พ่อคือพระเจ้าของบ้าน
อยากได้ความคิดเห็นหน่อยค่ะ นี้แค่เรื่องคร่าวๆน่ะ
พ่อเราเป็นลูกคนเดียว เป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเองมาก แม่เล่าว่าเมื่อก่อนพ่อไม่เป็นขนาดนี้ แต่เดี๋ยวนี้คือเยอะมาก เยอะในที่นี้เป็นยังไงมาฟังเราเล่านะ
ทุกวันนี้พ่อไม่ทำอะไรเลย ทั้งงานในบ้าน และงานนอกบ้าน วันๆนั่งแต่หน้าคอมพิวเตอร์ทำสิ่งที่ตัวเองสนใจเท่านั้น ขี้โมโหมาก ใครทำอะไรให้ไม่พอใจจะตะหวาด ขึ้นเสียง บ้างก็ลงกับของ ขว้างปา อ่อ เราลืมบอกไป ว่าพ่อเราได้ผ่าตัดสมองมาหลายครั้ง ทุกคนในบ้านเลยไม่อยากทำให้พ่อเครียด ตามใจพ่อหมดทุกอย่าง เพื่อไม่ให้เกิดปัญหานี้ แต่กลับเป็นพ่อเองที่ทำให้ตัวเองเครียด เคยถามหมอแล้วว่าการโมโหร้ายมันเกี่ยวกับผลข้างเคียงรึป่าว หมอก็บอกว่าไม่ เราจะยกตัวอย่างเหตุการณ์ให้ฟังน่ะ
เรื่องอาหารการกิน
- ทุกคนในบ้านจะช่วยกันทำกับข้าวเล็กๆน้อยๆ ก็จะช่วยกันหยิบจับ โดยมีพ่อนั่งเล่นคอมพิวเตอร์ รอแค่ทุกอย่างเสร็จ และจะมานั่งกินข้าวจะเป็นแบบนี้ทุกวัน ทุกมื้อ และถ้าหากวันไหนซื้อมาทาน (ส่วนน้อย) ต้องแกะใส่จานให้เรียบร้อย
- พ่อเป็นคนที่นั่งกินข้าวคนเดียวไม่ได้จะมีปัญหาเรื่องนี้ตลอด คือถ้ากินคนเดียวจะหงุดหงิดมาก หรือจะไม่กินไปเลย และเราหรือคนนึงในครอบครัวก็ต้องกินเป็นเพื่อนพ่อ บางทีไม่หิวก็ต้องกิน ตักมากินซักนิดเพื่อทำให้พ่อสบายใจ
- พ่อเป็นคนที่กินยาก ซึ่งคนอื่นๆ ไม่ได้มีปัญหาอะไรในการกิน กินอะไรก็ได้ แต่พ่อต้องกินของที่ตัวเองชอบเท่านั้น รสชาติต้องค่อนไปทางหวาน ไม่มีของที่ชอบก็ต้องทำให้ เช่น ต้องกินแกงส้มกับไก่ทอด ถ้าไม่มีไก่ทอด ก็จะต่อว่า โมโหร้าย บ้างก็โยนทิ้ง ซึ่งเราคนทำก็นั่งน้อยใจไป ถามว่าทำไมไม่ถามพ่อว่าจะกินอะไร เคยถามไปแล้วค่ะ แต่พ่อก็ตอบมาว่ากินอะไรก็ได้ง่ายๆ ถามมากก็หงุดหงิดใส่อีก และเป็นแบบนี้ทุกๆ มื้อ คนในบ้านเครียดกับต้องหาของชอบมาให้พ่อ
- กลางคืนพ่อต้องกินของหวานทุกวัน ซึ่งทุกคนจะรู้ว่าต้องหาของหวานมารอไว้ และต้องเป็นของที่พ่อชอบด้วย ไม่ชอบ ไม่กิน
เรื่องการดูโทรทัศน์
- ที่บ้านมีทีวี 2 เครื่อง พ่อจะห้าม ! ไม่ให้ดูละคร และรายการไร้สาระ พวกรายการเพลง เกมส์โชว์ต่างๆ บอกว่ามันไร้สาระน่าลำคาน ให้ดูได้แต่สาระคดี ข่าว หรือรายการที่ให้ความรู้ เวลามีละครที่ชอบหรืออยากดูพิเศษ ทุกคนจะแอบมาดูเครื่องเล็กอีกเครื่องนึง เวลาพ่อเดินผ่านก็เปลี่ยนช่อง บางทีก็เปลี่ยนไม่ทัน ก็โดนว่าไป พ่อว่าไม่เจ็บหรอก แต่การขึ้นเสียง มันก็ทำรู้สึกแย่แล้ว จากการที่ทุกคนนั่งหัวเราะกันหน้าทีวี พ่อเดินมาตะหวาดใส่ คือใจเราก็ไปแล้วอะ
เรื่องไปเที่ยว
- ทุกวันนี้ไม่มีความคิดที่จะไปเที่ยวกับครอบครัวเลยค่ะ เพราะเหตุการณ์ที่ไปกับพ่อทุกครั้งคือ เป็นความทรงจำที่แย่ จนไม่อยากไปไหนเลย คือ เวลาไปกับพ่อจะเอาแต่ใจตัวเอง อยู่ดีๆ พูดเรื่องนุ้น เรื่องนี้ขึ้นมา แล้วถามคนอื่น(เป็นคำถามเชิงความรู้) พอคนอื่นไม่รู้ก็จะตะหวาด ตะคอก ทำให้ทุกคนเงียบ สถานะการณ์ตึงเครียด จนบางครั้งต้องกลับบ้านเลย ณ ตอนนั้นก็มี เป็นแบบนี้อยู่หลายครั้ง และมีครั้งนึงไปเที่ยวครอบครัว ไปถึงแล้วไม่ทันได้ลงจากรถก็ต้องกลับ ณ ตอนนั้น เพราะพ่อไม่พอใจ และต้องการกลับ อึ้งเลยค่ะ ไปไม่ถูก และครั้งนั้นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เที่ยวกัน
เรื่องกลับบ้านมาไม่มีของกินที่พ่อชอบ
- บางทีกลับบ้านมายุ่งๆ ไม่ได้ซื้อของหวานรอบดึกมาให้ พ่อก็จะบอกว่า ลูกมันไม่รัก มันไม่นึกถึงพ่อมัน ลูกมันใจร้าย แบบนี้ คือความรู้สึกเราทุกครั้งถ้าไม่ลืมคือซื้อมาให้ตลอด มันเป็นความน้อยใจน่ะ ที่เค้ามองไม่เห็นสิ่งที่ทุกคนทำให้
และยังมีอีกหลายๆเรื่อง ยิบย่อย เรื่องแฟนของลูก เรื่องการแต่งตัว เรื่องเล่นเฟสบุ๊คคือต้องอ่านสิ่งที่พ่อแชร์ แล้วพ่อจะมาถาม เรื่องบลๆๆๆ
คือพ่อพูดอะไรคำเดียวคือทุกคนต้องทำ แค่พ่อบอกว่าพ่อหิว ทุกคนในบ้านจะนั่งไม่ติดล่ะ ต้องรีบไปทำ
พ่อคือจุดศูนย์กลางของบ้าน พ่อคือคนกำหนดทุกอย่าง ไม่มีใครขัดใจพ่อได้
เคยพูด เคยคุยแล้ว แต่พ่อมีความคิดว่าตัวเองถูก เหตุผลตัวเองเป็นใหญ่ ไม่ฟังใครทั้งนั้น
ทุกคนอดทนกลั้นใจสุดๆ ที่จะไม่โต้ตอบตอนพ่อโมโห ไม่เถียง ไม่ขัด เพื่อที่จะให้มันรีบจบๆ มันไม่ใช่ทางออกที่ดีนัก
แต่เชื่อเถอะว่านั้นคือทางออกที่ดีที่สุดแล้ว
ขอความคิดเห็นหน่อยค่ะ เรื่องพ่อตัวเอง
อยากได้ความคิดเห็นหน่อยค่ะ นี้แค่เรื่องคร่าวๆน่ะ
พ่อเราเป็นลูกคนเดียว เป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเองมาก แม่เล่าว่าเมื่อก่อนพ่อไม่เป็นขนาดนี้ แต่เดี๋ยวนี้คือเยอะมาก เยอะในที่นี้เป็นยังไงมาฟังเราเล่านะ
ทุกวันนี้พ่อไม่ทำอะไรเลย ทั้งงานในบ้าน และงานนอกบ้าน วันๆนั่งแต่หน้าคอมพิวเตอร์ทำสิ่งที่ตัวเองสนใจเท่านั้น ขี้โมโหมาก ใครทำอะไรให้ไม่พอใจจะตะหวาด ขึ้นเสียง บ้างก็ลงกับของ ขว้างปา อ่อ เราลืมบอกไป ว่าพ่อเราได้ผ่าตัดสมองมาหลายครั้ง ทุกคนในบ้านเลยไม่อยากทำให้พ่อเครียด ตามใจพ่อหมดทุกอย่าง เพื่อไม่ให้เกิดปัญหานี้ แต่กลับเป็นพ่อเองที่ทำให้ตัวเองเครียด เคยถามหมอแล้วว่าการโมโหร้ายมันเกี่ยวกับผลข้างเคียงรึป่าว หมอก็บอกว่าไม่ เราจะยกตัวอย่างเหตุการณ์ให้ฟังน่ะ
เรื่องอาหารการกิน
- ทุกคนในบ้านจะช่วยกันทำกับข้าวเล็กๆน้อยๆ ก็จะช่วยกันหยิบจับ โดยมีพ่อนั่งเล่นคอมพิวเตอร์ รอแค่ทุกอย่างเสร็จ และจะมานั่งกินข้าวจะเป็นแบบนี้ทุกวัน ทุกมื้อ และถ้าหากวันไหนซื้อมาทาน (ส่วนน้อย) ต้องแกะใส่จานให้เรียบร้อย
- พ่อเป็นคนที่นั่งกินข้าวคนเดียวไม่ได้จะมีปัญหาเรื่องนี้ตลอด คือถ้ากินคนเดียวจะหงุดหงิดมาก หรือจะไม่กินไปเลย และเราหรือคนนึงในครอบครัวก็ต้องกินเป็นเพื่อนพ่อ บางทีไม่หิวก็ต้องกิน ตักมากินซักนิดเพื่อทำให้พ่อสบายใจ
- พ่อเป็นคนที่กินยาก ซึ่งคนอื่นๆ ไม่ได้มีปัญหาอะไรในการกิน กินอะไรก็ได้ แต่พ่อต้องกินของที่ตัวเองชอบเท่านั้น รสชาติต้องค่อนไปทางหวาน ไม่มีของที่ชอบก็ต้องทำให้ เช่น ต้องกินแกงส้มกับไก่ทอด ถ้าไม่มีไก่ทอด ก็จะต่อว่า โมโหร้าย บ้างก็โยนทิ้ง ซึ่งเราคนทำก็นั่งน้อยใจไป ถามว่าทำไมไม่ถามพ่อว่าจะกินอะไร เคยถามไปแล้วค่ะ แต่พ่อก็ตอบมาว่ากินอะไรก็ได้ง่ายๆ ถามมากก็หงุดหงิดใส่อีก และเป็นแบบนี้ทุกๆ มื้อ คนในบ้านเครียดกับต้องหาของชอบมาให้พ่อ
- กลางคืนพ่อต้องกินของหวานทุกวัน ซึ่งทุกคนจะรู้ว่าต้องหาของหวานมารอไว้ และต้องเป็นของที่พ่อชอบด้วย ไม่ชอบ ไม่กิน
เรื่องการดูโทรทัศน์
- ที่บ้านมีทีวี 2 เครื่อง พ่อจะห้าม ! ไม่ให้ดูละคร และรายการไร้สาระ พวกรายการเพลง เกมส์โชว์ต่างๆ บอกว่ามันไร้สาระน่าลำคาน ให้ดูได้แต่สาระคดี ข่าว หรือรายการที่ให้ความรู้ เวลามีละครที่ชอบหรืออยากดูพิเศษ ทุกคนจะแอบมาดูเครื่องเล็กอีกเครื่องนึง เวลาพ่อเดินผ่านก็เปลี่ยนช่อง บางทีก็เปลี่ยนไม่ทัน ก็โดนว่าไป พ่อว่าไม่เจ็บหรอก แต่การขึ้นเสียง มันก็ทำรู้สึกแย่แล้ว จากการที่ทุกคนนั่งหัวเราะกันหน้าทีวี พ่อเดินมาตะหวาดใส่ คือใจเราก็ไปแล้วอะ
เรื่องไปเที่ยว
- ทุกวันนี้ไม่มีความคิดที่จะไปเที่ยวกับครอบครัวเลยค่ะ เพราะเหตุการณ์ที่ไปกับพ่อทุกครั้งคือ เป็นความทรงจำที่แย่ จนไม่อยากไปไหนเลย คือ เวลาไปกับพ่อจะเอาแต่ใจตัวเอง อยู่ดีๆ พูดเรื่องนุ้น เรื่องนี้ขึ้นมา แล้วถามคนอื่น(เป็นคำถามเชิงความรู้) พอคนอื่นไม่รู้ก็จะตะหวาด ตะคอก ทำให้ทุกคนเงียบ สถานะการณ์ตึงเครียด จนบางครั้งต้องกลับบ้านเลย ณ ตอนนั้นก็มี เป็นแบบนี้อยู่หลายครั้ง และมีครั้งนึงไปเที่ยวครอบครัว ไปถึงแล้วไม่ทันได้ลงจากรถก็ต้องกลับ ณ ตอนนั้น เพราะพ่อไม่พอใจ และต้องการกลับ อึ้งเลยค่ะ ไปไม่ถูก และครั้งนั้นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เที่ยวกัน
เรื่องกลับบ้านมาไม่มีของกินที่พ่อชอบ
- บางทีกลับบ้านมายุ่งๆ ไม่ได้ซื้อของหวานรอบดึกมาให้ พ่อก็จะบอกว่า ลูกมันไม่รัก มันไม่นึกถึงพ่อมัน ลูกมันใจร้าย แบบนี้ คือความรู้สึกเราทุกครั้งถ้าไม่ลืมคือซื้อมาให้ตลอด มันเป็นความน้อยใจน่ะ ที่เค้ามองไม่เห็นสิ่งที่ทุกคนทำให้
และยังมีอีกหลายๆเรื่อง ยิบย่อย เรื่องแฟนของลูก เรื่องการแต่งตัว เรื่องเล่นเฟสบุ๊คคือต้องอ่านสิ่งที่พ่อแชร์ แล้วพ่อจะมาถาม เรื่องบลๆๆๆ
คือพ่อพูดอะไรคำเดียวคือทุกคนต้องทำ แค่พ่อบอกว่าพ่อหิว ทุกคนในบ้านจะนั่งไม่ติดล่ะ ต้องรีบไปทำ
พ่อคือจุดศูนย์กลางของบ้าน พ่อคือคนกำหนดทุกอย่าง ไม่มีใครขัดใจพ่อได้
เคยพูด เคยคุยแล้ว แต่พ่อมีความคิดว่าตัวเองถูก เหตุผลตัวเองเป็นใหญ่ ไม่ฟังใครทั้งนั้น
ทุกคนอดทนกลั้นใจสุดๆ ที่จะไม่โต้ตอบตอนพ่อโมโห ไม่เถียง ไม่ขัด เพื่อที่จะให้มันรีบจบๆ มันไม่ใช่ทางออกที่ดีนัก
แต่เชื่อเถอะว่านั้นคือทางออกที่ดีที่สุดแล้ว