แค่อยากระบายเฉยๆค่ะ

หนูเป็นเด็กอายุ 18 คนนึงนะคะ อยู่ม.6 ไม่ได้อยู่กับทั้งพ่อและแม่แล้วทั้งสองก็เลิกกันแล้วด้วยค่ะ ตอนนี้อยู่กับป้า ตอนนี้มันเป็นช่วงที่ต้องการกำลังใจมากๆนะคะ แต่ไม่เคยได้รับจากใครเลย บางทีมันก็ท้อแท้นะคะ หนูแค่อยากให้พวกเค้าเข้าใจหนูบ้าง แล้วครอบครัวหนูค่อนข้างยากจนนะคะ เลยมีปัญหากันนิดหน่อย คือหนูอยากเรียนพิเศษเพื่อที่จะสอบแข่งขันกับคนอื่นๆได้ แต่เหมือนว่าเค้าไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเรียน ไม่เรียนไม่ได้หรอ แล้วคือมันไม่มีสอนในรั้วโรงเรียนอ่ะค่ะ แล้วทุกครั้งที่บอกว่าเหนื่อย เค้าก็จจะถามกลับมาเสมอว่า แค่ไปเรียนจะเหนื่อยอะไร เค้าสิเหนื่อยกว่า คืออยากจะถามว่าหนูไปเรียนหนูเหนื่อยบ้างไม่ได้หรอคะ การเรียนก็ค่อนข้างหนัก แล้วยังเจอสังคมเพื่อนแย่ๆอีก หนูก็รู้นะคะว่าทำงานมันเหนื่อย แต่ให้กำลังใจหน่อยไม่ได้หรอ ทำไมต้องตอกย้ำกลับมาทุกที ทำไมต้องใส่อารมณ์กลับมาทุกที บางทีหนูก็น้อยใจนะ บางทีอยากพูดอยากปรึกษาอะไร หนูก็ทำไม่ได้ แล้วจะให้ไปปรึกษาคนอื่นหนูก็ไม่ไว้ใจอยู่ดี เพราะหนูก็โดนเพื่อนสนิทหักหลังมาตลอด จนตอนนี้มันมืดไหมดเลยค่ะ อยากจะกอดแม่เหมือนเมื่อก่อนก็ทำไม่ได้ หนูทะเยอทะยานมากไปหรือเปล่าคะ หนูก็อยากทำงานเสริมหาเงินเรียนเองนะ แต่ด้วยความที่อยู่ต่างจังหวัด บ้านก็ค่อนข้างห่างไกล ขับรถก็ไม่เป็น ถึงขับเป็นพ่อก็ไม่ให้ขับอยู่ดี หนูก็ไม่รู้ว่าหนูควรทำไงต่อไปแล้ว ช่วงนี้ก็ควรจะอ่านหนังสือ แต่มันเครียดจนไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย แล้วก็เป็นมาหลายเดอนแล้วด้วย การเรียนก็ตกต่ำลงมาก มันแย่ไปหมด เลยคิดไม่ได้แล้ว ถ้าเป็นแบบนี้อยู่ก็คงไม่มีที่เรียน แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง บวกกับไม่มีแรงฮึดสู้ มันก็แย่ๆๆๆๆๆ แย่ลงไปเรื่อยๆเลยค่ะ




อยากแนะนำอะไร แนะนำได้นะคะ ขอบคุณค่ะ