ตั้งแต่เริ่มจำความได้ ชีวิตผมก็อยู่กับอากง อาม่า มาโดยตลอด ฐานะก็ปานกลาง อยู่ตึกแถวธรรมดาๆ
จนอากงเสียไปตอนผมอายุประมาณ 6 ขวบ ทุกอย่างก็เริ่มแย่ลง...
เสาหลักไม่อยู่แล้ว ชีวิตของผมก็ลำบากตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
ไม่ว่าจะอยู่โรงเรียนไหนก็ตาม ผมมักจะเป็นคนที่จนที่สุดในห้องเสมอ
เพื่อนทุกคนต่างรู้ดี ผัดผ่อนค่าเทอมนี่ถือเป็นเรื่องปกติ
แม้จะลำบาก แต่อาม่าก็เลี้ยงดูผมเป็นอย่างดี ไม่เคยอดอยากเลยสักวัน อยากกินอะไรก็ได้กิน
แต่ผมก็ชอบกินเหมือนคนปกติทั่วไปเขากินกัน ไม่ชอบกินของแพง เพราะรู้คุณค่าของเงิน
พอโตมา หาเงินได้บ้าง ก็จะให้อาม่าตลอด ตัวเองเก็บไว้ใช้นิดหน่อย ที่เหลือให้อาม่าหมด แล้วพอเรียนจบ ได้ทำงานเต็มตัว ผมก็ดูแลครอบครัวตั้งแต่นั้นมา จนวันนึง ตกงาน เครียดมาก เคยคิดว่าตกต่ำในชีวิตที่สุดแล้ว แต่ก็ผ่านมันมาได้
มาถึงวันนี้ อาม่าป่วย เดินไม่ได้ ตัวเองก็ไม่มีงาน ไม่มีเงิน วันนี้แหละ ที่เรียกว่า 'ตกต่ำที่สุดในชีวิต' ของจริง!!
ชีวิตล้มเหลวอีกครั้งแล้ว...
ครั้งแรก ตกงาน - ผ่านวิกฤติไปได้อย่างหวุดหวิด
ครั้งที่ 2 ตกงาน - พอเอาตัวรอดได้
ครั้งนี้ อาม่าป่วย + ไม่มีเงิน - ยังมองไม่เห็นหนทางเลยว่าจะผ่านไปได้ยังไง?
ทั้งๆที่ผมไม่สูบบุหรี่ ไม่ดื่มเหล้า ช่วยเหลือคนและสังคมตลอด (ให้เงินขอทาน , ช่วยคนแก่ข้ามถนน , ช่วยคนตาบอดข้ามสะพานลอย , ให้เงินคนกลับบ้านต่างจังหวัดครั้งละ 100 - 200 บาท , ให้อาหารนก ปลา หมา แมว , บริจาคเลือด หนังสือ สิ่งของ กล่องนม ฝาห่วง ฯลฯ) เรียกได้ว่าทำทุกครั้งที่มีโอกาส เพราะได้ตระหนักคุณค่าของ ' การให้ '
แต่สิ่งที่ผมทำ อาจจะยังไม่เพียงพอ กับกรรมเก่าที่ทำไว้ในอดีตชาติก็เป็นได้ ผมจึงต้องทำให้มากกว่านี้อีกเยอะๆ !!
เร่งทำความดีให้มากกว่านี้ ให้มันรู้ไป อยากรู้เหมือนกันว่าชีวิตจะตกต่ำได้มากสุดถึงขนาดไหน?
เหตุการณ์ครั้งนี้ บอกอะไรเราได้บ้าง?
1.ครอบครัวเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ดูแลคนที่เรารักและรักเราให้ดี ก่อนที่จะไม่มีโอกาส!
2.ความแน่นอน คือ ความไม่แน่นอน ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงได้ตลอด อย่าประมาทในการใช้ชีวิต!
3.การให้ เป็นทานที่ประเสริฐ ยิ่งให้ ก็ยิ่งได้รับ!
4.คนที่ประสบความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ทุกคน ล้วนผ่านช่วงชีวิตที่บัดซบมาแล้วทั้งนั้น!
เป็นเรื่องที่ใครๆก็รู้ จากเมื่อก่อนแค่ ' รู้ ' แค่ ' เข้าใจ ' แต่ในวินาทีนี้ เหมือน "ดวงตาเห็นธรรม" "รู้แจ้งเห็นจริง" ในทุกๆสิ่ง ว่าเราไม่ควรตั้งอยู่ในความประมาท วันนี้สุข พรุ่งนี้อาจทุกข์ จะช้าหรือเร็วต้องมาถึงวันนั้นทุกคนแน่นอน รับรองได้ ในเมื่อเรายังอยู่ในสังสารวัฏนี้ ใครประสบพบเจอก่อน ก็เข้าใจได้ก่อน รับมือได้ก่อน
ส่วนใครยังไม่เคยเจอ และหลงคิดไปว่าไม่มีทางเจอเด็ดขาด ก็รอความหายนะไว้ได้เลย!!
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านจนจบ บางคนอ่านจบแล้ว ไม่ได้คิดอะไร กลับไปใช้ชีวิตปกติดังเดิม กิน เที่ยว สนุกสนานเหมือนเดิม ก็ไม่ได้ว่าอะไร หรือบางคนอยากจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง เพื่อสิ่งที่ดีกว่า ก็อยู่ที่เราเลือก ไม่มีใครเลือกให้เรา
โชคชะตาไม่ได้เลือกให้เรา พระเจ้าไม่ได้เลือกให้เรา แต่ทุกการกระทำที่ส่งผลให้เรามีวันนี้ ก็เพราะว่า "เราเลือกเอง"
ชีวิตตกต่ำ เพราะความกตัญญู ??
จนอากงเสียไปตอนผมอายุประมาณ 6 ขวบ ทุกอย่างก็เริ่มแย่ลง...
เสาหลักไม่อยู่แล้ว ชีวิตของผมก็ลำบากตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
ไม่ว่าจะอยู่โรงเรียนไหนก็ตาม ผมมักจะเป็นคนที่จนที่สุดในห้องเสมอ
เพื่อนทุกคนต่างรู้ดี ผัดผ่อนค่าเทอมนี่ถือเป็นเรื่องปกติ
แม้จะลำบาก แต่อาม่าก็เลี้ยงดูผมเป็นอย่างดี ไม่เคยอดอยากเลยสักวัน อยากกินอะไรก็ได้กิน
แต่ผมก็ชอบกินเหมือนคนปกติทั่วไปเขากินกัน ไม่ชอบกินของแพง เพราะรู้คุณค่าของเงิน
พอโตมา หาเงินได้บ้าง ก็จะให้อาม่าตลอด ตัวเองเก็บไว้ใช้นิดหน่อย ที่เหลือให้อาม่าหมด แล้วพอเรียนจบ ได้ทำงานเต็มตัว ผมก็ดูแลครอบครัวตั้งแต่นั้นมา จนวันนึง ตกงาน เครียดมาก เคยคิดว่าตกต่ำในชีวิตที่สุดแล้ว แต่ก็ผ่านมันมาได้
มาถึงวันนี้ อาม่าป่วย เดินไม่ได้ ตัวเองก็ไม่มีงาน ไม่มีเงิน วันนี้แหละ ที่เรียกว่า 'ตกต่ำที่สุดในชีวิต' ของจริง!!
ชีวิตล้มเหลวอีกครั้งแล้ว...
ครั้งแรก ตกงาน - ผ่านวิกฤติไปได้อย่างหวุดหวิด
ครั้งที่ 2 ตกงาน - พอเอาตัวรอดได้
ครั้งนี้ อาม่าป่วย + ไม่มีเงิน - ยังมองไม่เห็นหนทางเลยว่าจะผ่านไปได้ยังไง?
ทั้งๆที่ผมไม่สูบบุหรี่ ไม่ดื่มเหล้า ช่วยเหลือคนและสังคมตลอด (ให้เงินขอทาน , ช่วยคนแก่ข้ามถนน , ช่วยคนตาบอดข้ามสะพานลอย , ให้เงินคนกลับบ้านต่างจังหวัดครั้งละ 100 - 200 บาท , ให้อาหารนก ปลา หมา แมว , บริจาคเลือด หนังสือ สิ่งของ กล่องนม ฝาห่วง ฯลฯ) เรียกได้ว่าทำทุกครั้งที่มีโอกาส เพราะได้ตระหนักคุณค่าของ ' การให้ '
แต่สิ่งที่ผมทำ อาจจะยังไม่เพียงพอ กับกรรมเก่าที่ทำไว้ในอดีตชาติก็เป็นได้ ผมจึงต้องทำให้มากกว่านี้อีกเยอะๆ !!
เร่งทำความดีให้มากกว่านี้ ให้มันรู้ไป อยากรู้เหมือนกันว่าชีวิตจะตกต่ำได้มากสุดถึงขนาดไหน?
เหตุการณ์ครั้งนี้ บอกอะไรเราได้บ้าง?
1.ครอบครัวเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ดูแลคนที่เรารักและรักเราให้ดี ก่อนที่จะไม่มีโอกาส!
2.ความแน่นอน คือ ความไม่แน่นอน ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงได้ตลอด อย่าประมาทในการใช้ชีวิต!
3.การให้ เป็นทานที่ประเสริฐ ยิ่งให้ ก็ยิ่งได้รับ!
4.คนที่ประสบความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ทุกคน ล้วนผ่านช่วงชีวิตที่บัดซบมาแล้วทั้งนั้น!
เป็นเรื่องที่ใครๆก็รู้ จากเมื่อก่อนแค่ ' รู้ ' แค่ ' เข้าใจ ' แต่ในวินาทีนี้ เหมือน "ดวงตาเห็นธรรม" "รู้แจ้งเห็นจริง" ในทุกๆสิ่ง ว่าเราไม่ควรตั้งอยู่ในความประมาท วันนี้สุข พรุ่งนี้อาจทุกข์ จะช้าหรือเร็วต้องมาถึงวันนั้นทุกคนแน่นอน รับรองได้ ในเมื่อเรายังอยู่ในสังสารวัฏนี้ ใครประสบพบเจอก่อน ก็เข้าใจได้ก่อน รับมือได้ก่อน
ส่วนใครยังไม่เคยเจอ และหลงคิดไปว่าไม่มีทางเจอเด็ดขาด ก็รอความหายนะไว้ได้เลย!!
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านจนจบ บางคนอ่านจบแล้ว ไม่ได้คิดอะไร กลับไปใช้ชีวิตปกติดังเดิม กิน เที่ยว สนุกสนานเหมือนเดิม ก็ไม่ได้ว่าอะไร หรือบางคนอยากจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง เพื่อสิ่งที่ดีกว่า ก็อยู่ที่เราเลือก ไม่มีใครเลือกให้เรา
โชคชะตาไม่ได้เลือกให้เรา พระเจ้าไม่ได้เลือกให้เรา แต่ทุกการกระทำที่ส่งผลให้เรามีวันนี้ ก็เพราะว่า "เราเลือกเอง"