เราเป็นพนักงานออฟฟิต เงินเดือนอยู่ที่ 17+ ปัจจุบันรายได้สำหรับการใช้ชีวิตคนเดี่ยวถือว่าเยอะ แต่เราไม่ได้มีชีวิตคนเดี่ยว
เรื่องมีอยู่ว่าการทำงานของเรามันเป็นงานที่ค่อนข้างเคร่งเคลียดกับกราฟตลอดทั้งวัน กับเงินเดือนที่ได้ไม่ค่อยคุมเท่าไหร่ เราเปลี่ยนงานได้สองที่ทุกครั้งที่เปลี่ยนงานก็จะโดนแม่บ่นทุกครั้งโดยแม่ไม่เคยถามเราเลยว่าเราเปลี่ยนงานเพราะอะไร ดีแต่บอกว่าเราไร้ความรับผิดชอบไม่อดทน เงินเดือนของเราแค่ 17+ กับภาระที่บ้านมันมากมายสำหรับเรามันค่อนข้างหนัก เราต้องจ่ายค่าบ้านเองทุกเดือน เดือนละ 10000 และจ่าย กยศ แบบรายเดือน เพราะกลัวไม่มีจ่ายตอนสิ้นปีอีกเดือนละ1300 พอถึงช่วงเวลาเปลี่ยนงานเราก็มีปัญหาเรื่องเงินนิดหน่อย แต่บ้านก็ส่งตามปกติ แต่ว่าเงินเราเหลือน้อยมากจนวันนึงแม่เดินมาบอกขอเงินสามพันบางสองพันบางสี่พันบาง ซึ่งถ้าเดือนไหนเรามีเราก็ให้เดือนไหนเราไม่มีเราก็ไม่ให้แต่ถ้าพูดคำว่าไม่มี เชื่อไหมพุดคำว่าไม่มีเมื่อไหร่คำสาป คำด่า คำแช่ง มาเป็นขบวนทันที และที่เราเจ็บที่สุดคือ คำพูดที่ว่าส่งเรียนมาตั้งนานเสียไปเท่าไหร่ให้มาแค่นี้เองหรอ เป็นหลายๆคนคงอึ้งสินะ เราพยายามพูกแล้วว่าเราโตแล้วเราก็อยากมีเงินเก็บบางอยากมีครอบครัวบางแต่สิ่งที่ได้คือโดนด่าแบบ ×2 และมีตัวเสริมคือน้องสาวเราชอบพูดว่า ใบปริญญาของเราทำให้แม่สบายได้แค่นี้เองหรอ เราก็อยากจะบอกว่าเงินเดือนแค่นี้จะเอาอะไรจากเรามากมายเราให้จนบางเดืนเราไม่มีกินไม่มีใครมารับรู้กับเราเลยสักคน
น้องสาวเราคือไม่เรียนมีแฟนท้องแล้วชอบโทษเราว่าแม่ไม่ให้มันเรียน แต่ไม่โทษความใฝ่ต่ำของตัวเองทุกวันนี้เราพยายามหาทางออกให้ครอบครัวโดยพยายามบอกให้แม่คุยกับน้องว่า ให้ไปทำงานค้าขายปัจจุบันมันไม่ได้ดีเหมือนก่อน แล้วให้แม่ไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดลูกสองคนให้แม่คนละ 3000 ก็เดือนละ 6000 มันก็หน้าจะดีกว่ามาเหนื่อยค้าขายที่มีแต่แย่ลงๆทุกวัน แต่คำตอบและสิ่งที่เราคิดมันไม่มีถ้าทีจะดีเลย กลับได้รับคำตอบที่ว่า ไม่อยากเป็นขี้ข้าใครขายของเป็นนายตัวเอง ( ได้แต่คิดในใจว่าไม่อยากเป็นขี้ข้าใครหรือหวังสบายที่มีคนไปซื้อของมาให้ขายตื่นสายได้กันแน่ ) ผลจากการที่เราไก้พูดได้คุยกับแม่มีแต่ผลเสีย โดนด่าโดนแช่ง จนบางทีรู้สึกได้เลยว่าตัวเองเสียสุขภาพจิตขึ้นทุกวันๆ จนตอนนี้มันเหนื่อยมากอยากหยุดทุกอย่าง หมดแรงจะเดินจริงๆคนทำดีแทบตายไม่เคยได้รับคำชมหรือคำพูดดีๆเลยสักครั้ง แต่คนไม่ทำอะไรคือดีหมด
เราไม่ได้ตั้งเพื่อประจานแม่หรือครอบครัวแต่พูดอะไรกับใครไม่ได้มันอึดอัดมาก จนมีหลายคนเริ่มบอกว่าเราดูซึมๆทั้งที่เราเป็นคนตลกเพื่อนว่าเราควรทำไงกับปัญหานี้
โดนแม่สาปแช่ง ตลอดเพาะไม่มีเงินให้ ( เราผิดหรอที่อยากมีเงินเก็บบาง )
เรื่องมีอยู่ว่าการทำงานของเรามันเป็นงานที่ค่อนข้างเคร่งเคลียดกับกราฟตลอดทั้งวัน กับเงินเดือนที่ได้ไม่ค่อยคุมเท่าไหร่ เราเปลี่ยนงานได้สองที่ทุกครั้งที่เปลี่ยนงานก็จะโดนแม่บ่นทุกครั้งโดยแม่ไม่เคยถามเราเลยว่าเราเปลี่ยนงานเพราะอะไร ดีแต่บอกว่าเราไร้ความรับผิดชอบไม่อดทน เงินเดือนของเราแค่ 17+ กับภาระที่บ้านมันมากมายสำหรับเรามันค่อนข้างหนัก เราต้องจ่ายค่าบ้านเองทุกเดือน เดือนละ 10000 และจ่าย กยศ แบบรายเดือน เพราะกลัวไม่มีจ่ายตอนสิ้นปีอีกเดือนละ1300 พอถึงช่วงเวลาเปลี่ยนงานเราก็มีปัญหาเรื่องเงินนิดหน่อย แต่บ้านก็ส่งตามปกติ แต่ว่าเงินเราเหลือน้อยมากจนวันนึงแม่เดินมาบอกขอเงินสามพันบางสองพันบางสี่พันบาง ซึ่งถ้าเดือนไหนเรามีเราก็ให้เดือนไหนเราไม่มีเราก็ไม่ให้แต่ถ้าพูดคำว่าไม่มี เชื่อไหมพุดคำว่าไม่มีเมื่อไหร่คำสาป คำด่า คำแช่ง มาเป็นขบวนทันที และที่เราเจ็บที่สุดคือ คำพูดที่ว่าส่งเรียนมาตั้งนานเสียไปเท่าไหร่ให้มาแค่นี้เองหรอ เป็นหลายๆคนคงอึ้งสินะ เราพยายามพูกแล้วว่าเราโตแล้วเราก็อยากมีเงินเก็บบางอยากมีครอบครัวบางแต่สิ่งที่ได้คือโดนด่าแบบ ×2 และมีตัวเสริมคือน้องสาวเราชอบพูดว่า ใบปริญญาของเราทำให้แม่สบายได้แค่นี้เองหรอ เราก็อยากจะบอกว่าเงินเดือนแค่นี้จะเอาอะไรจากเรามากมายเราให้จนบางเดืนเราไม่มีกินไม่มีใครมารับรู้กับเราเลยสักคน
น้องสาวเราคือไม่เรียนมีแฟนท้องแล้วชอบโทษเราว่าแม่ไม่ให้มันเรียน แต่ไม่โทษความใฝ่ต่ำของตัวเองทุกวันนี้เราพยายามหาทางออกให้ครอบครัวโดยพยายามบอกให้แม่คุยกับน้องว่า ให้ไปทำงานค้าขายปัจจุบันมันไม่ได้ดีเหมือนก่อน แล้วให้แม่ไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดลูกสองคนให้แม่คนละ 3000 ก็เดือนละ 6000 มันก็หน้าจะดีกว่ามาเหนื่อยค้าขายที่มีแต่แย่ลงๆทุกวัน แต่คำตอบและสิ่งที่เราคิดมันไม่มีถ้าทีจะดีเลย กลับได้รับคำตอบที่ว่า ไม่อยากเป็นขี้ข้าใครขายของเป็นนายตัวเอง ( ได้แต่คิดในใจว่าไม่อยากเป็นขี้ข้าใครหรือหวังสบายที่มีคนไปซื้อของมาให้ขายตื่นสายได้กันแน่ ) ผลจากการที่เราไก้พูดได้คุยกับแม่มีแต่ผลเสีย โดนด่าโดนแช่ง จนบางทีรู้สึกได้เลยว่าตัวเองเสียสุขภาพจิตขึ้นทุกวันๆ จนตอนนี้มันเหนื่อยมากอยากหยุดทุกอย่าง หมดแรงจะเดินจริงๆคนทำดีแทบตายไม่เคยได้รับคำชมหรือคำพูดดีๆเลยสักครั้ง แต่คนไม่ทำอะไรคือดีหมด
เราไม่ได้ตั้งเพื่อประจานแม่หรือครอบครัวแต่พูดอะไรกับใครไม่ได้มันอึดอัดมาก จนมีหลายคนเริ่มบอกว่าเราดูซึมๆทั้งที่เราเป็นคนตลกเพื่อนว่าเราควรทำไงกับปัญหานี้