เข้าเรื่องเลยละกันครับ ผมกับ(ขอเรียกว่า น้ำ แล้วกันนะครับ) เราเรียนอยู่คนละมหาลัยกันและเราอยู่ไกลกันมาก คือผมเองเป็นคนที่ปากแข็งซะด้วยสิ่ชอบใครก็ไม่กล้าบอกตรงๆ เป็นแบบนี้มานานแล้วไม่รู้จะแก้ยังไง แล้ววันหนึ่งเราก็ได้มาเจอน้ำในค่ายแห่งหนึ่ง แต่เราก็ไม่ค่อยได้คุยกันเลย พอวันจบค่ายเราทุกคนต่างก็แลกเฟสกัน(เหมือนจะเป็นธรรมเนียมไปละ) ก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าน้องน้ำคนนี้ทำให้เราไปหลงรักได้ยังไง สงสัยจะเป็นรอยยิ้มและดวงตาอันแสนหวาน ดูๆไปแล้วเธอเป็นคนยิ้มเก่งเหมือนกัน เราก็แอบไปส่องเฟสอยู่บ่อยๆแอบตั้งให้เป็นเพื่อนสนิทด้วยแหละ
. แล้วความบังเอิญก็ได้บังเกิดอีกครังเมื่อเราเจอกันในค่ายเป็นครั้งที่สอง ครั้งนี้เราได้ขยับเข้าไปพูดคุยเข้าไปทำความสนิทกันมากขึ้น จนเราได้มานั่งกินข้าวกับกลุ่มน้องน้ำบ่อยๆ พอจบจากค่าย เราก็สนิทกับกลุ่มของเค้ามากขึ้น และเราก็ได้นั่งรถไฟออกจากค่ายโบกี้เดียวกัน แต่เราถึงที่หมายก่อนจึงลงก่อนน้ำ น้ำจึงนั่งต่อไปกับเพื่อนๆของเค้าอีกครึ่งทางที่เหลือ เรื่องก็จบไป ลืมบอกไปว่าค่ายครั้งที่สองที่ได้เจอกับน้ำนี้เป็นค่ายต่อนะครับ จะมีค่ายครั้งต่อไป แต่ว่าพวกเราจะต้องตั้งคณะทำงานขึ้นมาสำรวจค่ายด้วยตัวเอง แล้วเราก็ตกลงมาสำรวจค่าย...
.
บังเอิญน้ำก็มากับเราด้วย(รู้สึกดีใจเล็กๆ) แต่ครั้งนี้น้ำนั่งรถไฟมาจากหัวลำโพงตัวคนเดียว เราเองก็เป็นห่วงน้ำเหมือนกัน ได้แต่คอยบอกกับเค้าว่าให้ระวังตัวและเดินทางปลอดภัย จนน้ำได้ออกเดินทาง น้ำก็มาบอกในกลุ่มว่า "น้ำมีเพื่อนเดินทางแล้วนะ เดี๋ยวจะเจอกันที่สถานีกลางทางแห่งหนึ่ง" ซึ่งตอนนั้นเรารู้สึกดีมากที่น้ำจะได้มีเพื่อนเดินทางมาด้วยกัน และพอมาถึงจุดหมายที่เราได้มาสำรวจ เราก็ได้รู้จักทุกคนรวมถึงเพื่อนผู้ชายที่เป็นเพื่อนเดินทางมากับน้ำด้วย เราก็ยังไม่ได้คิดอะไรนะ ทีนี้พอถึงเวลาที่พวกเราตัดสินใจเช่ามอไซค์เพื่อที่จะไปสำรวจค่ายกัน เราก็อยากให้น้ำซ้อนไปกับเรา แต่สุดท้ายแล้วน้ำก็ได้ซ้อนไปกับเพื่อนผู้ชายคนนั้น ระหว่างสำรวจสถานที่เราเริ่มรู้สึกว่าสองคนนี้เค้าหยอกล้ออะไรกันแปลกๆ จนในที่สุดเราก็รู้ว่า เพื่อนผู้ชายของน้ำเริ่มจะจีบน้ำแล้วแหละ (เราคิดว่าเค้าน่าจะจีบกันมานานแล้ว) จนน้ำคงเชื่อใจผู้ชายคนนั้น ทุกครั้งที่เราเห็นสองคนนี้เค้าหยอกล้อกัน เรานี้แทบอยากเดินหนีออกมาให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย มันทรมานมากจริงๆ ทางเดียวที่ทำได้คือคิดซะว่าน้ำคงจะมีคนที่ดูแลเค้าได้แทนเราเพราะเราอยู่ไกลจากน้ำเหลือเกิน และแล้วเราก็เริ่มปลง เรากับน้ำคงเป็นได้แค่พี่ชายกับน้องสาวกันเท่านั้นจริงๆ
.
ขอให้ดูแลกันและกันให้ดีๆนะน้ำจากพี่ชายคนหนึ่ง
มีใครคิดจะจีบผู้หญิงแต่กลับได้เป็นแค่พี่ชายบ้างครับ
. แล้วความบังเอิญก็ได้บังเกิดอีกครังเมื่อเราเจอกันในค่ายเป็นครั้งที่สอง ครั้งนี้เราได้ขยับเข้าไปพูดคุยเข้าไปทำความสนิทกันมากขึ้น จนเราได้มานั่งกินข้าวกับกลุ่มน้องน้ำบ่อยๆ พอจบจากค่าย เราก็สนิทกับกลุ่มของเค้ามากขึ้น และเราก็ได้นั่งรถไฟออกจากค่ายโบกี้เดียวกัน แต่เราถึงที่หมายก่อนจึงลงก่อนน้ำ น้ำจึงนั่งต่อไปกับเพื่อนๆของเค้าอีกครึ่งทางที่เหลือ เรื่องก็จบไป ลืมบอกไปว่าค่ายครั้งที่สองที่ได้เจอกับน้ำนี้เป็นค่ายต่อนะครับ จะมีค่ายครั้งต่อไป แต่ว่าพวกเราจะต้องตั้งคณะทำงานขึ้นมาสำรวจค่ายด้วยตัวเอง แล้วเราก็ตกลงมาสำรวจค่าย...
.
บังเอิญน้ำก็มากับเราด้วย(รู้สึกดีใจเล็กๆ) แต่ครั้งนี้น้ำนั่งรถไฟมาจากหัวลำโพงตัวคนเดียว เราเองก็เป็นห่วงน้ำเหมือนกัน ได้แต่คอยบอกกับเค้าว่าให้ระวังตัวและเดินทางปลอดภัย จนน้ำได้ออกเดินทาง น้ำก็มาบอกในกลุ่มว่า "น้ำมีเพื่อนเดินทางแล้วนะ เดี๋ยวจะเจอกันที่สถานีกลางทางแห่งหนึ่ง" ซึ่งตอนนั้นเรารู้สึกดีมากที่น้ำจะได้มีเพื่อนเดินทางมาด้วยกัน และพอมาถึงจุดหมายที่เราได้มาสำรวจ เราก็ได้รู้จักทุกคนรวมถึงเพื่อนผู้ชายที่เป็นเพื่อนเดินทางมากับน้ำด้วย เราก็ยังไม่ได้คิดอะไรนะ ทีนี้พอถึงเวลาที่พวกเราตัดสินใจเช่ามอไซค์เพื่อที่จะไปสำรวจค่ายกัน เราก็อยากให้น้ำซ้อนไปกับเรา แต่สุดท้ายแล้วน้ำก็ได้ซ้อนไปกับเพื่อนผู้ชายคนนั้น ระหว่างสำรวจสถานที่เราเริ่มรู้สึกว่าสองคนนี้เค้าหยอกล้ออะไรกันแปลกๆ จนในที่สุดเราก็รู้ว่า เพื่อนผู้ชายของน้ำเริ่มจะจีบน้ำแล้วแหละ (เราคิดว่าเค้าน่าจะจีบกันมานานแล้ว) จนน้ำคงเชื่อใจผู้ชายคนนั้น ทุกครั้งที่เราเห็นสองคนนี้เค้าหยอกล้อกัน เรานี้แทบอยากเดินหนีออกมาให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย มันทรมานมากจริงๆ ทางเดียวที่ทำได้คือคิดซะว่าน้ำคงจะมีคนที่ดูแลเค้าได้แทนเราเพราะเราอยู่ไกลจากน้ำเหลือเกิน และแล้วเราก็เริ่มปลง เรากับน้ำคงเป็นได้แค่พี่ชายกับน้องสาวกันเท่านั้นจริงๆ
.
ขอให้ดูแลกันและกันให้ดีๆนะน้ำจากพี่ชายคนหนึ่ง