สวัสดีทุกคนที่เข้ามาอ่าน 🙏🏽
ก่อนอื่นเราต้องเกริ่นก่อนว่าเรื่องที่กำลังพูดต่อจากนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับความรู้สึกของเราที่มีหลายสภาวะทางอารมณ์ คือเรื่องมีอยู่ว่า ช่วงต้นเดือนพ่อเราป่วยเนื่องจากเส้นเลือดในสมองแตก ตัวเราเองก็เครียดและกังวลเกี่ยวกับอาการของพ่อมากพออยู่แล้วยังต้องมาลองรับอารมณ์จากญาติๆ ที่คอยสั่งให้ทำนู่นทำนี่ โอเคจุดนี้เราเข้าใจในความเป็นห่วง แต่ไม่พอแค่นั้นยังมาห้ามทำโน่นห้ามทำนี่อีกเช่น ช่วงที่พ่อเราป่วยแรกๆ คนป่วยจำเป็นต้องนอนในห้อง ICU เพื่อดูอาการ ทางโรงพยาบาลจะมีเวลาให้ญาติเข้าเยี่ยม จึงค้างที่โรงพยาบาลไม่ได้ ญาติก็บอกให้ไปกลับบ้านโรงพยาบาลเอาจะได้ประหยัด เอาจริงๆมันเหนื่อย แล้วคนดูแลหลักๆก็เป็นเรา หลังจากออกมาอยู่ห้องพักฟื้นญาติก็สั่งนู่นนี่นั่น อย่าทำนั่นนี่โน่น อีกทั้งต้องมาลองรับอารมณ์จากคนป่วยอีก คือเราทั้งเครียดทั้งกดดันทั้งอึดอัด ที่ทุกคนต้องคอยจี้ๆๆให้เราทำโน่นทำนี่อยู่คนเดียว โดยไม่ได้เป็นตัวของตัวเอง ทั้งๆที่พี่เราก็อยู่เฝ้าด้วยแต่กลับไม่โดนอะไรเลย ซึ่งจากวันที่เข้ารับการรักษาจนถึงวันนี้ก็สองอาทิตย์ที่เราและพี่อยู่โรงพยาบาล คือสภาวะทางอารมณ์ของเราตอนนี้ค่อนข้างไปในทิศทางด้านลบขึ้น เช่นเวลาท้อหรือเสียใจน้ำตาไหลพรากเอง ทั้งๆที่เคยควบคุมไม่ให้น้ำตาไหลได้ รู้สึกอึดอัดรู้สึกหงุดหงิด และบางทีเราก็มีหลุดพูดเสียงแข็งกับพ่อเราบ้าง มีช่วงที่ต้องคอยกดอารมณ์ตัวเองเพื่อไม่ให้พูดหรือทำอะไรที่ทำให้ผู้ป่วยเสียใจ แต่สุดท้ายตัวเราเองกลับหาทางออกทางอารมณ์ไม่ได้ บางทีก็กลัวตัวเองจะเป็นคนเก็บกดมีปัญหาทางจิตสักวันเหมือนกันเลยอยากจะให้เพื่อนๆที่เข้ามาอ่านแล้วใครเคยประสบสภาวะอย่างนี้ช่วยแนะนำทางแก้ให้เราบ้างสิคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
เคยเป็นไหม... ปัญหาทางอารมณ์
ก่อนอื่นเราต้องเกริ่นก่อนว่าเรื่องที่กำลังพูดต่อจากนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับความรู้สึกของเราที่มีหลายสภาวะทางอารมณ์ คือเรื่องมีอยู่ว่า ช่วงต้นเดือนพ่อเราป่วยเนื่องจากเส้นเลือดในสมองแตก ตัวเราเองก็เครียดและกังวลเกี่ยวกับอาการของพ่อมากพออยู่แล้วยังต้องมาลองรับอารมณ์จากญาติๆ ที่คอยสั่งให้ทำนู่นทำนี่ โอเคจุดนี้เราเข้าใจในความเป็นห่วง แต่ไม่พอแค่นั้นยังมาห้ามทำโน่นห้ามทำนี่อีกเช่น ช่วงที่พ่อเราป่วยแรกๆ คนป่วยจำเป็นต้องนอนในห้อง ICU เพื่อดูอาการ ทางโรงพยาบาลจะมีเวลาให้ญาติเข้าเยี่ยม จึงค้างที่โรงพยาบาลไม่ได้ ญาติก็บอกให้ไปกลับบ้านโรงพยาบาลเอาจะได้ประหยัด เอาจริงๆมันเหนื่อย แล้วคนดูแลหลักๆก็เป็นเรา หลังจากออกมาอยู่ห้องพักฟื้นญาติก็สั่งนู่นนี่นั่น อย่าทำนั่นนี่โน่น อีกทั้งต้องมาลองรับอารมณ์จากคนป่วยอีก คือเราทั้งเครียดทั้งกดดันทั้งอึดอัด ที่ทุกคนต้องคอยจี้ๆๆให้เราทำโน่นทำนี่อยู่คนเดียว โดยไม่ได้เป็นตัวของตัวเอง ทั้งๆที่พี่เราก็อยู่เฝ้าด้วยแต่กลับไม่โดนอะไรเลย ซึ่งจากวันที่เข้ารับการรักษาจนถึงวันนี้ก็สองอาทิตย์ที่เราและพี่อยู่โรงพยาบาล คือสภาวะทางอารมณ์ของเราตอนนี้ค่อนข้างไปในทิศทางด้านลบขึ้น เช่นเวลาท้อหรือเสียใจน้ำตาไหลพรากเอง ทั้งๆที่เคยควบคุมไม่ให้น้ำตาไหลได้ รู้สึกอึดอัดรู้สึกหงุดหงิด และบางทีเราก็มีหลุดพูดเสียงแข็งกับพ่อเราบ้าง มีช่วงที่ต้องคอยกดอารมณ์ตัวเองเพื่อไม่ให้พูดหรือทำอะไรที่ทำให้ผู้ป่วยเสียใจ แต่สุดท้ายตัวเราเองกลับหาทางออกทางอารมณ์ไม่ได้ บางทีก็กลัวตัวเองจะเป็นคนเก็บกดมีปัญหาทางจิตสักวันเหมือนกันเลยอยากจะให้เพื่อนๆที่เข้ามาอ่านแล้วใครเคยประสบสภาวะอย่างนี้ช่วยแนะนำทางแก้ให้เราบ้างสิคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ