เธอชอบชีวิตเมือง ผมชอบต่างจังหวัด
เธอชอบกินห้าง(คนกินยากและเลิกกิน) ผมชอบกินอาหารข้างถนน(เราคนกินง่ายและปรหยัด)
เธอชอบนอนตื่นสาย และนอนได้เป็นวันๆ ผมไม่เกิน 7.00 ก็ต้องตื่นแล้ว
เธอชอบเดินตลาดสำเพ็ง ประตูนำ JJ ผมไม่ชอบเบียดกับคนเยอะๆ
เธอเลี้ยงลูกตามใจ ผมชอบให้ลูกอยู่อย่างมีระเบียบวินัย(แล้วลูกก็ไม่รัก)
เธอชอบเช็คมือถือ และชอบจับผิด. แต่ผมไว้ใจเธอ
เธอไม่ชอบเวลาเราคุยกับเพื่อนหญิง หรือทำกิจกรรมใดๆ กับเพื่อนหญิง(เพื้อนจริงๆ ไม่ใช่กิ๊ก) แต่เธอไปไหนๆ กับเพื่อนชายได้ ผมไม่ว่า แต่บางครั้งน้อยใจ(ทำไมที่กุไปบ้างต้องมีปัญหาทุกที)
เธออยากแต่งงานลอดซุ้มกระบี่ แต่ผมลูกชาวสวน เต็มที่ก็ลูกจ้างพนักงานรัฐ
เธออยากมีสามีรวย แต่ผมจน
เธออยากมีสามีตี๋หล่อ แต่ผมตี๋ขี้เหร่
ผมเซ็กจัด แต่เธอไม่ชอบเรื่องนี้
ผมชอบชวนเธอคุยทะลึง แต่กลับโดนด่าประจำ
เวลาทำธุรกิจ เธอคิดถีงแต่ความสำเร็จ
แต่ผมจะคิดหาโอกาสที่จะเจ๊ง. ปรึกษางานกันทีไรทะเลาะทุก ด่าเราว่าไม่ช่วยคิดสร้าง ก็อย่ามาทำให้เสีย. (ออกความคิดไม่ได้ก็ช่วยแต่แรงหละกัน) สุดท้ายก็เจ๊งทุกอย่าง หมดไปหลายแสนหละ เป็นหนี้เขาเราก็หาทาใช้หนี้ให้ แต่ชอบบอกว่าเราไม่ช่วยอะไรเลย
เธอมีความเชื่อมั่นในตัวเองสูง แต่ผมชอบฟังเหตุผล
อยูที่ทำงาน หรือตอนสมัยเรียน ผมก็มีภาวะผู้นำ (ชอบทำตัวเด่นดังด้วย) แต่อยู่กับเธอ เธอชอบนำผม
อยู่ที่ทำงานคนอื่นมองเราเก่ง มีความสามารถ อยู่กับเธอ มองเราไม่เอาไหน
มีอะไรผมชอบปรึกษาเธอ แต่กลับโดนมองว่า ไม่มีความคิดต้องถามทุกอย่าง
เราต่างกันมากมาย มองโลกคนละมุม มองเหรียญคนละด้าน
แต่ก่อนเคยคิดว่าความต่างกันของเราจะมาเติมเต็มกันและกัน แต่ตอนนี้ เหมือนเดินคนละทาง
คบกันมาจนแต่งงานมีลูกด้วยกัน รวมแล้ว 13 ปีผ่านมา. ทุกวันนี้ ผมทนเพื่อลูก หากไม่มีลูก ก็คงเตลิดหนีไปแล้ว
ไม่รู้ว่าจะทนต่อไปได้อีกนานแค่ไหน
คิดแล้วท้อใจยิ่งนัก ความสุขมันขาดหายไป
เมื่อผมกับภรรยา มีรสนืยมต่างกัน
เธอชอบกินห้าง(คนกินยากและเลิกกิน) ผมชอบกินอาหารข้างถนน(เราคนกินง่ายและปรหยัด)
เธอชอบนอนตื่นสาย และนอนได้เป็นวันๆ ผมไม่เกิน 7.00 ก็ต้องตื่นแล้ว
เธอชอบเดินตลาดสำเพ็ง ประตูนำ JJ ผมไม่ชอบเบียดกับคนเยอะๆ
เธอเลี้ยงลูกตามใจ ผมชอบให้ลูกอยู่อย่างมีระเบียบวินัย(แล้วลูกก็ไม่รัก)
เธอชอบเช็คมือถือ และชอบจับผิด. แต่ผมไว้ใจเธอ
เธอไม่ชอบเวลาเราคุยกับเพื่อนหญิง หรือทำกิจกรรมใดๆ กับเพื่อนหญิง(เพื้อนจริงๆ ไม่ใช่กิ๊ก) แต่เธอไปไหนๆ กับเพื่อนชายได้ ผมไม่ว่า แต่บางครั้งน้อยใจ(ทำไมที่กุไปบ้างต้องมีปัญหาทุกที)
เธออยากแต่งงานลอดซุ้มกระบี่ แต่ผมลูกชาวสวน เต็มที่ก็ลูกจ้างพนักงานรัฐ
เธออยากมีสามีรวย แต่ผมจน
เธออยากมีสามีตี๋หล่อ แต่ผมตี๋ขี้เหร่
ผมเซ็กจัด แต่เธอไม่ชอบเรื่องนี้
ผมชอบชวนเธอคุยทะลึง แต่กลับโดนด่าประจำ
เวลาทำธุรกิจ เธอคิดถีงแต่ความสำเร็จ
แต่ผมจะคิดหาโอกาสที่จะเจ๊ง. ปรึกษางานกันทีไรทะเลาะทุก ด่าเราว่าไม่ช่วยคิดสร้าง ก็อย่ามาทำให้เสีย. (ออกความคิดไม่ได้ก็ช่วยแต่แรงหละกัน) สุดท้ายก็เจ๊งทุกอย่าง หมดไปหลายแสนหละ เป็นหนี้เขาเราก็หาทาใช้หนี้ให้ แต่ชอบบอกว่าเราไม่ช่วยอะไรเลย
เธอมีความเชื่อมั่นในตัวเองสูง แต่ผมชอบฟังเหตุผล
อยูที่ทำงาน หรือตอนสมัยเรียน ผมก็มีภาวะผู้นำ (ชอบทำตัวเด่นดังด้วย) แต่อยู่กับเธอ เธอชอบนำผม
อยู่ที่ทำงานคนอื่นมองเราเก่ง มีความสามารถ อยู่กับเธอ มองเราไม่เอาไหน
มีอะไรผมชอบปรึกษาเธอ แต่กลับโดนมองว่า ไม่มีความคิดต้องถามทุกอย่าง
เราต่างกันมากมาย มองโลกคนละมุม มองเหรียญคนละด้าน
แต่ก่อนเคยคิดว่าความต่างกันของเราจะมาเติมเต็มกันและกัน แต่ตอนนี้ เหมือนเดินคนละทาง
คบกันมาจนแต่งงานมีลูกด้วยกัน รวมแล้ว 13 ปีผ่านมา. ทุกวันนี้ ผมทนเพื่อลูก หากไม่มีลูก ก็คงเตลิดหนีไปแล้ว
ไม่รู้ว่าจะทนต่อไปได้อีกนานแค่ไหน
คิดแล้วท้อใจยิ่งนัก ความสุขมันขาดหายไป