ถอยห่าง ระหว่างความสำพันที่เป็นไปไม่ได้

เรารู้ว่าสิ่งที่ทำมันยาฏที่จะหยุดแต่มันก็ทำได้ถอยห่างระหว่างความสำพัน นักเรียน กับ......ครู คือมันเป็นไปไม่ได้ เราเลือกที่จะถอยห่างออกมาจะดีกว่า ยิ่งเราถอยห่างมันยิ่งเจ็บเราอยากเจ็บแค่ฝ่ายเดียว แต่ยิ่งถอยห่าง ครูยิ่งตาม มันรู้สึกเจ็บ
เมื่อวานเราเจอครูที่งานถวายอกไม้จัน ครูเดินเข้ามาหาเรา แต่เรากับเดินหนีเพราะไม่อยากเจอ ครูวิ่งมาขว้าแขนเราไว้ ครูพูดว่าจะหนีไปไหนอีก ในใจอยากเจอแต่พอเจอแล้วเรากลับหนีหน้าครู  เราเลยบอกครูปล่อยแขน ครูเลยปล่อยแขนเรา แล้วถามเราจะหนีไปไหนอีกไม่อยากเจอไม่อยากคุยกันแล้วหรอทักแชทไปก็ไม่อ่านไม่ตอบ   (แต่ใจอยากจะตอบแถบตาย)แต่ทำได้แค่ยิ้มและสบตา เราเลยบอกไปว่าแค่เหนื่ยเท่านั้น
คือเราอยากรู้มากกว่าว่าที่ผ่านมาครูคิดยังไงกับดชเรากันแน่  ไปดุหนังกินข้าวกินไอติมแทบทุกสัปดาห์ พาไปเที่ยวเป็นทุกอย่างให้ตลอด เพราะอะไร ที่ทำเพราะเราเป็นเด็กอ่อนต่อโลก หรือให้ความหวังกันแน่ ช่วงที่เที่ยวคือช่วงปิดเทอมนะ  แต่พอรุ้ว่าครูมีแฟนโครตเจ็บเลยอ่ะ พูดไม่ออกเลยด้วย ร้องไห้ข้ามวันข้ามคืนได้ เราเลยเริ่มถอยห่างตั้งแต่รู่ว่าครูมีแฟน.......... มันทรมานใจยิ่กว่าอะไร เอามีดมากรีดใจกันแบบนี้เพราะอะไรกันแน่ ......