ไม่มีกำลังใจจะเรียนต่อแล้วครับ

ผมเรียนคณะภาษาที่มหาวิทยาลัยตลาดวิชาแห่งนึง เพราะอยากได้ภาษาที่มาเรียนไม่ใช่เพราะชอบ
แต่เรียนภาษาเพราะความจำเป็นต่อวันข้างหน้า เพราะเหตุผลนี้รึปล่าวเลยทำให้หมดกำลังใจในการเรียนต่อ
ผมทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ทำงานในห้างเป็นPTร้านอาหาร กลับบ้านก็ดึกไม่มีกำลังใจจะอ่านแม้แต่หนังสือ
ถึงห้องก็เพลียแล้วครับ รู้สึกเหนื่อยจริงๆ ยอมรับนับถือคนที่เรียนไปทำงานไปจนจบ เขาเก่งมากๆ
ไม่ได้ติดเกมหรือติดอะไรนะครับ อาจจะเป็นเพราะเราต้องหาเงินมาใช้จ่ายต่างๆเลยทำให้เครียดเรื่องนี่พอสมควร
ช่วงนี้รู้สึกอยากจะนอนอย่างเดียวเลย เป็นคนเหม่อๆอยู่แล้วหนักขึ้นไปอีก บางทีก็นอนร้องให้ก็มี
เรื่องครอบครัวผมไม่ค่อยดีเท่าไรคงไม่ต้องพูดถึง เหมือนเราอยู่ด้วยตัวคนเดียวจริงๆ เพื่อนไม่มี บอกพ่อบอกแม่ไม่ได้
อยากจะดรอปซักเทอมดีใหม แต่ไม่รู้จะบอกพ่อกับแม่เวลาถามว่าจะจบเมื่อไหร่ ยังไงดี
ยอมรับว่าเรียนอะไรที่มันเกินตัวไปหน่อย ภาษาเป็นอะไรที่ยากพอสมควรสำหรับผมเพราะตัวพื้นฐานก็อาศัยความรู้เก่าล้วนๆไม่ได้อ่านหนังสือ
ไปสอบ ทำแต่งาน แต่พอเล่มสูงๆขึ้นก็เจอตัวยากๆทำไม่ได้ อ่านไม่ไหวก็จะท้อแบบผม บางทีก็คิดตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าโรคเครียดรึเปล่านะ

ถึงตรงนี่มีความคิดนึงขึ้นมา คือ ผมขี้เกียจเองรึเปล่าเลยมาหาข้ออ้างให้ตัวเอง หรือจะใช่...