สวัสดีครับ. ผมแค่อยากจะมาระบายความรุ้สึกเฉยๆน่ะ ปกติไม่ค่อยมีเพื่อนหรือจะระบายกับใครได้เรย
เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า. ผมเจอผู้หญิงคนนึงครับ ตอนผมไปทำงานที่เชียงราย ผมต้องไปค้าง ก้อนอนโรงแรม แล้วได้ลองโหลดแอพหาคู่มาเล่นดู
เพราะตอนนั้นผมโสด ก้อได้เจอกับผูหญิงคนนึง. เทอน่ารักครับ. เปนคนเชียงราย (ส่วนตัวผมนั้นอยู่กรุงเทพครับ)ก้อคุยกันในแชทปกติ จนผมผมกลับมากรุงเทพ เราก้อยังคุยกันต่อ ก้อมีการขอไลน์ ขอเบอโทรกันครับ คุยกันผ่านมาเดือนกว่าๆคุยกันทุกคืน แชทกันทุกวัน จนผมเริ่มที่จะชอบในตัวเทอ
ผมเรยตัดสินใจว่า ผมจะขึ้นไปหาเทอเพื่อเจอหน้ากันครั้งแรกครับ ผมนั่งรถทัวร์ จากหมอชิต ไปถึงเชียงรายเช้า แล้วก้อให้เทอมารับ. ความรู้สึกตอนนั้นมันตื่นเต้นมาก จะได้เจอเทอครั้งแรกแล้ว เจอหน้าเทอครั้งแรก เทอตรงสเปคผมทุกอย่าง.เทออายุห่างกับผม 10 ปี นะครับ เทอดูแลผมดีมาก หาที่พักให้ ดูแลผมตลอดเวลา พากินพาเที่ยว แล้วเทอก้อพาผม ไปกินข้าวที่บ้านเจอแม่เจอพี่เทอ กลัวมากครับ จนไม่กล้าบอกความจริงว่าเรารู้จักกันได้ยังไง ผมไปอยู่ประมาน 1
อาทิตย์ ก่อนจะกลับผมขอเทอเปนแฟนครับ แล้วเทอก้อตกลง แล้วผมก้อต้องกลับมาอยู่กรุงเทพ โดยผมไปหาเทอทุกๆเดือนครับ ไม่เคยขาด มีคิดถึงกันบ้างแต่เราต่างอดทนครับ. เพราะเรารักกันมาก. จนมาถึงจุดเปลี่ยน....
ผมตัดสินใจออกจากบ้าน มาเช่าห้องอยู่ คนเดียว ปกติแถวบ้านผมไม่รู้จักใครเรยไม่มีเพื่อนเรย ผมอาจจะเปนคนที่เข้าหาคนไม่ค่อยเปนมั้งครับ
พออย่างที่บอกพอย้ายออกมาผมได้ย้ายมาอยู่ใกล้ๆเพื่อน ผมเริ่มติดเพื่อนครับ ผมเริ่มเปลี่ยนไปเอง เริ่มสนใจเทอน้อยลง ทะเลาะกันบ่อยขึ้น. แต่ผมก้อยังไปหาเทอทุกเดือนตลอดนะครับ ผมเปลี่ยนไปจนเทอต้องร้องไห้เสียใจ ที่ผมไม่เหมือนเดิม เทอร้องไห้บ่อยมาก จนกระทั่งวันเกิดเทอ ผมก้อละเลย ที่จะไปเซอร์ไพร์เทอทั้งที่ก่อนหน้า ผมคิดว่าไม่ว่ายังไงก้อต้องไป แต่ผมกลับเลือกงาน แล้วคิดว่าไม่เปนอะไร เทอก้อโทรมาร้องไห้กับผมอีก ว่าเค้าอยากให้คนที่ถือเค้กมาเซอร์ไพร์เทอเป็นผมไม่ใช่เพื่อนเทอ เทอร้องไห้ เสียใจ จากที่เคยคอลคุยกันทิ้งไว้ทุกคืน. กลายเป็นไม่คอล. เพราะผมติดเพื่อน จนสองเดือนสุดท้าย ผมไม่ได้ไปหาเทอเหมือนทุกๆครั้ง เพราะผมทำงาน. เทอจึงตัดสินใจ. เลิกกับผม เทอบอกว่าเทอชินแล้วกับการอยู่คนเดียว อยู่โดยที่ไม่มีผมแล้ว ล่าสุดผมเรยบินไปเครีย์หวังว่าจะสำเร็จ แต่เทอก้อบอกเลิกผม ผมทำอะไรไม่ถูกเรย มันเคว้งมาก ผ่านมาสองอาทิตย์แล้วที่ผมกลับมา กรุงเทพ แต่ผมยังทำใจไม่ได้เรย น้ำตายังคอยไหลอยู่ตลอด ผมไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง ไม่อยากบอกใครว่าเราเลิกกันแล้ว
อ่านมาถึงตรงนี้คงรู้แล้วนะครับว่าผมเปนผชที่แย่มาก แค่ไหน ที่ทิ้งเทอให้อยู่คนเดียวบ่อยๆ จนเทอชินแล้วไปจากผม แต่ผมรักเค้ามากจิงๆ ผมคิดว่าผมจะย้ายไปอยู่ที่นู่นปีหน้าด้วยซ้ำ แต่ดันมาเกิดเรื่องนี้ก่อน ความฝันผมพังทลายลงทันที วันนี้ วันที่ 22 เปนวันครบรอบที่เราคบกัน ผมไม่เคยลืม.
ผมรักเค้ามากครับ. รักแม่เค้า รักพี่เค้า ทุกคนเหมือนครอบครัวของผม เพราะผมอยู่กรุงเทพก้อตัวคนเดียวมาตลอด เทอจึงเหมือนที่ยึดเหนี่ยวทุกสิ่งทุกอย่างของผม มันถึงไม่เหมือนกับการอกหักที่ผ่านๆมาครอบครัวผม พ่อก้อมีภรรยาใหม่ ไม่สนใจผม แม่ก้อหายไปไหนไม่รู้ติดต่อไม่ได้ ผมไม่มีใครแล้วจิงๆ
ผมจะไม่ขอให้เค้ากลับมาหาผมเดี๋ยวนี้หรอกครับ แต่ผมอยากทำให้เค้ารู้ว่าความผิดพลาดที่ผ่านมาของผม ผมได้รู้ซึ้งแล้วว่ามันแย่แค่ไหน ผมอยากจะรอเค้าครับ ไม่รู้ว่าต้องรอไปถึงเมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าการรอของผมจสุดท้ายจะได้กลับไปไม๊ แต่จิตสำนึก หัวใจ ความรู้สึกผมมันบอกให้รออ่ะครับ. เทอก้อบอกกับผมว่า
วันนึงถ้าเทอทำตามฝัน ทุกอย่างที่เทออยากทำสำเร็จแล้ว ผมรอได้ไม๊ มันอาจจะนานหน่อย ผมก้อรู้นะมันก้อเพียงแค่คำปลอบประโลมผมไม่ให้เสียใจไปมากกว่านี้ แต่ผมก้อยังรอครับ ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ให้ผมได้พิสูจน์ว่าผมได้เปลี่ยนไป ยังคงรักเทอ ยังรอเทอ ยังห่วงเทอ รักเทอมากที่สุด ให้ผมได้ทำอย่างที่ผมอยากทำ. ผมรู้ว่าอาจจะรอไปก้อเท่านั้นวันนึงเค้าอาจจะมีคนใหม่ อาจจะลืมความรู้สึกที่มีให้ผมไปหมดแล้ว แต่ไม่เปนไรครับ ผมจะยอมรับมัน ผมจะยอมเจ็บทุกอย่างเอง ฟังดูเหมือนเรื่องที่ผมเล่ามา มันก้อธรรมดาใช่ไม๊ครับ. ถูกต้องครับใครๆก้อเคยเจอเหตุการแบบนี้เยอะแยะ แต่มันต่างตรงที่หัวใจ หัวใจผมเปนแบบนี้เซ้นซิทีฟแบบนี้ และมันฝังใจแบบนี้ ใครจะว่าผมโง่ก้อยอม แต่มันสมควรแล้วแหละครับ
ขอบคุนนะครับที่ให้ผมได้ระบาย มันอัดอั้นใจจริงๆ.
ผมรักเค้ามากครับ และผมก้อจะรอเทอต่อไป ถ้าใครอ่านจบขอบคุนมากๆนะครับคุณก้อเหมือนเพื่อนผมคนนึงที่ผมอยากจะระบายความในใจให้ฟัง.
ขอบคุณมากๆครับ
แค่อยากจะมาระบาย เฉยๆครับ
เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า. ผมเจอผู้หญิงคนนึงครับ ตอนผมไปทำงานที่เชียงราย ผมต้องไปค้าง ก้อนอนโรงแรม แล้วได้ลองโหลดแอพหาคู่มาเล่นดู
เพราะตอนนั้นผมโสด ก้อได้เจอกับผูหญิงคนนึง. เทอน่ารักครับ. เปนคนเชียงราย (ส่วนตัวผมนั้นอยู่กรุงเทพครับ)ก้อคุยกันในแชทปกติ จนผมผมกลับมากรุงเทพ เราก้อยังคุยกันต่อ ก้อมีการขอไลน์ ขอเบอโทรกันครับ คุยกันผ่านมาเดือนกว่าๆคุยกันทุกคืน แชทกันทุกวัน จนผมเริ่มที่จะชอบในตัวเทอ
ผมเรยตัดสินใจว่า ผมจะขึ้นไปหาเทอเพื่อเจอหน้ากันครั้งแรกครับ ผมนั่งรถทัวร์ จากหมอชิต ไปถึงเชียงรายเช้า แล้วก้อให้เทอมารับ. ความรู้สึกตอนนั้นมันตื่นเต้นมาก จะได้เจอเทอครั้งแรกแล้ว เจอหน้าเทอครั้งแรก เทอตรงสเปคผมทุกอย่าง.เทออายุห่างกับผม 10 ปี นะครับ เทอดูแลผมดีมาก หาที่พักให้ ดูแลผมตลอดเวลา พากินพาเที่ยว แล้วเทอก้อพาผม ไปกินข้าวที่บ้านเจอแม่เจอพี่เทอ กลัวมากครับ จนไม่กล้าบอกความจริงว่าเรารู้จักกันได้ยังไง ผมไปอยู่ประมาน 1
อาทิตย์ ก่อนจะกลับผมขอเทอเปนแฟนครับ แล้วเทอก้อตกลง แล้วผมก้อต้องกลับมาอยู่กรุงเทพ โดยผมไปหาเทอทุกๆเดือนครับ ไม่เคยขาด มีคิดถึงกันบ้างแต่เราต่างอดทนครับ. เพราะเรารักกันมาก. จนมาถึงจุดเปลี่ยน....
ผมตัดสินใจออกจากบ้าน มาเช่าห้องอยู่ คนเดียว ปกติแถวบ้านผมไม่รู้จักใครเรยไม่มีเพื่อนเรย ผมอาจจะเปนคนที่เข้าหาคนไม่ค่อยเปนมั้งครับ
พออย่างที่บอกพอย้ายออกมาผมได้ย้ายมาอยู่ใกล้ๆเพื่อน ผมเริ่มติดเพื่อนครับ ผมเริ่มเปลี่ยนไปเอง เริ่มสนใจเทอน้อยลง ทะเลาะกันบ่อยขึ้น. แต่ผมก้อยังไปหาเทอทุกเดือนตลอดนะครับ ผมเปลี่ยนไปจนเทอต้องร้องไห้เสียใจ ที่ผมไม่เหมือนเดิม เทอร้องไห้บ่อยมาก จนกระทั่งวันเกิดเทอ ผมก้อละเลย ที่จะไปเซอร์ไพร์เทอทั้งที่ก่อนหน้า ผมคิดว่าไม่ว่ายังไงก้อต้องไป แต่ผมกลับเลือกงาน แล้วคิดว่าไม่เปนอะไร เทอก้อโทรมาร้องไห้กับผมอีก ว่าเค้าอยากให้คนที่ถือเค้กมาเซอร์ไพร์เทอเป็นผมไม่ใช่เพื่อนเทอ เทอร้องไห้ เสียใจ จากที่เคยคอลคุยกันทิ้งไว้ทุกคืน. กลายเป็นไม่คอล. เพราะผมติดเพื่อน จนสองเดือนสุดท้าย ผมไม่ได้ไปหาเทอเหมือนทุกๆครั้ง เพราะผมทำงาน. เทอจึงตัดสินใจ. เลิกกับผม เทอบอกว่าเทอชินแล้วกับการอยู่คนเดียว อยู่โดยที่ไม่มีผมแล้ว ล่าสุดผมเรยบินไปเครีย์หวังว่าจะสำเร็จ แต่เทอก้อบอกเลิกผม ผมทำอะไรไม่ถูกเรย มันเคว้งมาก ผ่านมาสองอาทิตย์แล้วที่ผมกลับมา กรุงเทพ แต่ผมยังทำใจไม่ได้เรย น้ำตายังคอยไหลอยู่ตลอด ผมไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง ไม่อยากบอกใครว่าเราเลิกกันแล้ว
อ่านมาถึงตรงนี้คงรู้แล้วนะครับว่าผมเปนผชที่แย่มาก แค่ไหน ที่ทิ้งเทอให้อยู่คนเดียวบ่อยๆ จนเทอชินแล้วไปจากผม แต่ผมรักเค้ามากจิงๆ ผมคิดว่าผมจะย้ายไปอยู่ที่นู่นปีหน้าด้วยซ้ำ แต่ดันมาเกิดเรื่องนี้ก่อน ความฝันผมพังทลายลงทันที วันนี้ วันที่ 22 เปนวันครบรอบที่เราคบกัน ผมไม่เคยลืม.
ผมรักเค้ามากครับ. รักแม่เค้า รักพี่เค้า ทุกคนเหมือนครอบครัวของผม เพราะผมอยู่กรุงเทพก้อตัวคนเดียวมาตลอด เทอจึงเหมือนที่ยึดเหนี่ยวทุกสิ่งทุกอย่างของผม มันถึงไม่เหมือนกับการอกหักที่ผ่านๆมาครอบครัวผม พ่อก้อมีภรรยาใหม่ ไม่สนใจผม แม่ก้อหายไปไหนไม่รู้ติดต่อไม่ได้ ผมไม่มีใครแล้วจิงๆ
ผมจะไม่ขอให้เค้ากลับมาหาผมเดี๋ยวนี้หรอกครับ แต่ผมอยากทำให้เค้ารู้ว่าความผิดพลาดที่ผ่านมาของผม ผมได้รู้ซึ้งแล้วว่ามันแย่แค่ไหน ผมอยากจะรอเค้าครับ ไม่รู้ว่าต้องรอไปถึงเมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าการรอของผมจสุดท้ายจะได้กลับไปไม๊ แต่จิตสำนึก หัวใจ ความรู้สึกผมมันบอกให้รออ่ะครับ. เทอก้อบอกกับผมว่า
วันนึงถ้าเทอทำตามฝัน ทุกอย่างที่เทออยากทำสำเร็จแล้ว ผมรอได้ไม๊ มันอาจจะนานหน่อย ผมก้อรู้นะมันก้อเพียงแค่คำปลอบประโลมผมไม่ให้เสียใจไปมากกว่านี้ แต่ผมก้อยังรอครับ ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ให้ผมได้พิสูจน์ว่าผมได้เปลี่ยนไป ยังคงรักเทอ ยังรอเทอ ยังห่วงเทอ รักเทอมากที่สุด ให้ผมได้ทำอย่างที่ผมอยากทำ. ผมรู้ว่าอาจจะรอไปก้อเท่านั้นวันนึงเค้าอาจจะมีคนใหม่ อาจจะลืมความรู้สึกที่มีให้ผมไปหมดแล้ว แต่ไม่เปนไรครับ ผมจะยอมรับมัน ผมจะยอมเจ็บทุกอย่างเอง ฟังดูเหมือนเรื่องที่ผมเล่ามา มันก้อธรรมดาใช่ไม๊ครับ. ถูกต้องครับใครๆก้อเคยเจอเหตุการแบบนี้เยอะแยะ แต่มันต่างตรงที่หัวใจ หัวใจผมเปนแบบนี้เซ้นซิทีฟแบบนี้ และมันฝังใจแบบนี้ ใครจะว่าผมโง่ก้อยอม แต่มันสมควรแล้วแหละครับ
ขอบคุนนะครับที่ให้ผมได้ระบาย มันอัดอั้นใจจริงๆ.
ผมรักเค้ามากครับ และผมก้อจะรอเทอต่อไป ถ้าใครอ่านจบขอบคุนมากๆนะครับคุณก้อเหมือนเพื่อนผมคนนึงที่ผมอยากจะระบายความในใจให้ฟัง.
ขอบคุณมากๆครับ