หนูมีทั้งพ่อแม่ เพื่อนสนิท แต่หนูกลับรู้สึกเหงา เวลาหนูมีเรื่องเครียดอะไรหนูไม่เคยเล่าให้พ่อกับแม่ฟังเลยค่ะ หนูทำได้แค่เก็บไว้คนเดียว เพราะเรื่องที่จะเล่ามันเกี่ยวกับตัวของพวกเขาที่ชอบทำร้ายความรู้สึกหนูโดยที่เขาไม่รู้ตัว หนูมักจะทำเป็นไม่สนใจคำที่พ่อกับแม่ หนูกลายเป็นคนไม่มีความรู้สึกในสายตาของพ่อกับแม่ เวลาแม่ว่าหนู หนูมักจะเงียบตลอดจนแม่บอกว่าอย่าทำมาหูทวนลม บางครั้งหนูต้องการพูดออกไปเพื่ออธิบายให้แม่ฟัง แม่มักจะบอกบอกว่าหนูชอบเถียง หนูเลยเงียบมาตลอด เวลาแม่โมโหที่หนูเแม่ก็มักจะทำร้ายร่างกายหนู  ทุกครั้งที่หนูโดนหนูไม่เคยน้ำตาไหลต่อหน้าเขาสักครั้ง หนูมักจะร้องไห้คนเดียวเงียบๆเป็นชม. ในหัวหนูคิดถึงแต่การฆ่าตัวตายวันละสิบๆครั้ง หนูอยากหนีจากที่อยู่ตอนนี้ อยากไปอยู่ที่ๆมีความสุขมากกว่านี้ หนูมักจะเบื่อกับชีวิต มักจะมีคำถามนี้ขึ้นมาในหัวตลอด ว่าหนูเกิดมาทำไม? ตายช้าตายเร็วก็ตายเหมือนกัน? ชีวิตไม่เห็นมีอะไรเลย? เมื่อไหร่จะตายสักที?
  
เวลาหนูอยู่ที่โรงเรียนหนูจะเป็นคนที่ร่าเริงมากๆ ตลกเฮฮา พูดเก่ง ต่างกับตอนอยู่ที่บ้านที่หนูมักจะไม่ค่อยชอบพูด พูดทีก็เหมือนไม่มีเลยพูด พูดอยู่แต่ในลำคอ เมื่อก่อนหนูมักจะพูดเก่ง แต่เวลาหนูพูดกับพ่อกับแม่
จะไม่มีใครชอบพูดตอบหนู
อยู่กับเพื่อนหนูมักจะเป็นคนที่ยิ้มง่าย แต่ไม่มีใครรู้ว่าข้างในหนูรู้สึกทุกข์ทรมานขยาดไหน หนูไม่กล้าเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนสนิทฟัง หนูไม่รู้ทำไม หนูแค่รู้ว่าเก็บไว้คนเดียวก็พอ ทำไมต้องแบ่งความทุกข์ให้คนอื่น

หนูรู้สึกเครียดๆรู้สึกซึมหน่อยๆ เลยทำแบบทดสอบเกี่ยวกับโรคซึมเศร้า ผลปรากฏว่าหนูเป็นโรคซึมเศร้าระดับน้อยถึงปานกลาง หนูคิดว่าหนูคงคิดไปเอง หนูเลยไล่ทำทุกแบบทดสอบที่มีในกูเกิ้ลซึ่งผลที่ออกมาก็ไม่ต่างจากเดิม หนูควรทำยังไงดีคะ หนูไม่ยังไม่แน่ใจว่าหนูเป็นโรคซึมเศร้า หนูยังคิดว่าหนูคงคิดไปเอง หนูอยากไปปพบจิตแพทย์ค่ะ แต่กลัวพ่อแม่รู้หนูไม่อยากให้เขารู้ว่าหนูไปพบจิตแพทย์ กลัวโดนหาว่าคิดไปเอง ทำไมต้องไปหาหมอ อย่าคิดเยอะ หนูควรทำยังไงดีคะ
ปล.หนูเพิ่งอายุไม่ถึง18 ถ้าไปพบจิตแพทย์พ่อแม่ต้องไปด้วยมั้ยคะ