ถ้าวันหนึ่งคุณตื่นมาแล้วพบว่าตัวเองกลายเป็น 'มนุษย์ล่องหน' เป็นบุคคลที่ไม่มีใครมองเห็น

ไม่เกริ่นอะไรมากมายค่ะ เข้าเรื่องเลยว่า

เราอายุ 20+ พ่อแม่เสียไปหมดแล้ว พี่แท้ๆ 1 คน มีครอบครัวแล้ว เราไม่สนิทกับญาติ
เพราะตอนเด็ก เป็นเด็กเงียบๆ ไม่เล่นซนให้ใครมานั่งดุด่าค่ะ

1.   เราเป็นคนพูดน้อย ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยสุงสิง เพราะขี้รำคาญไม่ชอบวุ่นวายกับใคร
      เวลาปกติ จะชอบอยู่กับโลกใบเล็กๆ ของเรา และรู้สึกไม่ปลอดภัยทุกครั้งที่มีใคร
      พยายามเข้ามาในโลกของเราโดยที่เราไม่เชิญ
2.   เราขี้อาย ขาดความมั่นใจ ก็เลยไม่ชอบเข้าหาคนอื่นก่อน ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน
3.   ขี้ระแวงคนที่เข้ามาในชีวิต

1-3 ทำให้เราคบใครไม่ยืดยาว เป็นเพื่อนกันได้เดือนสองเดือน ก็ห่างกันไป หาความ
สนิทใจจากใครได้ยากสุดๆ

แล้วพอตอนนี้มาทำงาน เรายิ่งเข้าใจคำว่ามนุษย์ล่องหนได้ดีเลยล่ะ

เรานั่งอยู่ห้องเดียวกันกับเพื่อนที่ทำงานอีกหลายคน เขาพูดคุยกันโหวกเหวกเสียงดัง
บางคนนั่งนินทาคนอื่น เราได้ยินทุกเสียงที่พูดจอแจ รับรู้ว่าเขาคุยอะไรกัน แต่เราแค่
ไม่ได้ร่วมผสมโรงด้วย แค่นั่งฟังเฉยๆ พอเวลาผ่านไป พวกเขาก็พูดแซวประมาณว่า
"มาตอนไหน? ไม่เห็นเลย" คือหมายถึง เรา นั่งอยู่ในห้องนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วก็ขำ
ก๊ากๆๆๆ เราทำได้แค่ยิ้มไม่ได้ตอบโต้อะไรเพราะคิดว่าไม่มีอะไรมั้ง เขาแซวเล่นเฉยๆ

นั่งทำงานในห้องประมาณ 8 คน รวมเราด้วยเป็น 9 คน แต่เวลาใครสักคนจะเลี้ยงข้าว
เขาออกไปซื้อกลับมาจะมี 8 ชุด และทุกคนได้ครบยกเว้นเรา คือเขาไม่เคยจำเราได้?
เรายิ่งรู้สึกว่าการเคลื่อนไหว การหายใจ หรือการมีตัวตนของเรา ทำไมล่องหนจังเลย

ไลน์กรุ๊ปเพื่อนที่ทำงาน นัดกินข้าวกัน จะมีหัวโต๊ะที่ขยันชวน เขาจะพิมพ์ชื่อทุกคนที่
อยู่ในกรุ๊ปไลน์ประมาณ 18-19 คน แล้วชวนไปกินข้าว แต่ในบรรดาชื่อนั้นไม่มีชื่อเรา
และเวลาทักกรุ๊ปไลน์คุยเล่นกัน เขาก็จะตอบโต้กันไปมาต่อเนื่อง แต่พอเราพิมพ์บ้าง
ไลน์จะเด้งช้าลงแล้วเงียบไป คือเขาเลิกเล่นทันทีตอนเราแชท

ถ้าเรายังมีพ่อแม่อยู่ คงไม่รู้สึกเคว้งขนาดนี้ ส่วนพี่มีครอบครัวแล้ว เขาก็วุ่นกับการใช้
ชีวิต ดูแลครอบครัวและทำงาน เราไม่อยากไปกวนใจค่ะ

ถ้าตื่นมาทุกวันแล้วรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็น 'มนุษย์ล่องหน' จะทำยังไงดีคะ?