหาเค้า เป็นอย่างนี้มาตลอดค่ะ จนเราเลิกกันกับเค้าได้เดือนกว่า เรารู้สึกว่าทุกอย่างมันพังมาก พังไปหมดเลย คือมันเหมือนกับว่าเรารู้ตัวแล้วว่าเราไม่ควรทำอย่างนั้น แล้วมันทำให้เรารู้ว่าเราไม่อยากเสียเค้าไปเลย เราอกหักจนรู้สึกว่าอะไรก็มืดมิดไปหมด พอทำใจได้สักพักเราเลยนึกคึกไปตัดผมเลยจร้า คือจุดนั้นเข้าใจเลยว่าทำไมบางคนที่อกหักถึงต้องตัดผมอ่ะ 555 แล้วเราเลยหนีไปอยู่กับแฟนรุ่นพี่ที่ทำงานของแฟนเรา (เราสนิทกับพี่เค้าเพราะไปเที่ยวปีใหม่ด้วยกันรุ่นพี่ที่ทำงานของแฟนเราเค้าพาแฟนกับลูกเค้าไปด้วย) นางก็ถามว่าเลิกกันทำไมแล้วก็คอยปลอบอยู่ตลอด บางครั้งก็ดทรไปคุยกับแฟนเราเรื่องของเราบ้างว่าให้ใจเย็นลองกลับมาคุยกันไหม แต่แฟนเราก็ปฏิเสธตลอด จนเรารู้สึกว่ามันคงไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้วล่ะ ก็เลยตัดสินใจทำในสิ่งที่อยากทำมากที่สุดตอนนั้นคือ การได้ไปเจอแม่แฟนเราสักครั้งหนึ่ง ด้วยความที่พี่เค้าก็พอรู้จักแม่แฟนของเรา พี่เค้าก็เลยพาเราขับรถไปเจอหน้าแม่แฟนครั้งสุดท้าย เชื่อป้ะคบกันมาอ่ะจะปีแล้วแต่แม่เค้าเราก็ยังไม่เคยเจอ บ้านเค้าเราก็ไม่เคยไป แต่ว่าเราก็ไม่เคยเรียกร้องให้เค้าพาไปนะ เราคุยกับเค้าครั้งเดียวตอนที่คบกันได้เกือบ 3 เดือนว่าเราอยากเจอแม่เธอนะ พาเราไปเจอบ้างอย่างน้อยเค้าก็จะได้รู้บ้างว่านายคบกับเราอยู่อย่างน้อยถ้านายหายไปไหนนานๆแม่จะได้ไม่ห่วงและอาจจะติดต่อกับเราได้บ้างถ้านาายอยู่กับเรา ซึ่งเค้าก็บอกว่าไว้มีโอกาสจะพาไปนะ แต่มันก็ไม่มีวันนั้นสักที เราเลยไปหาแม่เค้าตอนที่เราเลิกกันไปแล้ว แต่ในความเศร้าก็ยังมีความโชคดีมานะ เป็นเพราะคำท้าของรุ่นพี่ที่ทำงานของเค้าเลยทำให้เราได้มาเจอกันอีกครั้งนึง มันก็ตื่นเต้นใจสั่นดีนะ แต่คือตอนนั้นเริ่มทำใจได้แล้วก็เลยเตือนกับตัวเองตลอดว่าคงเป็นไปไม่ได้หรอกที่เราจะได้กลับมาคบกัน แต่ผ่านไปได้เดือนกว่า เราก็กลับมาคบกัน เรารู้สึกว่ามันดีมากเราได้โอกาสตรงนี้แล้วเราจะไม่ทำมันพังอีก เรายอมรับเลยว่ากลับมาคบกับเค้าครั้งนี้เราจะไม่ยอมเสียเค้าไปอีก อยากเล่าให้จบนะ แต่กลัวจะเบื่อๆกันอ่ะ ถ้าเราเขียนยาวไป555 ยังไงก็จากที่อ่านๆก้ลองมาเสนอความคิดเห็นดูนะคะ อยากรู้ว่าแต่ละคนคิดยังไงกันบ้าง
เรื่องความรักแหละไม่มีไรมาก 555
เพื่อไม่ให้เสียเวลาเข้าเรื่องเลยละกันค่ะ เจ้าของกระทู้เป็นนักศึกษาค่ะ แต่รู้สึกว่าตัวเองกำลังประสบปัญหาเกี่ยวกับเรื่องความรัก ปล.ตอนนี้เจ้าของกระทู้มีแฟนอยู่แล้วค่ะ แต่อยากจะเล่าเรื่องที่มั่นค่อนข้างจะอึดอัดอยู่ในใจนิดนึงค่ะ เราคบกับแฟนมาประมาณ ปีกว่าแล้วค่ะ ตอนแรกๆก็รักกันดีนะ อาจจะมีทะเลาะกันบ้างแต่เราคิดว่า เค้าเนี่ยแหละเป็นคนที่ตรงและเข้ากับเราได้มากที่สุดแล้ว เกิ่นตรงนี้ก่อนนะว่าเราเคยเลิกกับแฟนไปแล้วครั้งนึงแล้วก็กลับมาคบกัน ส่วนเรื่องที่คบกันก็คือ เราคุยกับแฟนเก่า แต่แฟนเก่ากับเราอ่ะ ความรู้สึกคือไม่สามารถกลับมารักกันได้แล้วนะ มันเป็นความรู้สึกที่มีให้กันแบบเพื่อนมากกว่า เพราะต่างคนก็ไม่ได้คิดอะไรกันแล้วแถมยังมีแฟนกันแล้วทั้งคู่ เพราะเรื่องนี้แหละค่ะที่ทำให้เราเลิกกับแฟน เพราะนางรับไม่ได้ที่เราคุยกับแฟนเก่า แต่ก่อนที่จะเลิกกันเรารู้สึกว่าเรารักกันดีมาก อะไรก็มองเป็นสีชมพูไปหมดอ่ะ ตั้งสถานะคบกัน ลงรูปคู่ มีแท็กกันบ้าง ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย ตอนเราเรียนที่กรุงเทพถ้าเค้าว่างเค้าก็จะไปหาเรา หรือบางทีเราว่างเราก็จะมาหาเค้า เป็นอย่างนี้มาตลอดค่ะ จนเราเลิกกันกับเค้าได้เดือนกว่า เรารู้สึกว่าทุกอย่างมันพังมาก พังไปหมดเลย คือมันเหมือนกับว่าเรารู้ตัวแล้วว่าเราไม่ควรทำอย่างนั้น แล้วมันทำให้เรารู้ว่าเราไม่อยากเสียเค้าไปเลย เราอกหักจนรู้สึกว่าอะไรก็มืดมิดไปหมด พอทำใจได้สักพักเราเลยนึกคึกไปตัดผมเลยจร้า คือจุดนั้นเข้าใจเลยว่าทำไมบางคนที่อกหักถึงต้องตัดผมอ่ะ 555 แล้วเราเลยหนีไปอยู่กับแฟนรุ่นพี่ที่ทำงานของแฟนเรา (เราสนิทกับพี่เค้าเพราะไปเที่ยวปีใหม่ด้วยกันรุ่นพี่ที่ทำงานของแฟนเราเค้าพาแฟนกับลูกเค้าไปด้วย) นางก็ถามว่าเลิกกันทำไมแล้วก็คอยปลอบอยู่ตลอด บางครั้งก็ดทรไปคุยกับแฟนเราเรื่องของเราบ้างว่าให้ใจเย็นลองกลับมาคุยกันไหม แต่แฟนเราก็ปฏิเสธตลอด จนเรารู้สึกว่ามันคงไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้วล่ะ ก็เลยตัดสินใจทำในสิ่งที่อยากทำมากที่สุดตอนนั้นคือ การได้ไปเจอแม่แฟนเราสักครั้งหนึ่ง ด้วยความที่พี่เค้าก็พอรู้จักแม่แฟนของเรา พี่เค้าก็เลยพาเราขับรถไปเจอหน้าแม่แฟนครั้งสุดท้าย เชื่อป้ะคบกันมาอ่ะจะปีแล้วแต่แม่เค้าเราก็ยังไม่เคยเจอ บ้านเค้าเราก็ไม่เคยไป แต่ว่าเราก็ไม่เคยเรียกร้องให้เค้าพาไปนะ เราคุยกับเค้าครั้งเดียวตอนที่คบกันได้เกือบ 3 เดือนว่าเราอยากเจอแม่เธอนะ พาเราไปเจอบ้างอย่างน้อยเค้าก็จะได้รู้บ้างว่านายคบกับเราอยู่อย่างน้อยถ้านายหายไปไหนนานๆแม่จะได้ไม่ห่วงและอาจจะติดต่อกับเราได้บ้างถ้านาายอยู่กับเรา ซึ่งเค้าก็บอกว่าไว้มีโอกาสจะพาไปนะ แต่มันก็ไม่มีวันนั้นสักที เราเลยไปหาแม่เค้าตอนที่เราเลิกกันไปแล้ว แต่ในความเศร้าก็ยังมีความโชคดีมานะ เป็นเพราะคำท้าของรุ่นพี่ที่ทำงานของเค้าเลยทำให้เราได้มาเจอกันอีกครั้งนึง มันก็ตื่นเต้นใจสั่นดีนะ แต่คือตอนนั้นเริ่มทำใจได้แล้วก็เลยเตือนกับตัวเองตลอดว่าคงเป็นไปไม่ได้หรอกที่เราจะได้กลับมาคบกัน แต่ผ่านไปได้เดือนกว่า เราก็กลับมาคบกัน เรารู้สึกว่ามันดีมากเราได้โอกาสตรงนี้แล้วเราจะไม่ทำมันพังอีก เรายอมรับเลยว่ากลับมาคบกับเค้าครั้งนี้เราจะไม่ยอมเสียเค้าไปอีก อยากเล่าให้จบนะ แต่กลัวจะเบื่อๆกันอ่ะ ถ้าเราเขียนยาวไป555 ยังไงก็จากที่อ่านๆก้ลองมาเสนอความคิดเห็นดูนะคะ อยากรู้ว่าแต่ละคนคิดยังไงกันบ้าง