ผีเสี่ยง (ผีลักซ่อน) ...ไหม?
คือตอนแรกเราอยากตั้งกระทู้แบบสนทนาอ่ะ แต่ขี้เกียจแอดข้อมูลบัตร ปชช.>>เลยมาที่กระทู้คำถามอ่ะ มีใครเคยเจอเหตุการณ์แบบเราบ้างไหม?
............ช่วงปี 2537-2538 พ่อกับแม่ไปทำงานที่กรุงเทพฯ ฉันเลยต้องอยู่กับย่า ปู่ และอา ฉันเรียนเตรียมอนุบาลอยู่โรงเรียนในหมู่บ้าน (เราจำได้เพราะเป็นภาพติดตา) โรงเรียนใกล้บ้าน มีเพื่อนสนิทหนึ่งคนชื่อเป้(คนนี้มีส่วนกับเรื่องเล่าคราวต่อไป)เขาคือเพื่อนสนิทคนเดียวในชีวิตของฉัน ตอนเที่ยงเด็กๆทุกคนจะนอนกัน แต่เราสองคนชอบปีนออกนอกโรงเรียนไปเที่ยวเล่น ลัดทุ่งลัดนา เดินผ่านต้นไม้ที่มีลูกมีผล ไม่ว่าจะเป็นบ้านใครก็ต้องเด็ด ต้องเก็บ ต้องปีน โดยไม่จำเป็นต้องขอ ดื้อมากใครก็รู้วีรกรรมหลานยายจันว่ามึนแค่ไหน สมัยก่อนทางยังเป็นลูกรัง ยังไม่ได้ราดด้วยยางมะตอย เป้เขาจะชอบพาเดินไปที่บ้านไปเอากระโปรงสีแดงโรงเรียนเดิม ใส่มาอวดกลางทางหน้าบ้าน เป็นภาพที่จำได้ติดตาเลย เป็นคนที่สดใสร่าเริงมาตลอด หัวเราะเสียงดังและชอบเลี้ยงสุนัขซึ่งแตกต่างจากฉันมาก เป็นประจำในทุกวันแต่เหตุการณ์นั้นมันทำให้เราเข็ดขยาด งดดื้อไปหลายวัน ช่วงบ่ายแดดจ้า เดินออกจากโรงเรียนได้ไม่เท่าไหร่ มีบ้านติดโรงเรียนเขาปลูกฝรั่งไว้หน้าบ้าน ลูกเล็กหวานๆน่ากินเลยอาสาปีนขึ้นไป ปีนขึ้นไปยังไม่ถึงยอด เลยหันมองไปข้างล่างจำไม่ได้ว่าคุยไรกัน ปีนขึ้นไปอีกก้าวแล้วหันมาอีกรอบ เท่านั้นแหละภาพที่เห็นคือ ต้นไม้มันสูงขึ้นสูงขึ้นเรื่อยๆๆๆ สูงเหมือนต้นไม้มันลอยขึ้นไปบนอากาศ กรี้ด!!!ลั่นเลยค่ะ ตกใจมากร้องให้คนช่วย มือนี่เกาะต้นไม้แน่นมากกลัวตก มองลงไปข้างล่างมันห่างเพื่อนไปทุกทีๆ สูงมากมองลงไปเหมือนตนปีนขึ้นยอดมะพร้าว ไม่ใช่วิงเวียนอะไรเลย ร้องลั่น บอกผีหลอกๆ จนมีน้าผู้ชายปีนขึ้นมาช่วย นั่นเป็นเหตุการณ์ครั้งแรกเลยค่ะ ที่สัมผัสกับคำที่ว่า “ผีเสี่ยง”หรือผีหลอกตานั่นเองค่ะ นี่คงไม่เท่าไหร่...มีใครเจออย่างเราหรือหนักกว่าบ้าง เล่าประสบการณ์ให้ฟังหน่อยจิ
#ขอแชร์แท็กของชาวบ้านประกอบ...
คุณเคยเจอเหตุการณ์ผีลักซ่อนหรือผีเสี่ยงตาบ้างไหม?
คือตอนแรกเราอยากตั้งกระทู้แบบสนทนาอ่ะ แต่ขี้เกียจแอดข้อมูลบัตร ปชช.>>เลยมาที่กระทู้คำถามอ่ะ มีใครเคยเจอเหตุการณ์แบบเราบ้างไหม?
............ช่วงปี 2537-2538 พ่อกับแม่ไปทำงานที่กรุงเทพฯ ฉันเลยต้องอยู่กับย่า ปู่ และอา ฉันเรียนเตรียมอนุบาลอยู่โรงเรียนในหมู่บ้าน (เราจำได้เพราะเป็นภาพติดตา) โรงเรียนใกล้บ้าน มีเพื่อนสนิทหนึ่งคนชื่อเป้(คนนี้มีส่วนกับเรื่องเล่าคราวต่อไป)เขาคือเพื่อนสนิทคนเดียวในชีวิตของฉัน ตอนเที่ยงเด็กๆทุกคนจะนอนกัน แต่เราสองคนชอบปีนออกนอกโรงเรียนไปเที่ยวเล่น ลัดทุ่งลัดนา เดินผ่านต้นไม้ที่มีลูกมีผล ไม่ว่าจะเป็นบ้านใครก็ต้องเด็ด ต้องเก็บ ต้องปีน โดยไม่จำเป็นต้องขอ ดื้อมากใครก็รู้วีรกรรมหลานยายจันว่ามึนแค่ไหน สมัยก่อนทางยังเป็นลูกรัง ยังไม่ได้ราดด้วยยางมะตอย เป้เขาจะชอบพาเดินไปที่บ้านไปเอากระโปรงสีแดงโรงเรียนเดิม ใส่มาอวดกลางทางหน้าบ้าน เป็นภาพที่จำได้ติดตาเลย เป็นคนที่สดใสร่าเริงมาตลอด หัวเราะเสียงดังและชอบเลี้ยงสุนัขซึ่งแตกต่างจากฉันมาก เป็นประจำในทุกวันแต่เหตุการณ์นั้นมันทำให้เราเข็ดขยาด งดดื้อไปหลายวัน ช่วงบ่ายแดดจ้า เดินออกจากโรงเรียนได้ไม่เท่าไหร่ มีบ้านติดโรงเรียนเขาปลูกฝรั่งไว้หน้าบ้าน ลูกเล็กหวานๆน่ากินเลยอาสาปีนขึ้นไป ปีนขึ้นไปยังไม่ถึงยอด เลยหันมองไปข้างล่างจำไม่ได้ว่าคุยไรกัน ปีนขึ้นไปอีกก้าวแล้วหันมาอีกรอบ เท่านั้นแหละภาพที่เห็นคือ ต้นไม้มันสูงขึ้นสูงขึ้นเรื่อยๆๆๆ สูงเหมือนต้นไม้มันลอยขึ้นไปบนอากาศ กรี้ด!!!ลั่นเลยค่ะ ตกใจมากร้องให้คนช่วย มือนี่เกาะต้นไม้แน่นมากกลัวตก มองลงไปข้างล่างมันห่างเพื่อนไปทุกทีๆ สูงมากมองลงไปเหมือนตนปีนขึ้นยอดมะพร้าว ไม่ใช่วิงเวียนอะไรเลย ร้องลั่น บอกผีหลอกๆ จนมีน้าผู้ชายปีนขึ้นมาช่วย นั่นเป็นเหตุการณ์ครั้งแรกเลยค่ะ ที่สัมผัสกับคำที่ว่า “ผีเสี่ยง”หรือผีหลอกตานั่นเองค่ะ นี่คงไม่เท่าไหร่...มีใครเจออย่างเราหรือหนักกว่าบ้าง เล่าประสบการณ์ให้ฟังหน่อยจิ