เรื่องที่เราจะเล่าต่อไปนี้คือเป็นอดีตที่ฝังใจเรามาตลอดไม่เคยลืมเลย บางทีมีอะไรมาสะกิดนิดหน่อยเราจะคิดมากจนดิ่งลงไปเลยในช่วงเวลานั้น แต่ไม่ได้เป็ตลอดนะคะเป็นมาพักๆ เริ่มเลยนะคะ คือสมัยเรียนมัธยม ฐานะบ้านเราค่อนข้างดีคือมีกินแหละค่ะ สำหรับเราตอนนี้เราคิดว่าไม่เรียกรวย แต่ในตอนนั้นคือเราคิดว่าตัวเรารวย เรื่องมีประมาณว่าเรามักจะชอบพูดอวด ไม่ได้พูดออกตรงๆนะคะแต่ก็เชิงแบบเข้าใจได้ว่าเป็นอารมณ์ประมาณนั้น ไม่ว่าจะอัพลงไอจีเฟสบุ๊ค แคปชันคือชวนน่าหมั่นไส้มากๆ แต่พอโตขึ้นเข้ามหาลัยเรารู้สึกว่าได้มาทบทวนตัวเองว่ามันไม่ดีมันเป็นพฤติกรรมสำหรับเรา เราว่ามันน่ารังเกียจมากๆ เอาตรงๆมันเป็นปมฝังใจของเราสุดๆ ตอน ม.ต้นเราไม่เป็นนะคะ แต่ตอน ม.ปลายเราเริ่มมาเป็น พอมหาลัยเราก็ไม่เป็นแล้ว เรารู้สึกพฤติกรรมตัวเองตอนนั้นมันแย่มากๆ คนเข้านินทาเราเค้าเกลียดเราหมั่นไส้เราไปเท่าไหร่แล้ว เจอหน้ากันเค้าจะติดภาพเราเป็นคนแบบไหน ว่าแบบถ้าเจอกันมันจะโม้อะไรอีกมั้ย เราคิดวนไปในอดีตจนตัวเองดิ่งลง จนจะเป็นซึมเศร้าแล้วค่ะเรารู้ค่ะว่าเหตุการณ์ผ่านมาแล้วแต่ก็อดคิดไม่ได้ เราควรเริ่มจัดการระบบความคิดเราอย่างไรก่อนดีไม่ให้มันแย่ไปมากกว่านี้ เราร้องไห้ตลอดเราคิดว่าตัวเองเหมือนตัวตลก แล้วถ้ามันหาย เวลามีอะไรมาสะกิดเราต้องเป็นแบบนี้อีกแน่
อยากลืมเรื่องในอดีตที่เลวร้าย นิสัยขี้อวดของตัวเอง