เมื่อวันที่ 20 ก.ย. 60 เราได้ไปใช้บริการห้าง Central Eastville วันนี้ไปเดทกับคุณ ผญ. ด้วย บอกเลยว่าอยากจะเอาปี๊บตลุมหัว มุดลงใต้ดิน ทั้งเจ็บทั้งอับอาย
....ด้วยความที่ห้างนี้เป็นห้างที่มีตะแกรงระบายน้ำ (โค ตะ ระ) เยอะ มันก็เป็นจุดเริ่มต้นของเหตุการณ์ทั้งหมด โดยที่เราเดินๆอยู่แล้วตะแกรงมันปิดไม่สนิท ความน่าอับอายและความเจ็บที่ไร้เสียงจึงเกิดขึ้น ขาของเราตกลงไปในช่องว่างระหว่างตะแกรงแบบที่ไม่ทันตั้งตัว คือแบบ แรกๆมันชาๆ ไร้เสียง จุกมาก ข้าวของ โทรศัพท์ กระเป๋าสตางค์ตกกระจาย รองเท้าก็เสียหาย
ท่าล้ม_ก็ตามการตอบสนองของมนุษย์แหละครับ ข้อมือยันพื้น หัวเข่ากระแทกลง หน้าแข้งงัดกับของร่องน้ำเพราะขาลงไปในร่องน้ำเต็มๆเลย1ข้าง พนง.แถวนั้นไม่มีเลย เราจัดการเอาตัวรอดมาก่อนแล้วไปบอกให้ พนง.ไป ว.ฝ่ายที่เกี่ยวข้องให้มาแก้ไขทางเดิน เพราะกลัวคนอื่นจะมาประสบอุบัติเหตุอีก
ก็ดีนะที่วันนั้นเป็นเราที่ประสบเหตุเอง นึกถึงวันนั้นถ้าเป็นคนแก่ คนสูงอายุ หรือ พ่อแม่เราไปประสบเหตุด้วยนี่ คิดไม่ออกเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง วิถีชีวิตเราคงเปลี่ยนไปเลยแหละ
(ตอนนั้นมันชาๆไปหมด) หลังจากเรานั่งพักแล้ว พอไปไหว เราก็ไปเข้ารักษาตัวที่รพ. ตอนแรกก็ไม่รู้หรอกว่าการบาดเจ็บที่เกี่ยวกับเอ็น-กล้ามเนื้อมันจะเจ็บปวดหลังจากเกิดเหตุแล้วสักระยะ เพราะช่วงเราก็คิดว่าเราคงไม่เป็นไรมาก ที่ไหนได้ทรมานมาก ระบม ปวดไปหมด เดินขัดๆ แปล๊บๆขึ้นมาที่หัวเขา ต้องฉีดยา นับได้ว่าเป็นเดทที่น่าอับอาย และเสียหายที่สุดเลย
จากวันนั้นเราก็นอนซมอยู่พักใหญ่ รถยนต์ก็ขับไม่ได้ค่อยได้เพราะเป็นข้างขวา มอไซด์ยิ่งแล้วใหญ่ ต้องพึ่งพาคนอื่น พอเริ่มจะเดินไปไหนได้ก็เดินกระเผกๆ 55555++ คุณหมอบอกว่ารักษาตัวประมาณ7สัปดาห์ ช่วงนั้นเรากลัวทางเดินที่มีฝาท่อหรือตะแกรงมาก ระแวงจนเสียบุคคลิก จนทุกวันนี้ก็ยังไม่กล้าลงน้ำหนักบนฝาท่อ หรือตะแกรง บอกเลย กลัวมากๆ คนในครอบครัวเรา_พอรู้ว่าเราประสบอุบัติเหตุแบบนี้ก็กลัวฝาท่อกับตะแกรงครอบพอๆกับเรา 55555+++
ที่เราออกมาเตือนก็เพราะจะบอกว่า ...... ห้างนี้ไม่มีน้ำใจเลย แห้งแล้งมาก เราเสียใจมากๆเลยที่ฝ่ายที่ประมาทแท้ๆมีหน้าที่ต้องดูแลความปลอดภัยในอาคารสถานที่ กลับไม่ได้ลงมาดูดำดูแดงอะไรเลย บิลรพ. ค่าใช้จ่ายทุกอย่างเรารับผิดชอบเองหมดเลย วันที่เราไป รพ. เงินติดตัวเรายังไม่พอค่ารักษาเลยแทบจะร้องไห้หน้าการเงิน เงาที่จะเยี่ยมยังไม่เคยเห็นเลย ไม่คิดเลยว่านี่คือการดูแลลูกค้าของ Central พอเราเริ่มช่วยเหลือตนเองได้ เราก็พยายามรีบจัดการเรื่องเอกสาร ไปติดต่อสน. ส่งบิลต่างๆให้หมดแล้ว ตั้งแต่วันที่ 27 กันยายน 60 จดหมายร้องเรียนก็ส่งถึงกรรมการกลุ่มเซ็นทรัล ก็เงียบ ไม่รู้เอาไปดองไว้ที่ไหน โทรติดต่อคนที่รับเรื่องก็พูดจาอย่างกับเราไปขอข้าวกิน นี่เรายังไม่ได้ไปหาคุณหมอตามนัดเลยเงินในส่วนนี้ไม่มีแล้ว การใช้ชีวิตมีข้อจำกัดมากๆพลาดโอกาสต่างๆไปพอสมควรเพราะไปไหนลำบากมาก ช่วงที่เป็นหนักๆ แค่เป็นบันไดก็ท้อแล้ว มันเดินยาก ห้องแอร์ก็อยู๋ไม่ค่อยได้เพราะมันจะปวดๆเสียดๆ เวลาอากาศเย็นๆ คนที่เคยเป็นน่าจะพอนึกออกแหละ เสียใจมากๆที่ไม่เห็นแม้แต่เงาของความเป็นห่วงเป็นใยจากทางห้าง
ทั้งเจ็บตัว ทั้งหมดตัว ทั้งเสียใจ ทั้งเดทพัง ทั้งสุขภาพจิตเสีย
ขอคำแนะนำหน่อยครับ ....
เอ็นข้อเท้าฉีกขาด จากความชุ่ย Central Eastville
....ด้วยความที่ห้างนี้เป็นห้างที่มีตะแกรงระบายน้ำ (โค ตะ ระ) เยอะ มันก็เป็นจุดเริ่มต้นของเหตุการณ์ทั้งหมด โดยที่เราเดินๆอยู่แล้วตะแกรงมันปิดไม่สนิท ความน่าอับอายและความเจ็บที่ไร้เสียงจึงเกิดขึ้น ขาของเราตกลงไปในช่องว่างระหว่างตะแกรงแบบที่ไม่ทันตั้งตัว คือแบบ แรกๆมันชาๆ ไร้เสียง จุกมาก ข้าวของ โทรศัพท์ กระเป๋าสตางค์ตกกระจาย รองเท้าก็เสียหาย
ท่าล้ม_ก็ตามการตอบสนองของมนุษย์แหละครับ ข้อมือยันพื้น หัวเข่ากระแทกลง หน้าแข้งงัดกับของร่องน้ำเพราะขาลงไปในร่องน้ำเต็มๆเลย1ข้าง พนง.แถวนั้นไม่มีเลย เราจัดการเอาตัวรอดมาก่อนแล้วไปบอกให้ พนง.ไป ว.ฝ่ายที่เกี่ยวข้องให้มาแก้ไขทางเดิน เพราะกลัวคนอื่นจะมาประสบอุบัติเหตุอีก
ก็ดีนะที่วันนั้นเป็นเราที่ประสบเหตุเอง นึกถึงวันนั้นถ้าเป็นคนแก่ คนสูงอายุ หรือ พ่อแม่เราไปประสบเหตุด้วยนี่ คิดไม่ออกเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง วิถีชีวิตเราคงเปลี่ยนไปเลยแหละ
(ตอนนั้นมันชาๆไปหมด) หลังจากเรานั่งพักแล้ว พอไปไหว เราก็ไปเข้ารักษาตัวที่รพ. ตอนแรกก็ไม่รู้หรอกว่าการบาดเจ็บที่เกี่ยวกับเอ็น-กล้ามเนื้อมันจะเจ็บปวดหลังจากเกิดเหตุแล้วสักระยะ เพราะช่วงเราก็คิดว่าเราคงไม่เป็นไรมาก ที่ไหนได้ทรมานมาก ระบม ปวดไปหมด เดินขัดๆ แปล๊บๆขึ้นมาที่หัวเขา ต้องฉีดยา นับได้ว่าเป็นเดทที่น่าอับอาย และเสียหายที่สุดเลย
จากวันนั้นเราก็นอนซมอยู่พักใหญ่ รถยนต์ก็ขับไม่ได้ค่อยได้เพราะเป็นข้างขวา มอไซด์ยิ่งแล้วใหญ่ ต้องพึ่งพาคนอื่น พอเริ่มจะเดินไปไหนได้ก็เดินกระเผกๆ 55555++ คุณหมอบอกว่ารักษาตัวประมาณ7สัปดาห์ ช่วงนั้นเรากลัวทางเดินที่มีฝาท่อหรือตะแกรงมาก ระแวงจนเสียบุคคลิก จนทุกวันนี้ก็ยังไม่กล้าลงน้ำหนักบนฝาท่อ หรือตะแกรง บอกเลย กลัวมากๆ คนในครอบครัวเรา_พอรู้ว่าเราประสบอุบัติเหตุแบบนี้ก็กลัวฝาท่อกับตะแกรงครอบพอๆกับเรา 55555+++
ที่เราออกมาเตือนก็เพราะจะบอกว่า ...... ห้างนี้ไม่มีน้ำใจเลย แห้งแล้งมาก เราเสียใจมากๆเลยที่ฝ่ายที่ประมาทแท้ๆมีหน้าที่ต้องดูแลความปลอดภัยในอาคารสถานที่ กลับไม่ได้ลงมาดูดำดูแดงอะไรเลย บิลรพ. ค่าใช้จ่ายทุกอย่างเรารับผิดชอบเองหมดเลย วันที่เราไป รพ. เงินติดตัวเรายังไม่พอค่ารักษาเลยแทบจะร้องไห้หน้าการเงิน เงาที่จะเยี่ยมยังไม่เคยเห็นเลย ไม่คิดเลยว่านี่คือการดูแลลูกค้าของ Central พอเราเริ่มช่วยเหลือตนเองได้ เราก็พยายามรีบจัดการเรื่องเอกสาร ไปติดต่อสน. ส่งบิลต่างๆให้หมดแล้ว ตั้งแต่วันที่ 27 กันยายน 60 จดหมายร้องเรียนก็ส่งถึงกรรมการกลุ่มเซ็นทรัล ก็เงียบ ไม่รู้เอาไปดองไว้ที่ไหน โทรติดต่อคนที่รับเรื่องก็พูดจาอย่างกับเราไปขอข้าวกิน นี่เรายังไม่ได้ไปหาคุณหมอตามนัดเลยเงินในส่วนนี้ไม่มีแล้ว การใช้ชีวิตมีข้อจำกัดมากๆพลาดโอกาสต่างๆไปพอสมควรเพราะไปไหนลำบากมาก ช่วงที่เป็นหนักๆ แค่เป็นบันไดก็ท้อแล้ว มันเดินยาก ห้องแอร์ก็อยู๋ไม่ค่อยได้เพราะมันจะปวดๆเสียดๆ เวลาอากาศเย็นๆ คนที่เคยเป็นน่าจะพอนึกออกแหละ เสียใจมากๆที่ไม่เห็นแม้แต่เงาของความเป็นห่วงเป็นใยจากทางห้าง
ทั้งเจ็บตัว ทั้งหมดตัว ทั้งเสียใจ ทั้งเดทพัง ทั้งสุขภาพจิตเสีย
ขอคำแนะนำหน่อยครับ ....