สวัสดีค่ะเพื่อนๆ เราจะมาเล่าเรื่องความรักของเราให้ฟังค่ะ
ตอนนี้เรากำลังศึกษาอยู่ในมหาลัยแห่งหนึ่งค่ะ ตอนนี้เราอายุ 23 ปีแล้วค่ะ
ความรักของเรามีอยู่ว่า เราไปรักกับอาจารย์ที่ปรึกษาของเราค่ะ อาจารย์เขาเป็นคนค่อนข้างมีอายุค่ะ ประมาณ 50 กว่าได้ เราแอบชอบอาจารย์ที่ปรึกษาเราตั้งแต่เราอยู่ปีหนึ่งแล้วค่ะ เรารู้สึกถูกชะตากับเขาค่ะ เรารู้สึกอยากเป็นแฟนเขา อยากเป็นคนนั้นของเขามาก จนเวลาผ่านไป 3 ปีค่ะเรากับอาจารย์ก็ไม่ได้คุยกันะคะ
พอมาปีที่ 4 ซึ่งก็คือปีที่แล้วนั่นเองค่ะ ซึ่งเราเรียนครู แล้วก่อนจะออกฝึกสอน เขาก็จะให้อาจารย์ที่ไปนิเทศเรามาสอนเราเขียนแผนค่ะ ซึ่งอาจารย์นิเทศเราก็คืออาจารย์ที่ปรึกษาเราเองค่ะ พอเรียนวันแรกก็ไม่มีอะไร เราก็ตั้งไลน์กลุ่มไว้คุยงานกันค่ะ จนมาอีกอาทิตย์นึง เขาสั่งงานให้เราเขียนแผนไปส่งเขาค่ะ ซึ่งเราก็ไม่เข้าใจงานที่เขาสั่งสักเท่าไหร่ เราเลยทักไลน์ส่วนตัวไปคุยกับเขาค่ะ
และนี่คือจุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ของเรากับอาจารย์ที่ปรึกษาค่ะ วันนั้นเราทักไปก็ถามเขาเรื่องงานนี่แหละ แต่ใจเราก็ทักไปถามเรื่องงานจริงๆนะคะ ไม่คิดว่าเขาจะชวนคุยเรื่องอื่นด้วย แต่แล้วอาจารย์เขาก็ชวนเราคุยเรื่องอื่นค่ะ เรื่องชีวิตเรา ชีวิตเขา เขาก็ถามนู่นนี่นั่นเรา วันแรกเราคุยกันจนถึงเที่ยงคืนเลยค่ะ เรารู้สึกมีความสุขมากค่ะ หลังจากนั้นเราก็คุยกันมากขึ้นเรื่อยๆค่ะ คุยกันแบบนี้ทุกวันค่ะ พอหลังๆมา เขาก็ชวนเราคุยเรื่องแบดค่ะ เราก็บอกเขาไปนะคะเราก็ตีไม่ค่อยเป็น อาจารย์เขาก็ชวนเราไปตีกับเขานะคะ ไปรับไปส่งเรา พาเราไปตี
ในความรู้สึกตอนนั้น เรามีความสุขมากค่ะ เราตีแบดไม่เป็นเราก็ไปค่ะ เราทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่ใกล้กับอาจารย์เขาค่ะ ช่วงนั้นทั้งเราและเขามีความสุขมากเลยค่ะ ไม่มีเวลาไหนไม่คุยกัน แต่ส่วนมากคุยไลน์กันเอาค่ะ เราไม่เคยโทรศัพท์ไปหาอาจารย์เขาเลยค่ะ เพราะเราไม่กล้า แต่มันก็มีสิ่งที่เราไม่คาดคิดค่ะ อาจารย์เขาโทรมาหาเราค่ะ โทรศัพท์มา เรียกเราว่าที่รัก ตอนนั้นใจเราเต้นมากค่ะ ไม่คิดว่าเขาจะเรียกเราแบบนั้น แล้วเขาก็โทรหาถี่ขึ้น คุยโทรศัพท์กันบ่อยขึ้น เริ่มสนิทกันมากขึ้น เขาก็ชวนเราไปเที่ยวค่ะ ไปทะเลบ้าง ดูหนังบ้าง เราอยากไปไหนเขาพาไปหมด เราแทบอยากหยุดเวลาไว้ตรงนั้น เวลาไปไหนเขาจะรับมือเราตลอดค่ะ เขาไม่แคร์สายใครว่าจะมองเราสองคนแบบไหน ขนาดเรากลับบ้านที่ต่างจังหวัดเขาก็โทรหาเรา คุยกับเราตลอด ไปไหนมาไหนบอกเราตลอดค่ะ
จนปัจจุบันนี้ความสัมพันธ์ของเรากับอาจารย์ก็เป็นแบบนี้อยู่ค่ะ แต่ก็มีคุยกันน้อยลงบ้าง แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหา อาจารย์เขาเป็นคนดีคนนึงเลยค่ะ คอยช่วยเราตลอดเลย เวลาเรามีปัญหาเขาก็จะคอยช่วยเรา อยู่ข้างเรา แต่ก็ใช่ว่าความสัมพันธ์ของเรากับอาจารย์จะราบรื่นค่ะ เพราะอาจารย์เขาก็มีครอบครัวอยู่แล้วค่ะ แต่อาจารย์เขาบอกกับเราค่ะว่า เขากับแฟนเขาไม่ได้รักกันแล้วค่ะ แยกกันนอนได้ 5 ปีแล้ว นอนกันคนล่ะห้องค่ะ แล้วก็ไปรับเด็กมาเลี้ยงค่ะ มาเป็นลูกบุญธรรม ตอนนี้ลูกบุญธรรมเขาก็แต่งงานมีครอบครัวไปแล้วค่ะ เราเคยไปบ้านอาจารย์เขาค่ะ เราเลยคิดว่าเขาไม่น่าจะโกหกเรื่องแยกห้องนอนกับแฟนเขากับเรา เขาพาเราไปดูห้องนอนเขาบ้าง ห้องอื่นๆบ้าง แล้วก็ยังบอกกับเราอีกว่า เขาอยากจะหย่ากับแฟนตั้งนานแล้ว แต่แฟนเขาไม่ยอมหย่า เขาก็เลยใช้ชีวิตด้วยกันเหมือนเพื่อนค่ะ เวลาแฟนเขาไม่อยู่บ้าน เขาก็พาเราไปบ้านเขานะคะ
มันก็วนอยู่แบบนี้ล่ะค่ะ ใจเราก็คิดนะคะว่า เรื่องเขาเรากับอาจารย์มันเป็นไปไม่ได้ มันคงเป็นได้แค่ช่วงระยะเวลานึงเท่านั้น พอเราเรียนจบเราก็ต้องกลับบ้านที่ ตจว อยู่ดี เราเคยถามเขานะคะว่า ถ้าหนูกลับบ้านเราจะยังได้เจอกันอยู่ไหม เขาก็ตอบกลับมาว่า คิดอะไรมาก โลกมันนกลมจะตาย บางทีเราก็คิดนะคะ เราควรถอยออกมาตอนนี้ดีไหมถ้าวันไหนไม่ได้เจอกันเราจะได้ไม่ต้องเจ็บมาก จะได้ไม่ต้องคิดถึงเขา
เราอยากปรึกษาเพื่อนๆค่ะ ว่าเราถอยออกมาตรงจุดนั่นดีไหม เราควรพอแล้วหรือเปล่า
ปล.ถ้าเขียนไม่สนุกหรือไม่เข้าใจต้องโทษด้วยนะคะ เพราะเพิ่งเขียนครั้งแรกค่ะ
เอายังไงกับชีวิตดี
ตอนนี้เรากำลังศึกษาอยู่ในมหาลัยแห่งหนึ่งค่ะ ตอนนี้เราอายุ 23 ปีแล้วค่ะ
ความรักของเรามีอยู่ว่า เราไปรักกับอาจารย์ที่ปรึกษาของเราค่ะ อาจารย์เขาเป็นคนค่อนข้างมีอายุค่ะ ประมาณ 50 กว่าได้ เราแอบชอบอาจารย์ที่ปรึกษาเราตั้งแต่เราอยู่ปีหนึ่งแล้วค่ะ เรารู้สึกถูกชะตากับเขาค่ะ เรารู้สึกอยากเป็นแฟนเขา อยากเป็นคนนั้นของเขามาก จนเวลาผ่านไป 3 ปีค่ะเรากับอาจารย์ก็ไม่ได้คุยกันะคะ
พอมาปีที่ 4 ซึ่งก็คือปีที่แล้วนั่นเองค่ะ ซึ่งเราเรียนครู แล้วก่อนจะออกฝึกสอน เขาก็จะให้อาจารย์ที่ไปนิเทศเรามาสอนเราเขียนแผนค่ะ ซึ่งอาจารย์นิเทศเราก็คืออาจารย์ที่ปรึกษาเราเองค่ะ พอเรียนวันแรกก็ไม่มีอะไร เราก็ตั้งไลน์กลุ่มไว้คุยงานกันค่ะ จนมาอีกอาทิตย์นึง เขาสั่งงานให้เราเขียนแผนไปส่งเขาค่ะ ซึ่งเราก็ไม่เข้าใจงานที่เขาสั่งสักเท่าไหร่ เราเลยทักไลน์ส่วนตัวไปคุยกับเขาค่ะ
และนี่คือจุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ของเรากับอาจารย์ที่ปรึกษาค่ะ วันนั้นเราทักไปก็ถามเขาเรื่องงานนี่แหละ แต่ใจเราก็ทักไปถามเรื่องงานจริงๆนะคะ ไม่คิดว่าเขาจะชวนคุยเรื่องอื่นด้วย แต่แล้วอาจารย์เขาก็ชวนเราคุยเรื่องอื่นค่ะ เรื่องชีวิตเรา ชีวิตเขา เขาก็ถามนู่นนี่นั่นเรา วันแรกเราคุยกันจนถึงเที่ยงคืนเลยค่ะ เรารู้สึกมีความสุขมากค่ะ หลังจากนั้นเราก็คุยกันมากขึ้นเรื่อยๆค่ะ คุยกันแบบนี้ทุกวันค่ะ พอหลังๆมา เขาก็ชวนเราคุยเรื่องแบดค่ะ เราก็บอกเขาไปนะคะเราก็ตีไม่ค่อยเป็น อาจารย์เขาก็ชวนเราไปตีกับเขานะคะ ไปรับไปส่งเรา พาเราไปตี
ในความรู้สึกตอนนั้น เรามีความสุขมากค่ะ เราตีแบดไม่เป็นเราก็ไปค่ะ เราทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่ใกล้กับอาจารย์เขาค่ะ ช่วงนั้นทั้งเราและเขามีความสุขมากเลยค่ะ ไม่มีเวลาไหนไม่คุยกัน แต่ส่วนมากคุยไลน์กันเอาค่ะ เราไม่เคยโทรศัพท์ไปหาอาจารย์เขาเลยค่ะ เพราะเราไม่กล้า แต่มันก็มีสิ่งที่เราไม่คาดคิดค่ะ อาจารย์เขาโทรมาหาเราค่ะ โทรศัพท์มา เรียกเราว่าที่รัก ตอนนั้นใจเราเต้นมากค่ะ ไม่คิดว่าเขาจะเรียกเราแบบนั้น แล้วเขาก็โทรหาถี่ขึ้น คุยโทรศัพท์กันบ่อยขึ้น เริ่มสนิทกันมากขึ้น เขาก็ชวนเราไปเที่ยวค่ะ ไปทะเลบ้าง ดูหนังบ้าง เราอยากไปไหนเขาพาไปหมด เราแทบอยากหยุดเวลาไว้ตรงนั้น เวลาไปไหนเขาจะรับมือเราตลอดค่ะ เขาไม่แคร์สายใครว่าจะมองเราสองคนแบบไหน ขนาดเรากลับบ้านที่ต่างจังหวัดเขาก็โทรหาเรา คุยกับเราตลอด ไปไหนมาไหนบอกเราตลอดค่ะ
จนปัจจุบันนี้ความสัมพันธ์ของเรากับอาจารย์ก็เป็นแบบนี้อยู่ค่ะ แต่ก็มีคุยกันน้อยลงบ้าง แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหา อาจารย์เขาเป็นคนดีคนนึงเลยค่ะ คอยช่วยเราตลอดเลย เวลาเรามีปัญหาเขาก็จะคอยช่วยเรา อยู่ข้างเรา แต่ก็ใช่ว่าความสัมพันธ์ของเรากับอาจารย์จะราบรื่นค่ะ เพราะอาจารย์เขาก็มีครอบครัวอยู่แล้วค่ะ แต่อาจารย์เขาบอกกับเราค่ะว่า เขากับแฟนเขาไม่ได้รักกันแล้วค่ะ แยกกันนอนได้ 5 ปีแล้ว นอนกันคนล่ะห้องค่ะ แล้วก็ไปรับเด็กมาเลี้ยงค่ะ มาเป็นลูกบุญธรรม ตอนนี้ลูกบุญธรรมเขาก็แต่งงานมีครอบครัวไปแล้วค่ะ เราเคยไปบ้านอาจารย์เขาค่ะ เราเลยคิดว่าเขาไม่น่าจะโกหกเรื่องแยกห้องนอนกับแฟนเขากับเรา เขาพาเราไปดูห้องนอนเขาบ้าง ห้องอื่นๆบ้าง แล้วก็ยังบอกกับเราอีกว่า เขาอยากจะหย่ากับแฟนตั้งนานแล้ว แต่แฟนเขาไม่ยอมหย่า เขาก็เลยใช้ชีวิตด้วยกันเหมือนเพื่อนค่ะ เวลาแฟนเขาไม่อยู่บ้าน เขาก็พาเราไปบ้านเขานะคะ
มันก็วนอยู่แบบนี้ล่ะค่ะ ใจเราก็คิดนะคะว่า เรื่องเขาเรากับอาจารย์มันเป็นไปไม่ได้ มันคงเป็นได้แค่ช่วงระยะเวลานึงเท่านั้น พอเราเรียนจบเราก็ต้องกลับบ้านที่ ตจว อยู่ดี เราเคยถามเขานะคะว่า ถ้าหนูกลับบ้านเราจะยังได้เจอกันอยู่ไหม เขาก็ตอบกลับมาว่า คิดอะไรมาก โลกมันนกลมจะตาย บางทีเราก็คิดนะคะ เราควรถอยออกมาตอนนี้ดีไหมถ้าวันไหนไม่ได้เจอกันเราจะได้ไม่ต้องเจ็บมาก จะได้ไม่ต้องคิดถึงเขา
เราอยากปรึกษาเพื่อนๆค่ะ ว่าเราถอยออกมาตรงจุดนั่นดีไหม เราควรพอแล้วหรือเปล่า
ปล.ถ้าเขียนไม่สนุกหรือไม่เข้าใจต้องโทษด้วยนะคะ เพราะเพิ่งเขียนครั้งแรกค่ะ