เคยรักคนที่ไม่มีทางเป็นไปได้ไหมคะ

ก้อตามหัวเรื่อง เราแอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่ง ที่อยู่ รร.เดียวกัน ชอบตั้งแต่เราเรียน ม.1 พี่เขาอยู่ ม.4 ช่วงที่เข้าค่ายรับน้องเรานั่งคู่กับพี่เขา กฎของการเข้าค่ายคือ ถ้ากินข้าวไม่หมดห้ามลุกออกจากที่ ก้ออย่างที่ว่าเรากินไม่หมด พี่เขานี้แหล่ะช่วยกิน เราก้อชอบพี่เขาตั้งแต่วันแรกที่เจอวันเเรกที่เขาไปเหยียบ รร.นั้นเรยอ่ะ จนตอนนี้เราอยู่ ม.6 แร้ว พี่เขาจบไปแร้วด้วย เรายังคอยส่องเฟส คอยช่วยยุห่างๆ ตลอดเวลาที่พี่เขายังเรียนยุที่เดียวกับเรา เราจะซื้อของขวัญไปวางไว้บนตกของเขาในทุกๆเทศกาล นาริกาบ้าง เสื้อกันหนาวบ้าง แต่พี่เขาไม่เคยใช้ของที่เราซื้อให้เรยนะ แต่เราก้อทำอยู่อย่างนั้นตลอดจนวันที่พี่เขา ปัจฉิมนิเทศ จบ ม. 6 แร้วเราก้อจบ ม.3ใช่ มันนวันสุดท้ายแร้วนะที่เราจะเห็นพี่เขา เราคิดยุนานว่าจะบอกดีไหม เพื่อนก้อบอกให้เราไปบอกชอบพี่เขา แต่สุดท้ายเขาก้อจากไปโดยที่เราไม่ด้ายบอกอะไรเรย เราชอบมา 6ปี ตลอดเวลา6ปีนี้ ไม่มีวันไหนไม่คิดถึง และคงคิดว่ารอมาขนาดหกปีแร้วจะรอต่อไปจะเป็นไร สักวันหนึ่งคงกล้าเดินไปบอกพี่เขา ว่า "หนูชอบพี่นะคะ" ไม่ว่าพี่จะมีครอบครัวแร้วหรือว่าพี่จะโสด หนูก้อยังจะชอบพี่ เรื่อยๆนะคะ เจียมตัวพอ ไม่คิดจะไปเปนแฟนพี่หรอกนะ