สวัสดีเพื่อนๆทุกคนเราชื่ิอ A (นามสมมุติ) เราเป็นคนรักเพื่อนมากก ให้เพื่อนเต็มร้อยเสมอ เราขึ้นม.1 เราชอบอยู่คนเดียว จนกระทั่งเพื่อนเก่าชวนเข้ากลุ่ม เราดีใจมากจึงไส้ใจเพื่อน ให้เพื่อนเป็นที่1เสมอ เราอยู่กับพวกมันเราโครตมีความสุข จน ม 2 เราก็สนิทกันนมากกเหมือนรู้จักกันเป็นชาติ555 เราชอบโดนพวกมันแหย่ แกล้งจนเสมอ เรามีกันอยู่6 คน ชอบทำอะๆรเลวเป็นจุดสนใจเสมอ แต่วันนึง มันไม่เหมือนเดิมเพื่อนเราคนนึงลาออกจากร.ร เหลือแค่5คน ก้มีคนเข้ากลุ่ม เริ่มมีสังคม มากขึ้น แต่เราก็ยังรักมัน เราอยู่ด้วยกันไปไหนไปกัน คุยไรคุยกัน ช่วยเหลือช่วยกัน เศร้าก้เศร้าด้วยกัน นี้สิเพื่อนแท้555
จนกระทั่งม.2เทมอ หลังใกล้ปิดเทมอเรารวมกลุ่มกันอีกครึ้งห้องนิดเป็น14คน หลังๆมันเริ่มใช้เรา ใช้เราถือกระเป๋า เราก็ยิ้ม เพราะเห็นมันเป็นเพื่อน ก็ถือให้มัน เอาไปเกบให้มัน ในสมองก้บอกว่า เฮ้ย ก็เพื้อนเนอะยอมก้ได้ (เหมือนคนโง่เนอะ) มันไม่เข้า ไม่อยุกะเราอีก จะเข้าก้คราว แล้วก็ออกไปหาเพื่อนใหม่ที่รวมกลุ่มกัน เราก็เข้าใจน่ะว่าเราอาจจะุยไม่รุ้เรื่อง เรื่องผู้ชาย นินทาไรงั้ นับวันมันเริ่มใช้เรา เราก็ใจอ่อนเพราะเห็นคำว่าเพื่อน จนในที่สุด ก็มีเพื่อนเก่าที่ชวนเราเข้าว่า Aเหมือนคนใช้เรย555 เราได้ยินนี้แถบช็อค จุกสิ เราเลยกลับมานั่งนอนคิดเรื่องเพื่อนอีกครั้ง จนขึ้นม 3 เทมอแรก มันก็ยังใช้เรา เราก็พยายามคิด เห็น เพื่อเพื่อนๆ พอเราผ่านกระจก เหมือนมันสะท้อนปัจจุบันอ่ะ เทียบกับอดีต อดีตที่มีแต่รอยยิ้มอยู่ด้วยกันเสมอ แต้ปัจจุบันเรากลเายเป็นคนใช้ เราเริ่มเบื่อ ไม่อยากไปร.ร พ่อแม่คือที่พักผิง เราไปโรงเรัยนก็เจอแต่เรื่องเดิมเช่น ไปซื้อของให้หน่อย ซื้อนำ้ให้หน่อย เอาการบ้านไปส่งให้หน่อย บลาๆจนเราเริ่มตีตัวห่างไปหาเด็กเรียน ความรู้สึกไม่เหมือนเดิม ความเสมอต้นเสมอปรายหายไป และสุดท้ายเราก้เริ่มย้ายไปเลยเราตั้งใจรอฟังคำนั้นและในที่สุดมันก็พูดออกมา เราทนไม่ไว้ กับเพื่อนที่จิกหัวใช้ เราเชื่อใจใครไม่ได้อีก เราออกจากกลุ่มที่เหลือ13คน จนในกลุ่มเหลือ12 เราออกมายุกับเพื่อนที่ออกไปคนแรกเพราะมันก้ทะเลาะภายในกลุ่ม มีความรุ้สึกแบบเดียวกับเรา
#ขอบคุณหรับความทรงดีๆ
ขอบคุณเพื่อนร้อนดี
กูรักพวกน่ะ กูผิดเองที่ทนนิสัยกับพวกไม่ไว้ กูทั้งรักและคิดถึงแต่กุไม่อยากกลับไปเจบ เหลือเทมอสุดท้ายแล้ว กุเหนื่อยกุอยากพักนั่งมองพวก ดูแลตัวเอกน่ะ หก
คณะเศร้า ความทรงจำกูในช่วงม.ต้น
เราออกจากกลุ่มเพราะ เพื่อนชอบใช้เราเหมือนเราเป็นคนใช้ เราจะดูทิ้งเพื่อนไหม😞😞 (อ่านหน่อยน่ะ )
จนกระทั่งม.2เทมอ หลังใกล้ปิดเทมอเรารวมกลุ่มกันอีกครึ้งห้องนิดเป็น14คน หลังๆมันเริ่มใช้เรา ใช้เราถือกระเป๋า เราก็ยิ้ม เพราะเห็นมันเป็นเพื่อน ก็ถือให้มัน เอาไปเกบให้มัน ในสมองก้บอกว่า เฮ้ย ก็เพื้อนเนอะยอมก้ได้ (เหมือนคนโง่เนอะ) มันไม่เข้า ไม่อยุกะเราอีก จะเข้าก้คราว แล้วก็ออกไปหาเพื่อนใหม่ที่รวมกลุ่มกัน เราก็เข้าใจน่ะว่าเราอาจจะุยไม่รุ้เรื่อง เรื่องผู้ชาย นินทาไรงั้ นับวันมันเริ่มใช้เรา เราก็ใจอ่อนเพราะเห็นคำว่าเพื่อน จนในที่สุด ก็มีเพื่อนเก่าที่ชวนเราเข้าว่า Aเหมือนคนใช้เรย555 เราได้ยินนี้แถบช็อค จุกสิ เราเลยกลับมานั่งนอนคิดเรื่องเพื่อนอีกครั้ง จนขึ้นม 3 เทมอแรก มันก็ยังใช้เรา เราก็พยายามคิด เห็น เพื่อเพื่อนๆ พอเราผ่านกระจก เหมือนมันสะท้อนปัจจุบันอ่ะ เทียบกับอดีต อดีตที่มีแต่รอยยิ้มอยู่ด้วยกันเสมอ แต้ปัจจุบันเรากลเายเป็นคนใช้ เราเริ่มเบื่อ ไม่อยากไปร.ร พ่อแม่คือที่พักผิง เราไปโรงเรัยนก็เจอแต่เรื่องเดิมเช่น ไปซื้อของให้หน่อย ซื้อนำ้ให้หน่อย เอาการบ้านไปส่งให้หน่อย บลาๆจนเราเริ่มตีตัวห่างไปหาเด็กเรียน ความรู้สึกไม่เหมือนเดิม ความเสมอต้นเสมอปรายหายไป และสุดท้ายเราก้เริ่มย้ายไปเลยเราตั้งใจรอฟังคำนั้นและในที่สุดมันก็พูดออกมา เราทนไม่ไว้ กับเพื่อนที่จิกหัวใช้ เราเชื่อใจใครไม่ได้อีก เราออกจากกลุ่มที่เหลือ13คน จนในกลุ่มเหลือ12 เราออกมายุกับเพื่อนที่ออกไปคนแรกเพราะมันก้ทะเลาะภายในกลุ่ม มีความรุ้สึกแบบเดียวกับเรา
#ขอบคุณหรับความทรงดีๆ
ขอบคุณเพื่อนร้อนดี
กูรักพวกน่ะ กูผิดเองที่ทนนิสัยกับพวกไม่ไว้ กูทั้งรักและคิดถึงแต่กุไม่อยากกลับไปเจบ เหลือเทมอสุดท้ายแล้ว กุเหนื่อยกุอยากพักนั่งมองพวก ดูแลตัวเอกน่ะ หก