ตั้งแต่มีปัญหากับพ่อของลูก เราก็เลี้ยงลูกคนเดียวมาตลอด ช่วงหลังๆเราพบว่าลูกเราเป็นสมาธิสั้น ต้องพาไปพบแพทย์เฉพาะทางที่อยู่ต่างจังหวัดทุกเดือน  รถที่เราใช้อยู่ค่อนข้างเก่าประมาณ 14 ปี เวลาขับรถพาลูกไปหาหมอหรือไปไหนไกลๆก็ต้องลุ้นระทึกทุกครั้ง หลายครั้งที่รถเสียกลางทาง เราเป็นผู้หญิงก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเครื่องยนต์มากเท่าไหร่ ทำให้บางครั้งมันรู้สึกเหนื่อยอย่างบอกไม่ถูก

ยิ่งลูกเป็นสมาธิสั้น เราก็ต้องทุ่มเทเวลาให้กับลูกมากขึ้น ไหนจะต้องทำงานหาเงิน ไหนจะต้องดูแลลูกทั้งสองคน โชคดีที่ศาลตัดสินให้ผู้ชายจ่ายค่าเลี้ยงดูบุตร ทำให้ช่วยแบ่งเบาเราไปได้มาก แต่บางครั้งก็รู้สึกว่าอยากมีคนที่คอยมาช่วยคิดแต่ก็ไม่กล้าเปิดใจ ที่จริงพ่อของลูกก็ไปซื้อบ้านอยู่กับหญิงชู้คนนั้นแล้ว แต่มาโกหกเราว่าเลิกติดต่อกันไปนานแล้ว และเค้าก็ไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้น ไม่รู้ว่าต้องการอะไรถึงมาโกหกเราแบบนี้

เรายังคุยกับเค้าเพราะเค้ายังส่งเงินมาให้ลูกตามที่ศาลสั่ง แต่ถ้าวันไหนที่เค้าไม่รับผิดชอบลูกก็คงไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก เราไม่เคยทำหรือพูดอะไรเพื่อให้ลูกเกลียดเค้า ทุกวันนี้ลูกก็ยังรักเค้าเหมือนเดิม เราคิดว่าเราได้ทำหน้าที่แม่อย่างดีที่สุดแล้ว ทุกวันนี้แทบจะไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย จะทำอะไรก็คิดถึงลูกก่อนตลอด

ที่จริงเราก็มีความสุขกับการอยู่กันสามคนแม่ลูก แต่บางครั้งเวลามีปัญหาก็มีความรู้สึกว่าถ้ามีคนมาเป็นเพื่อนคู่คิดก็คงดี