ตามหัวข้อเลยค่ะไม่รู้เราคิดไปเองรึป่าวว่าพ่อแม่ไม่รัก
สังเกตุจากหลายๆครั้งการปฏิบัติกับเราและพี่มันต่างกัน
พี่เรียนมหาลัยเอกชนค่ะเช่าคอนโดอยู่ค่าใช้จ่ายทุกอย่างพ่อแม่ส่งให้หมดนานๆจะกลับบ้านที เราเรียนจบมอ6แล้วแต่พ่อแม่บอกให้หยุดก่อนเพราะการเงินที่บ้านไม่ค่อยดีเราก็พยายามเข้าใจแต่ก็แอบน้อยใจไม่ให้ใครรู้ เราก็หางานทำได้งานเซเว่นค่ะคิดว่าจะเก็บเงินเรียนเองทำได้สัก5วันพี่ที่ทำงานให้ลองเป็นแคชเชียร์ลองครั้งแรกก็เงินหายเลยค่ะแต่แค่หลักสิบบาท เลิกงานกะดึกรึกะไหนกลับบ้านก็ขึ้นรถเมย์กลับในขณะที่พี่มีรถเก๋งขับไปเรียน ถึงบ้านก็เล่าให้แม่ฟังว่าวันนี้ได้ลองเป็นแคชเชียร์บอกว่าเงินหาย แม่ก็บอกมาว่า''ก็เพราะแบบนี้ไงถึงไม่อยากส่งให้เรียนโง่ไม่ทันคนไม่รอบครอบ" ตอนนั้นกูจุกในอกพูดไม่ออกได้แต่มองหน้าแม่แล้ววิ่งขึ้นห้อง นั่งถอนหานใจน้ำตาคลอเบ้าอยู่บนเตียงแต่ก็ไม่คิดจะโกธรแม่ยิบโทรศัพท์เลื่อนๆดูหน้าเฟสเห็นเพื่อนถ่ายรูปใส่ชุดนักศึกษากันทำรายงานตอนดึก เลื่อนไปเรื่อยๆก็เห็นพี่เช็คอินที่ผับไม่รู้มันไปกระตุ้นต่อมอะไรน้ำตาถึงไหลออกมา
เราทำงานได้3เดือนช่วงนึงเราป่วยหนักหยุดงานหลายวันไม่หายสักทีไปก็ทำงานไม่ได้เต็มที่เลยลาออกจากงานช่วงนั้นก็เหนื่อยกับชีวิต แน่นอนค่ะเราไม่ทำงานพ่อแม่ก็ไม่เห็นหัวเราหรอกเราป่วยแต่ต้องเดินไปปากซอยหาอะไรกินเองหายาเองก็นะโตๆกันแล้ว แม่ทำกับข้าวอะไรก็ห่อไปให้พี่ที่คอนโดเหมือนไม่มีเราอยู่ในบ้าน วันเกิดพี่พ่อแม่ซื้อทองให้วันเกิดเราแม่จำไม่ได้พ่อไปทำงานต่างจังหวัดเราโทรขอคำอวยพรบอกไม่ว่าง เราเหมือนคนเริ่มเก็บกดคิดไปต่างๆนาๆ บางทีก็คิดว่าละครมันสร้างจากชีวิตจริงสินะมันก็มีมุมเหมือนเราอยู่บ้างเหลือแค่ผู้ชายหล่อๆรวยๆมารักแล้วละคะตอนนี้ที่ยังไม่มาเหมือนในละคร^^
เราก็ใช้ชีวิตแบบนี้มาตลอดไม่มีตัวตนในครอบครัว
ในขณะที่เพื่อนจะขึ้นปี2 ทางบ้านก็ไม่พูดเรื่องเรียนกับเราเลยจนเราทนไม่ไหวขอคุยกับพ่อแม่บอกว่าเรามีเงินเก็บอยู่จะหาเงินจ่ายค่าเทอมเองขอแค่ให้ช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายเล็กๆน้อยแค่นั้นเองพ่อแม่ก็เงียบไม่มีใครตอบอะไรเราเลยจนเราร้องไห้พ่อคงสงสารมั้งคะเลยบอกว่าคิดดูก่อนสรุปไม่ได้เรียนคะ วันนั้นร้องไห้หนักมากพ่อบอกด้วยเหตุผลเดิมเรื่องเงิน คือฐานะทางบ้านเราก็ไม่ได้แย่นะคะพ่อเป็นวิศวะแม่เป็นครู บ้านก็มีไม่ต้องผ่อน รถก็มี4คันไหนจะที่ดินที่ซื้อต่อญาติๆของแม่(เราไม่ได้อวดรวยนะแค่คิดว่าทำไมถึงใช้เหตุผลว่าไม่มีเงิน)พ่อแม่ให้เงินพี่เราต่อเดือนก็หลายบาทพี่อยากได้อะไรก็ได้ เราขอแค่ความรู้เท่านั้นกับไม่ให้แต่ก็ด้วยความเป็นลูกคะพ่อแม่พูดอะไรสั่งอะไรก็ต้องรับต้องทำถึงในใจต่อต้านแค่ไหน เราไม่เรียนคะปลอบใจตัวเองว่ามันยังไม่สายเรียนตอนไหนก็ได้เคยคิดว่าพ่อแม่เก็บเรามาจากถังขยะรึป่าว55555 คนเป็นพ่อแม่ยังไงก็คือผู้มีพระคุณสำหรับเราเสมอจะยังไงเราก็รักถึงพ่อแม่จะรักเราน้อยก็เถอะ😂
เคยคิดว่าพ่อแม่ไม่รักไหมคะ
สังเกตุจากหลายๆครั้งการปฏิบัติกับเราและพี่มันต่างกัน
พี่เรียนมหาลัยเอกชนค่ะเช่าคอนโดอยู่ค่าใช้จ่ายทุกอย่างพ่อแม่ส่งให้หมดนานๆจะกลับบ้านที เราเรียนจบมอ6แล้วแต่พ่อแม่บอกให้หยุดก่อนเพราะการเงินที่บ้านไม่ค่อยดีเราก็พยายามเข้าใจแต่ก็แอบน้อยใจไม่ให้ใครรู้ เราก็หางานทำได้งานเซเว่นค่ะคิดว่าจะเก็บเงินเรียนเองทำได้สัก5วันพี่ที่ทำงานให้ลองเป็นแคชเชียร์ลองครั้งแรกก็เงินหายเลยค่ะแต่แค่หลักสิบบาท เลิกงานกะดึกรึกะไหนกลับบ้านก็ขึ้นรถเมย์กลับในขณะที่พี่มีรถเก๋งขับไปเรียน ถึงบ้านก็เล่าให้แม่ฟังว่าวันนี้ได้ลองเป็นแคชเชียร์บอกว่าเงินหาย แม่ก็บอกมาว่า''ก็เพราะแบบนี้ไงถึงไม่อยากส่งให้เรียนโง่ไม่ทันคนไม่รอบครอบ" ตอนนั้นกูจุกในอกพูดไม่ออกได้แต่มองหน้าแม่แล้ววิ่งขึ้นห้อง นั่งถอนหานใจน้ำตาคลอเบ้าอยู่บนเตียงแต่ก็ไม่คิดจะโกธรแม่ยิบโทรศัพท์เลื่อนๆดูหน้าเฟสเห็นเพื่อนถ่ายรูปใส่ชุดนักศึกษากันทำรายงานตอนดึก เลื่อนไปเรื่อยๆก็เห็นพี่เช็คอินที่ผับไม่รู้มันไปกระตุ้นต่อมอะไรน้ำตาถึงไหลออกมา
เราทำงานได้3เดือนช่วงนึงเราป่วยหนักหยุดงานหลายวันไม่หายสักทีไปก็ทำงานไม่ได้เต็มที่เลยลาออกจากงานช่วงนั้นก็เหนื่อยกับชีวิต แน่นอนค่ะเราไม่ทำงานพ่อแม่ก็ไม่เห็นหัวเราหรอกเราป่วยแต่ต้องเดินไปปากซอยหาอะไรกินเองหายาเองก็นะโตๆกันแล้ว แม่ทำกับข้าวอะไรก็ห่อไปให้พี่ที่คอนโดเหมือนไม่มีเราอยู่ในบ้าน วันเกิดพี่พ่อแม่ซื้อทองให้วันเกิดเราแม่จำไม่ได้พ่อไปทำงานต่างจังหวัดเราโทรขอคำอวยพรบอกไม่ว่าง เราเหมือนคนเริ่มเก็บกดคิดไปต่างๆนาๆ บางทีก็คิดว่าละครมันสร้างจากชีวิตจริงสินะมันก็มีมุมเหมือนเราอยู่บ้างเหลือแค่ผู้ชายหล่อๆรวยๆมารักแล้วละคะตอนนี้ที่ยังไม่มาเหมือนในละคร^^
เราก็ใช้ชีวิตแบบนี้มาตลอดไม่มีตัวตนในครอบครัว
ในขณะที่เพื่อนจะขึ้นปี2 ทางบ้านก็ไม่พูดเรื่องเรียนกับเราเลยจนเราทนไม่ไหวขอคุยกับพ่อแม่บอกว่าเรามีเงินเก็บอยู่จะหาเงินจ่ายค่าเทอมเองขอแค่ให้ช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายเล็กๆน้อยแค่นั้นเองพ่อแม่ก็เงียบไม่มีใครตอบอะไรเราเลยจนเราร้องไห้พ่อคงสงสารมั้งคะเลยบอกว่าคิดดูก่อนสรุปไม่ได้เรียนคะ วันนั้นร้องไห้หนักมากพ่อบอกด้วยเหตุผลเดิมเรื่องเงิน คือฐานะทางบ้านเราก็ไม่ได้แย่นะคะพ่อเป็นวิศวะแม่เป็นครู บ้านก็มีไม่ต้องผ่อน รถก็มี4คันไหนจะที่ดินที่ซื้อต่อญาติๆของแม่(เราไม่ได้อวดรวยนะแค่คิดว่าทำไมถึงใช้เหตุผลว่าไม่มีเงิน)พ่อแม่ให้เงินพี่เราต่อเดือนก็หลายบาทพี่อยากได้อะไรก็ได้ เราขอแค่ความรู้เท่านั้นกับไม่ให้แต่ก็ด้วยความเป็นลูกคะพ่อแม่พูดอะไรสั่งอะไรก็ต้องรับต้องทำถึงในใจต่อต้านแค่ไหน เราไม่เรียนคะปลอบใจตัวเองว่ามันยังไม่สายเรียนตอนไหนก็ได้เคยคิดว่าพ่อแม่เก็บเรามาจากถังขยะรึป่าว55555 คนเป็นพ่อแม่ยังไงก็คือผู้มีพระคุณสำหรับเราเสมอจะยังไงเราก็รักถึงพ่อแม่จะรักเราน้อยก็เถอะ😂