ฟังเรื่องของเราให้จบก่อนนะ หวังว่าจะอ่านครบทุกบรรทัด ความรู้สึกนี้มันก่อตัวมาจากประมาณช่วงม.ต้น
หลังจากที่แม่ของเรายกเรากับน้องชายให้ พ่อเอาไปเลี้ยง ก่อนหน้านี้พาหนีไปตั้งแต่เกิด
แม่เราเคยเป็นคนโอเคนะ ส่งเรียนโรงเรียนประจำ ทำงานงกๆ เลยไม่ค่อยผูกพันกัน แม่ทำงานที่ต้องหายไปเป็นเดือนๆ สองเดือนจะกลับบ้านที
พอส่งเรากับน้องให้พ่อไป แม่เราเริ่มติดพนัน ติดเหล้า เข้าผับ เข้าบ่อน แล้วเงินที่หามาได้ เอาไปเลี้ยงหนุ่มๆ
เราไม่ได้ใส่ร้ายแม่ เจอกับตัว เพราะตอนม.ปลาย แม่เปิดร้านอาหาร เจอผู้ชายของแม่เป็นเด็กนักศึกษา หน้าตาหล่อๆ
พยายามจะเข้าหาเรา แม่ก็มาหึงเรา หาว่าเราโง้นงี้กับแฟนของเขา แล้วเราก็เจอแฟนของแม่หลายๆคนเลย บางคนก็เป็นกิ๊ก
ย้อนกลับไปตอนเรามาอยู่กับพ่อ.. เป็นคนแปลกๆ แต่อย่างหนึ่งรู้กันทั้งซอยคือ แกโมโหร้ายมาก เวลาแกโมโหจะตีเรากับน้อง
ไม่แค่ตีน่อง ด้วยมือของแก ถ้าวันไหนแกไม่ได้ดูดเนื้อ ถ้าเราทำผิด แกตบ น้องผิด ต่อย เตะ กระทืบ บีบคอ
สุดท้ายเราก็ทนไม่ไหว เราเป็นคนเกิดปี งู.. เราตัดสินใจเก็บของออกจากบ้าน ไปตายเอาดาบหน้า ทิ้งน้องเอาไว้ น้องเราเป็นม้า.. ยอมพ่อทุกอย่าง
ครั้งสุดท้ายคือเราทำรายงานอยู่ที่โรงเรียน ทำผิดกฎของพ่อคือกลับบ้านหลังตะวันตกดิน พ่อตบเลือดกลบปาก เราวิ่งไป ขู่ว่าจะแจ้งตำรวจจับ
ก่อนหน้านี้ก็เก็บกระเป๋า เตรียมอะไรหมดแล้ว วันที่เราหนี ไม่มีที่ไป ไปขออยู่บ้านเพื่อน เพื่อนไม่ดีเท่าไรหรอก ก็ติดยา ติดเหล้า แต่ก็ต้องอยู่ มีวันนึง ผู้ชายเต็มไปหมดมานั่งกินเหล้า เมาเละ เพื่อนเรากระซิบบอกให้แกล้งทำเป็นเข้าห้องน้ำแล้วหนีไป พวกมันจะโทรมเรา.. เราก็หนี หนีอีกครั้ง
บากไปขออยู่บ้านป้า ไปตัวเปล่านี้ล่ะ... บ้านนี้มีป้าสามคน(เป็นบ้านแฝด) ป้าพี่สาวแม่ คนนี้ดี มีครอบครัวแล้ว ป้าอีกคนเป็นโสด ไม่มีครอบครัวก็โอนะ เคยดูแลเราอยู่สองสามปี ช่วยค่าเทอมเรา ก่อนจะโดนฟ้องล้มละลายเพราะไปเซ็นต์ชื่อกู้ร่วมบ้าน กับแม่ แล้วแม่เราไม่ส่งธนาคาร
ก็..เล่นพนันไปหมดแหละ
อีกคน ป้าสะใภ้(เมียพี่ชายแม่) กดขี่มากนะ ใช้ทำทุกอย่าง ล้างจานทั้งบ้าน กวาดบ้าน ถูบ้าน พวกเขาชอบที่จะใช้งานเรา ตกเย็นก็จะหัวเราะกันบนโต๊ะอาหารอย่างสนุกสนานแบบครอบครัวสุขสันต์ เหน็บแนมให้ได้ยินไปถึงหน้าต่างห้องเรา 'โตมามันก็เหมือนแม่มัน' 'เรียนไม่จบหรอก ไม่ติดยา ก็ขายตัว' วันนั้น เราเก็บของออกจากบ้านอีกครั้ง ไม่มีที่ไป ไม่มีเงิน ไปขอข้าวเพื่อนกิน ขออาศัยชั่วคราว จากนั้นเราก็เริ่มทำงาน ทุกอย่าง
เด็กเสิร์ฟ ล้านจาน เทเลเซล ขายประกัน บัตรเครดิต ไปขายตุ๊กตาหลังวัด ในตลาด ฯลฯ
เราเป็นเด็กเรียนดี เคยได้ทุนไปแข่งตอบปัญหาเมืองนอกด้วย ผลการเรียนอยู่ในระดับดี เราพยายามกว่าคนอื่นมาก
ได้กลับมาเจอแม่อีกครั้ง แม่ยังเหมือนเดิม แต่แม่บอกเสมอว่า 'แม่รักเรานะ'
ครั้งสุดท้ายที่แม่พูดแบบนั้น แม่บอกว่าเรายังสาว ยังสวย อยากให้เราลองไปทำพวกอาบอบนวด จะได้มีเงินให้แม่ใช้เยอะๆ
หรือขายตัวเป็นครั้งๆไปก็ได้.. หาผู้ชายแก่ๆรวยๆเลี้ยง
'เราไม่คิดว่าคนรักกันจะทำแบบนี้' เราก็เลยบอกแม่ว่า แม่ก็ยังสวยนะ หนูทำไม่ได้หรอก เราตัดสินใจไม่เจอแม่อีกเลย จะมีก็ตอนเขาลำบาก เราพยายามหาเงินให้ ด้วยเงินเดือนน้อยนิดของเรานี้ล่ะ จ่ายค่าห้องเช่า กินอยู่ก็หมดแล้ว ตอนนั้นไปทำ telesale ขายบัตรเครดิต เงินเดือน 8 พัน ทำไปเรียนหนังสือม.รามไปได้ ตอนสอบก็เอาตารางสอบไปให้ฝ่ายบุคคล
ส่วนพ่อ.. ได้ยินข่าวมาว่า กำลังมีเมียใหม่ มีลูกใหม่ ไปตั้งต้นชีวิตใหม่ที่พัทยา น้องชายเราถูกท ิ้งไว้ เพราะเขาถูกทำร้ายร่างกายทุกวัน
เขาเครียด เริ่มไปติดยา ดมกาวน์ แล้วก็.. เพี้ยนไปเลย
เราตัดสินใจกลับไปเอาน้องไปรักษา รพ.จิตเวช หมอบอกว่าน้องเป็น 'โรคจิตเภท' ยังไม่มีทางรักษาให้หายต้องกินยาไปเรื่อยๆ
และสมองถูกทำลายไปมาก ในบรรดาสารเสพย์ติดที่ร้ายแรงที่สุดคือ กาว สารสื่อสมองไม่ทำงานต้องกินยาตัวนี้ไปเรื่อยๆ
เราก็ทำงาน ทำงาน ส่งเงินพาน้องหาหมอทุกเดือน ตอนนั้นได้สอบเข้ามหาลัยแล้ว เอ็นฯติด แต่ไม่ได้เรียน โทรไปขอเงินแม่ แม่บอกไม่มี...
แต่อาทิตย์ต่อมา แม่ซื้อโน้ตบุ๊คใหม่ ตอนเราไปหาบอกแม่ขอยืมทำรายงานหน่อยนะ แม่ไล่เราไปทำร้านคอม บอกว่านี้ของแม่
เอาจริงๆแม่เราไม่ได้จนความรู้ ความสามารถเลย เงินก็มีเยอะอยู่นะ
จบเยอรมัน จบหลักสูตรพี่เลี้ยงเด็กจากออสเตรเลีย ในสมัยที่ยังมีแค่สนามบินดอนเมือง ไปส่งใครทียกไปทั้งหมู่บ้าน
พูดได้สี่ภาษาตั้งแต่อายุยังไม่30 (น่าจะ30++ปีที่แล้ว) อังกฤษ เยอรมัน ดัชต์ ไทย
สมัยโน้นใครพูดอังกฤษได้ก็หรูแล้ว เรียกว่าปรมาจารย์เลยแหละ ในวงการทำงานของแม่นี้ บอกชื่อไปรู้ทันทีว่าใคร
ตอนนี้แกจะ 55 ละก็ยังมีงาน แต่มีเท่าไรก็ไม่พอ.. ไม่พอ.. และไม่เคยพอ..
ทุกวันนี้ เราจบม.รามฯ ด้วยเงินตัวเองทุกบาททุกสตางค์ ไปสอบท่องเที่ยว มีอาชีพที่ยืนได้อย่างโอเคเลย
แต่เรายังต้องส่งเงินให้ที่บ้าน พ่อเดือดร้อนตลอด แม่ก็ เราส่งตามหน้าที่ จำกัดงบเดือนเท่านี้ๆ
เพราะแม่ยังเข้าบ่อน เป็นมือสับไพ่ ไม่เลิก ไปกู้หนี้นอกระบบมาอีก เหมือนตอนนั้นที่จะเอาเราไปขาย
ทุกวันนี้ เวลาที่นึกย้อนกลับไปถึงวันที่กินข้าวกับน้ำปลา กินมาม่า ทำงานหนักนอนวันละไม่กี่ชั่วโมงเพื่อส่งเสียตัวเองให้เรียนจบ เราเงินไปรักษาน้องเป็นโรคทางจิต เราไม่เคยรักพวกเขาเลย เราผิดไหม?
ทุกวันนี้พ่อเรา ถูกลูกเมียใหม่ทิ้ง เมียหอบลูกหนีกลับขอนแก่นไป เขาก็กลับมาเอาน้องชายเราไปอยู่ด้วย เราอยู่บ้านที่ป้า(พี่สาวพ่อ)ซื้อให้
น้องชายยังต้องหาหมอ พอรับผิดชอบตัวเองได้ ทำงานอะไรง่ายๆ เรียนกศน.ม.ปลายต่อไรงี้ได้
ผ่านมาโชกโชนนะ รพ.ศรีธัญญา รพ.บ้านสมเด็จฯ ปัจจุบัน พระมงกุฎ
เรากำลังจะมีลูกแล้ว ยิ่งมีลูก เรายิ่งรู้สึกว่า..
ความรักของแม่นั้นยิ่งใหญ่ และเราไม่เคยมีความคิดจะเอาลูกตัวเองไปขายเลยสักนิด ฆ่าเราให้ตายดีกว่า ถ้าต้องทำแบบนั้น
ทุกวันนี้ เรายังทำหน้าที่ลูกไม่ตกบกพร่อง ส่งเงินทุกเดือน มีน้อยมีมากก็พยายามให้
แม้ว่าพ่อเราจะสำนึกผิดแล้ว ส่วนแม่ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง.. ถ้าเดือนไหนไม่มีให้จะทวงบุญคุณบอกว่าให้เกิดมา เจ็บนักหนา
ทำไมแกไม่มีเงิน ไม่เอาเงินมาให้..
วันนี้แม่เราไม่เหลืออะไรแล้ว บ้านสวยๆก็ถูกแบงก์ยึด ฟ้องล้มละลาย
รถก็ไป ที่ดิน เงินสดก็ไม่มี ต้องไปอยู่ห้องเช่าถูกๆ ทำงานหาเงินอยู่ห้องเช่าถูกๆไปวันๆ เล่นหวย เล่นพนัน เข้าบ่อนเหมือนเดิม
บางทีก็รู้สึกผิดที่ไม่รักพวกเขาเลย แต่เรารักพวกเขา.. ไม่ได้จริงๆ
รู้สึกว่าการดูแลพ่อแม่เป็นหน้าที่.. ผิดไหมที่รักพวกเขาไม่ได้จริงๆ
หลังจากที่แม่ของเรายกเรากับน้องชายให้ พ่อเอาไปเลี้ยง ก่อนหน้านี้พาหนีไปตั้งแต่เกิด
แม่เราเคยเป็นคนโอเคนะ ส่งเรียนโรงเรียนประจำ ทำงานงกๆ เลยไม่ค่อยผูกพันกัน แม่ทำงานที่ต้องหายไปเป็นเดือนๆ สองเดือนจะกลับบ้านที
พอส่งเรากับน้องให้พ่อไป แม่เราเริ่มติดพนัน ติดเหล้า เข้าผับ เข้าบ่อน แล้วเงินที่หามาได้ เอาไปเลี้ยงหนุ่มๆ
เราไม่ได้ใส่ร้ายแม่ เจอกับตัว เพราะตอนม.ปลาย แม่เปิดร้านอาหาร เจอผู้ชายของแม่เป็นเด็กนักศึกษา หน้าตาหล่อๆ
พยายามจะเข้าหาเรา แม่ก็มาหึงเรา หาว่าเราโง้นงี้กับแฟนของเขา แล้วเราก็เจอแฟนของแม่หลายๆคนเลย บางคนก็เป็นกิ๊ก
ย้อนกลับไปตอนเรามาอยู่กับพ่อ.. เป็นคนแปลกๆ แต่อย่างหนึ่งรู้กันทั้งซอยคือ แกโมโหร้ายมาก เวลาแกโมโหจะตีเรากับน้อง
ไม่แค่ตีน่อง ด้วยมือของแก ถ้าวันไหนแกไม่ได้ดูดเนื้อ ถ้าเราทำผิด แกตบ น้องผิด ต่อย เตะ กระทืบ บีบคอ
สุดท้ายเราก็ทนไม่ไหว เราเป็นคนเกิดปี งู.. เราตัดสินใจเก็บของออกจากบ้าน ไปตายเอาดาบหน้า ทิ้งน้องเอาไว้ น้องเราเป็นม้า.. ยอมพ่อทุกอย่าง
ครั้งสุดท้ายคือเราทำรายงานอยู่ที่โรงเรียน ทำผิดกฎของพ่อคือกลับบ้านหลังตะวันตกดิน พ่อตบเลือดกลบปาก เราวิ่งไป ขู่ว่าจะแจ้งตำรวจจับ
ก่อนหน้านี้ก็เก็บกระเป๋า เตรียมอะไรหมดแล้ว วันที่เราหนี ไม่มีที่ไป ไปขออยู่บ้านเพื่อน เพื่อนไม่ดีเท่าไรหรอก ก็ติดยา ติดเหล้า แต่ก็ต้องอยู่ มีวันนึง ผู้ชายเต็มไปหมดมานั่งกินเหล้า เมาเละ เพื่อนเรากระซิบบอกให้แกล้งทำเป็นเข้าห้องน้ำแล้วหนีไป พวกมันจะโทรมเรา.. เราก็หนี หนีอีกครั้ง
บากไปขออยู่บ้านป้า ไปตัวเปล่านี้ล่ะ... บ้านนี้มีป้าสามคน(เป็นบ้านแฝด) ป้าพี่สาวแม่ คนนี้ดี มีครอบครัวแล้ว ป้าอีกคนเป็นโสด ไม่มีครอบครัวก็โอนะ เคยดูแลเราอยู่สองสามปี ช่วยค่าเทอมเรา ก่อนจะโดนฟ้องล้มละลายเพราะไปเซ็นต์ชื่อกู้ร่วมบ้าน กับแม่ แล้วแม่เราไม่ส่งธนาคาร
ก็..เล่นพนันไปหมดแหละ
อีกคน ป้าสะใภ้(เมียพี่ชายแม่) กดขี่มากนะ ใช้ทำทุกอย่าง ล้างจานทั้งบ้าน กวาดบ้าน ถูบ้าน พวกเขาชอบที่จะใช้งานเรา ตกเย็นก็จะหัวเราะกันบนโต๊ะอาหารอย่างสนุกสนานแบบครอบครัวสุขสันต์ เหน็บแนมให้ได้ยินไปถึงหน้าต่างห้องเรา 'โตมามันก็เหมือนแม่มัน' 'เรียนไม่จบหรอก ไม่ติดยา ก็ขายตัว' วันนั้น เราเก็บของออกจากบ้านอีกครั้ง ไม่มีที่ไป ไม่มีเงิน ไปขอข้าวเพื่อนกิน ขออาศัยชั่วคราว จากนั้นเราก็เริ่มทำงาน ทุกอย่าง
เด็กเสิร์ฟ ล้านจาน เทเลเซล ขายประกัน บัตรเครดิต ไปขายตุ๊กตาหลังวัด ในตลาด ฯลฯ
เราเป็นเด็กเรียนดี เคยได้ทุนไปแข่งตอบปัญหาเมืองนอกด้วย ผลการเรียนอยู่ในระดับดี เราพยายามกว่าคนอื่นมาก
ได้กลับมาเจอแม่อีกครั้ง แม่ยังเหมือนเดิม แต่แม่บอกเสมอว่า 'แม่รักเรานะ'
ครั้งสุดท้ายที่แม่พูดแบบนั้น แม่บอกว่าเรายังสาว ยังสวย อยากให้เราลองไปทำพวกอาบอบนวด จะได้มีเงินให้แม่ใช้เยอะๆ
หรือขายตัวเป็นครั้งๆไปก็ได้.. หาผู้ชายแก่ๆรวยๆเลี้ยง
'เราไม่คิดว่าคนรักกันจะทำแบบนี้' เราก็เลยบอกแม่ว่า แม่ก็ยังสวยนะ หนูทำไม่ได้หรอก เราตัดสินใจไม่เจอแม่อีกเลย จะมีก็ตอนเขาลำบาก เราพยายามหาเงินให้ ด้วยเงินเดือนน้อยนิดของเรานี้ล่ะ จ่ายค่าห้องเช่า กินอยู่ก็หมดแล้ว ตอนนั้นไปทำ telesale ขายบัตรเครดิต เงินเดือน 8 พัน ทำไปเรียนหนังสือม.รามไปได้ ตอนสอบก็เอาตารางสอบไปให้ฝ่ายบุคคล
ส่วนพ่อ.. ได้ยินข่าวมาว่า กำลังมีเมียใหม่ มีลูกใหม่ ไปตั้งต้นชีวิตใหม่ที่พัทยา น้องชายเราถูกท ิ้งไว้ เพราะเขาถูกทำร้ายร่างกายทุกวัน
เขาเครียด เริ่มไปติดยา ดมกาวน์ แล้วก็.. เพี้ยนไปเลย
เราตัดสินใจกลับไปเอาน้องไปรักษา รพ.จิตเวช หมอบอกว่าน้องเป็น 'โรคจิตเภท' ยังไม่มีทางรักษาให้หายต้องกินยาไปเรื่อยๆ
และสมองถูกทำลายไปมาก ในบรรดาสารเสพย์ติดที่ร้ายแรงที่สุดคือ กาว สารสื่อสมองไม่ทำงานต้องกินยาตัวนี้ไปเรื่อยๆ
เราก็ทำงาน ทำงาน ส่งเงินพาน้องหาหมอทุกเดือน ตอนนั้นได้สอบเข้ามหาลัยแล้ว เอ็นฯติด แต่ไม่ได้เรียน โทรไปขอเงินแม่ แม่บอกไม่มี...
แต่อาทิตย์ต่อมา แม่ซื้อโน้ตบุ๊คใหม่ ตอนเราไปหาบอกแม่ขอยืมทำรายงานหน่อยนะ แม่ไล่เราไปทำร้านคอม บอกว่านี้ของแม่
เอาจริงๆแม่เราไม่ได้จนความรู้ ความสามารถเลย เงินก็มีเยอะอยู่นะ
จบเยอรมัน จบหลักสูตรพี่เลี้ยงเด็กจากออสเตรเลีย ในสมัยที่ยังมีแค่สนามบินดอนเมือง ไปส่งใครทียกไปทั้งหมู่บ้าน
พูดได้สี่ภาษาตั้งแต่อายุยังไม่30 (น่าจะ30++ปีที่แล้ว) อังกฤษ เยอรมัน ดัชต์ ไทย
สมัยโน้นใครพูดอังกฤษได้ก็หรูแล้ว เรียกว่าปรมาจารย์เลยแหละ ในวงการทำงานของแม่นี้ บอกชื่อไปรู้ทันทีว่าใคร
ตอนนี้แกจะ 55 ละก็ยังมีงาน แต่มีเท่าไรก็ไม่พอ.. ไม่พอ.. และไม่เคยพอ..
ทุกวันนี้ เราจบม.รามฯ ด้วยเงินตัวเองทุกบาททุกสตางค์ ไปสอบท่องเที่ยว มีอาชีพที่ยืนได้อย่างโอเคเลย
แต่เรายังต้องส่งเงินให้ที่บ้าน พ่อเดือดร้อนตลอด แม่ก็ เราส่งตามหน้าที่ จำกัดงบเดือนเท่านี้ๆ
เพราะแม่ยังเข้าบ่อน เป็นมือสับไพ่ ไม่เลิก ไปกู้หนี้นอกระบบมาอีก เหมือนตอนนั้นที่จะเอาเราไปขาย
ทุกวันนี้ เวลาที่นึกย้อนกลับไปถึงวันที่กินข้าวกับน้ำปลา กินมาม่า ทำงานหนักนอนวันละไม่กี่ชั่วโมงเพื่อส่งเสียตัวเองให้เรียนจบ เราเงินไปรักษาน้องเป็นโรคทางจิต เราไม่เคยรักพวกเขาเลย เราผิดไหม?
ทุกวันนี้พ่อเรา ถูกลูกเมียใหม่ทิ้ง เมียหอบลูกหนีกลับขอนแก่นไป เขาก็กลับมาเอาน้องชายเราไปอยู่ด้วย เราอยู่บ้านที่ป้า(พี่สาวพ่อ)ซื้อให้
น้องชายยังต้องหาหมอ พอรับผิดชอบตัวเองได้ ทำงานอะไรง่ายๆ เรียนกศน.ม.ปลายต่อไรงี้ได้
ผ่านมาโชกโชนนะ รพ.ศรีธัญญา รพ.บ้านสมเด็จฯ ปัจจุบัน พระมงกุฎ
เรากำลังจะมีลูกแล้ว ยิ่งมีลูก เรายิ่งรู้สึกว่า..
ความรักของแม่นั้นยิ่งใหญ่ และเราไม่เคยมีความคิดจะเอาลูกตัวเองไปขายเลยสักนิด ฆ่าเราให้ตายดีกว่า ถ้าต้องทำแบบนั้น
ทุกวันนี้ เรายังทำหน้าที่ลูกไม่ตกบกพร่อง ส่งเงินทุกเดือน มีน้อยมีมากก็พยายามให้
แม้ว่าพ่อเราจะสำนึกผิดแล้ว ส่วนแม่ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง.. ถ้าเดือนไหนไม่มีให้จะทวงบุญคุณบอกว่าให้เกิดมา เจ็บนักหนา
ทำไมแกไม่มีเงิน ไม่เอาเงินมาให้..
วันนี้แม่เราไม่เหลืออะไรแล้ว บ้านสวยๆก็ถูกแบงก์ยึด ฟ้องล้มละลาย
รถก็ไป ที่ดิน เงินสดก็ไม่มี ต้องไปอยู่ห้องเช่าถูกๆ ทำงานหาเงินอยู่ห้องเช่าถูกๆไปวันๆ เล่นหวย เล่นพนัน เข้าบ่อนเหมือนเดิม
บางทีก็รู้สึกผิดที่ไม่รักพวกเขาเลย แต่เรารักพวกเขา.. ไม่ได้จริงๆ