เราแอบชอบคนๆ นึงอยู่ ตอนเจอกันครั้งแรกคิดว่ามันก็แค่ความสนใจที่มากกว่าคนอื่นเฉยๆ แต่ก็แอบติดตามข่าวเขาอยู่เรื่อยๆ จากเพื่อน เพราะเขาเป็นเพื่อนกับเพื่อนเรา เราเจอกันบ้างเวลาเพื่อนนัดกันไปเที่ยว กินข้าว ดูหนัง เราก็ไปกับเขาด้วย แต่ก็นานๆ เจอกันที และมีช่วงนึงที่เราไม่ได้เจอกันเลย แต่เราก็ยังคงคิดถึงเขาอยู่...แอบส่องเฟสเขาบ้าง ไลน์บ้าง ไอจีบ้าง แล้วก็ได้รู้ว่าเขาก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว แต่น่าเสียดายที่คนที่เขาชอบนั้นมีแฟนอยู่แล้ว
มีวันนึงเพื่อนมาบอกว่าเขาจะมาทำงานที่เดียวกับเรา ตอนนั้นเราดีใจมาก ตื่นเต้นที่จะได้เจอกับเขาอีกและคงจะได้เจอบ่อยขึ้นกว่าเดิม ถึงจะเป็นแค่ในฐานะเพื่อนร่วมงานก็เถอะนะ...
แต่พอเราเจอกันบ่อยขึ้น ความรู้สึกมันก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ที่เรารู้เพราะเราไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อน เขาเป็นคนแรกที่ทำให้รู้สึกแบบนี้ อยากเจอ อยากคุย อยากเห็นหน้า อยากได้ยินเสียง แค่เขาทักเวลามาทำงานก็ดีใจแล้ว เขาชอบเรียกชื่อที่ไม่มีใครเขาเรียกก็อยากให้เขาเรียกแค่คนเดียวไม่อยากได้ยินจากปากของคนอื่น เราเคยไปปรึกษาเพื่อน เราบอกเพื่อนไปว่าเรากำลังจะบ้าแล้ว
และวันนั้นเราก็ตัดสินใจ บอกชอบเขาไป ที่จริงอยากบอกต่อหน้าด้วยซ้ำแต่ก็ไม่กล้า จำได้วันนั้นเราโทรไปหาเขา แต่เราไม่กล้าแม้แต่จะพูด มันพูดไม่ออก จำได้ว่าตอนนั้นใจเต้นแทบจะระเบิดออกมา มันตื่นเต้น ตัวสั่นไปหมด (พิมพ์ไปนี่เหมือนกับว่าตัวเองกำลังเขียนนิยายอยู่เลยแห๊ะ) แต่สุดท้ายก็ไม่กล้า ได้แต่บอกเขาออกไปว่า “ ไม่มีอะไร “ แล้วก็วางสายไป หลังจากวางสายเรานั่งสงบจิตสงบใจแทบตาย มันรุนแรงจนน้ำตาไหล มันควบคุมไม่ได้...แต่มันยังไม่จบแค่นั้นหรอกนะ...มันยังมีต่อ...
เมื่อเราไม่กล้าพูดเราก็เลยกดเข้าไปในแอพลิเคชั่นไลน์ แล้วส่งข้อความสั้นๆ ไปว่า “ เราชอบ “ ตอนนั้นเขาไม่ได้อ่านเลยทันที แต่เราก็ไม่ได้สนใจคำตอบเพราะในใจก็คิดและทำใจเอาไว้แล้วว่ามันเป็นแค่ประโยคบอกเล่า และไม่ได้ต้องการคำตอบเพราะเราน่าจะรู้คำตอบอยู่แล้ว เราลบข้อความที่เคยคุยกับเขาหมดเลยเพราะไม่อยากเห็น แต่เมื่อมีข้อความเด้งขึ้นมาและมันเป็นข้อความจากเขา เราก็รีบเปิดอ่านทันที มันเป็นสติ๊กเกอร์ตัวเดียวที่ส่งมาและมีข้อความว่า “ ผมไม่รู้เรื่อง “ แค่นั้นใจมันก็กระตุกแล้ว ที่จริงเราก็รู้แล้วว่าเขาไม่ได้สนใจเราแบบนั้น เลยตอบกลับไปว่า “ รู้แล้ว “ และเขาก็บอกว่า “ ขอบคุณ “ ...
คืนนั้นจำได้ว่าร้องไห้หนักมาก มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก เราคงจะชอบเขามาก คิดถึงจนทรมานน่ะเคยเป็นกันไหม
ลืมบอกไปว่าตอนนี้เรากำลังจะลาออกจากที่ทำงาน เลยตัดสินใจบอกชอบเขาไป ตอนแรกที่รู้ว่าต้องลาออกตลกตัวเองที่คิดถึงเขาก่อนคิดถึงครอบครัวสะอีก คือแค่คิดว่า “ เราคงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วสินะ “ น้ำตามันก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ทุกที นี่ก็เหลืออีกไม่กี่วันแล้ว
ตอนมาทำงานเราก็ทำตัวเหมือนเดิม เหมือนเดิมเหมือนว่าเราไม่เคยบอกเขาไป แต่จากที่เราทีทักไลน์ ทักเฟสไปคุยกับเขาบ้าง ตอนนี้เราก็ไม่กล้าทักเขาอีกเลย คุยก็ไม่กล้ามองหน้าตรงๆ กลัวจะร้องให้ออกมา วันนี้คุยกันเรื่องชอบกินอะไร ไม่ชอบกินอะไร เขาพูดออกมาว่า “ ไม่ชอบ...แล้วจะฝืนทำไม “ เรานี่เสียเซลเลย มันจุกพูดไม่ออกเลย เหมือนกับว่าเขาพูดแบบไม่คิดอะไร แต่เราคิดไง โอ๊ย !! มันเจ็บ
ๆ แถมบอกยังมาบอกอีกว่าถ้าไปเที่ยวจะแวะไปที่บ้านนะ เราก็ได้แต่ตอบไปว่า อืม... เขาไม่รู้หรอกว่าในใจเราเนี่ย “ เจ็บ
ๆ “
คืนนี้มันนอนไม่หลับจริงๆ อยากระบาย ตอนนี้สบายใจขิ้นหน่อยแล้ว นอนก่อนเดี่ยวพรุ่งนี้มาเล่าต่อ....ฝันดี #กระทู้แรก
คุณเคยแอบชอบใครบ้างไหม ?
มีวันนึงเพื่อนมาบอกว่าเขาจะมาทำงานที่เดียวกับเรา ตอนนั้นเราดีใจมาก ตื่นเต้นที่จะได้เจอกับเขาอีกและคงจะได้เจอบ่อยขึ้นกว่าเดิม ถึงจะเป็นแค่ในฐานะเพื่อนร่วมงานก็เถอะนะ...
แต่พอเราเจอกันบ่อยขึ้น ความรู้สึกมันก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ที่เรารู้เพราะเราไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อน เขาเป็นคนแรกที่ทำให้รู้สึกแบบนี้ อยากเจอ อยากคุย อยากเห็นหน้า อยากได้ยินเสียง แค่เขาทักเวลามาทำงานก็ดีใจแล้ว เขาชอบเรียกชื่อที่ไม่มีใครเขาเรียกก็อยากให้เขาเรียกแค่คนเดียวไม่อยากได้ยินจากปากของคนอื่น เราเคยไปปรึกษาเพื่อน เราบอกเพื่อนไปว่าเรากำลังจะบ้าแล้ว
และวันนั้นเราก็ตัดสินใจ บอกชอบเขาไป ที่จริงอยากบอกต่อหน้าด้วยซ้ำแต่ก็ไม่กล้า จำได้วันนั้นเราโทรไปหาเขา แต่เราไม่กล้าแม้แต่จะพูด มันพูดไม่ออก จำได้ว่าตอนนั้นใจเต้นแทบจะระเบิดออกมา มันตื่นเต้น ตัวสั่นไปหมด (พิมพ์ไปนี่เหมือนกับว่าตัวเองกำลังเขียนนิยายอยู่เลยแห๊ะ) แต่สุดท้ายก็ไม่กล้า ได้แต่บอกเขาออกไปว่า “ ไม่มีอะไร “ แล้วก็วางสายไป หลังจากวางสายเรานั่งสงบจิตสงบใจแทบตาย มันรุนแรงจนน้ำตาไหล มันควบคุมไม่ได้...แต่มันยังไม่จบแค่นั้นหรอกนะ...มันยังมีต่อ...
เมื่อเราไม่กล้าพูดเราก็เลยกดเข้าไปในแอพลิเคชั่นไลน์ แล้วส่งข้อความสั้นๆ ไปว่า “ เราชอบ “ ตอนนั้นเขาไม่ได้อ่านเลยทันที แต่เราก็ไม่ได้สนใจคำตอบเพราะในใจก็คิดและทำใจเอาไว้แล้วว่ามันเป็นแค่ประโยคบอกเล่า และไม่ได้ต้องการคำตอบเพราะเราน่าจะรู้คำตอบอยู่แล้ว เราลบข้อความที่เคยคุยกับเขาหมดเลยเพราะไม่อยากเห็น แต่เมื่อมีข้อความเด้งขึ้นมาและมันเป็นข้อความจากเขา เราก็รีบเปิดอ่านทันที มันเป็นสติ๊กเกอร์ตัวเดียวที่ส่งมาและมีข้อความว่า “ ผมไม่รู้เรื่อง “ แค่นั้นใจมันก็กระตุกแล้ว ที่จริงเราก็รู้แล้วว่าเขาไม่ได้สนใจเราแบบนั้น เลยตอบกลับไปว่า “ รู้แล้ว “ และเขาก็บอกว่า “ ขอบคุณ “ ...
คืนนั้นจำได้ว่าร้องไห้หนักมาก มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก เราคงจะชอบเขามาก คิดถึงจนทรมานน่ะเคยเป็นกันไหม
ลืมบอกไปว่าตอนนี้เรากำลังจะลาออกจากที่ทำงาน เลยตัดสินใจบอกชอบเขาไป ตอนแรกที่รู้ว่าต้องลาออกตลกตัวเองที่คิดถึงเขาก่อนคิดถึงครอบครัวสะอีก คือแค่คิดว่า “ เราคงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วสินะ “ น้ำตามันก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ทุกที นี่ก็เหลืออีกไม่กี่วันแล้ว
ตอนมาทำงานเราก็ทำตัวเหมือนเดิม เหมือนเดิมเหมือนว่าเราไม่เคยบอกเขาไป แต่จากที่เราทีทักไลน์ ทักเฟสไปคุยกับเขาบ้าง ตอนนี้เราก็ไม่กล้าทักเขาอีกเลย คุยก็ไม่กล้ามองหน้าตรงๆ กลัวจะร้องให้ออกมา วันนี้คุยกันเรื่องชอบกินอะไร ไม่ชอบกินอะไร เขาพูดออกมาว่า “ ไม่ชอบ...แล้วจะฝืนทำไม “ เรานี่เสียเซลเลย มันจุกพูดไม่ออกเลย เหมือนกับว่าเขาพูดแบบไม่คิดอะไร แต่เราคิดไง โอ๊ย !! มันเจ็บ
คืนนี้มันนอนไม่หลับจริงๆ อยากระบาย ตอนนี้สบายใจขิ้นหน่อยแล้ว นอนก่อนเดี่ยวพรุ่งนี้มาเล่าต่อ....ฝันดี #กระทู้แรก