สวัสดีครับนี่เป็นกระทู้แรกของผม บ้านผมฐานะยากจนคนจนนี่มันลำบากจังเลยนะครับคนรวยคงจะสบาย ฟุ่มเฟื่อย อยากได้อะไรก็ได้ เงินมันคงสำคัญกว่าคนรอบข้างใช่มั้ยครับ
ผมมีเรื่องมาแชร์ให้เพื่อนๆ
อยากให้เพื่อนๆออกความคิดเห็นให้ผมหน่อยครับ
คือเรื่องของเรื่องผมจะเรียนต่อม.แต่แม่ไม่ให้เรียนบอกให้หาเงินเอง ผมเลยด็อปไว้ปีนึงเพื่อทำงานเก็บเงินเรียน ผมก็ส่งให้แม่ใช้ทุกเดือนเลยคับผมเลยไม่ค่อยมีเก็บ อันนี้ที่ผมให้เพราะผมรักแม่มากนะครับ ผมเป็นลูกคนกลาง พี่ชายผมก็เป็นทหารได้เงินน้อยส่งให้แต่เมีย(นานๆๆๆๆๆๆๆๆๆทีจะส่งให้แม่สูงสุด1000) ผมเลยต้องส่งให้แม่ทำหน้าที่รับผิดชอบแม่กับน้อง(น้องผม2ขวบลูกหลงคับ)เพราะผมรักพวกเขา เพราะถ้าผมไม่ส่งก็ไม่มีใครส่งให้แม่แล้วแม่คงจะลำบาก ไม่มีเงินกินเงินใช้ไหนจะน้องอีก ส่วนพ่อผมไปทำงานก่อสร้างเก็บเงินใช้หนีธนาคารครับไม่ได้ส่งข่าวกลับมาบ้างเลย แต่ก็นะ..ทั้งๆที่ผมก็อยากทำตามความฝันที่จะได้ใส่ชุดครุยรับปริญญา..แต่ผมรู้ว่าแม่สำคัญกว่าผมเลยเลือกแม่
............แต่แล้ววันนึงผมก็รู้ว่าแม่มีเงินเก็บไว้หลายหมื่น(แม่เป็นคนบอกผม) ผมเลยบอกแม่ว่า
ผม : แม่ครับปีหน้าผมจะเรียนแล้วถ้าเงินไม่พอผมขอผ่อนแม่ได้มั้ยครับกลับเงินก้อนนั้น...
แม่ : ไม่ได้หรอกแม่ต้องเก็บไว้ตอนแก่เป็นโรคภัยไข้เจ็บจะได้รักษา เก็บเงินเรียนเอาเองนะ
....จบบทสนทนา....
ผมได้แต่คิดในใจว่า"แม่..แม่คิดว่าผมไม่มีปัญญาเลี้ยงแม่ตอนแก่หรอแม่คิดว่าผมจะทิ้งแม่หรอ ถ้าแม่อยากให้ผมเก็บเงินเรียนผมก็ควรจะไม่ส่งให้แม่ใช่มั้ย แล้วถ้าไม่ส่งแม่จะกินอะไรผมคิดเสมอ ผมเป็นห่วงแม่แต่ทำไมแม่ถึงดูเห็นแก่ตัวจัง รึผมมันดูแย่ขนาดนั้นเลยหรอ ที่ผมอยากเรียนเพราะผมอยากทำตามความฝันคือใส่ชุดครุยรับปริญญามีงานทำดีๆจะได้เก็บเงินไวๆไว้สร้างบ้านให้แม่..ให้เราได้อยู่พร้อมหน้ากันให้แม่ได้มีชีวิตที่สบาย...แล้วทำไมแม่ถึง...ไม่รักผมบ้างละครับ...
ผมสงสัยครับว่าคนเป็นแม่เขารักตัวเองมากกว่าลูกใช่มั้ย???
ผมมีเรื่องมาแชร์ให้เพื่อนๆ
อยากให้เพื่อนๆออกความคิดเห็นให้ผมหน่อยครับ
คือเรื่องของเรื่องผมจะเรียนต่อม.แต่แม่ไม่ให้เรียนบอกให้หาเงินเอง ผมเลยด็อปไว้ปีนึงเพื่อทำงานเก็บเงินเรียน ผมก็ส่งให้แม่ใช้ทุกเดือนเลยคับผมเลยไม่ค่อยมีเก็บ อันนี้ที่ผมให้เพราะผมรักแม่มากนะครับ ผมเป็นลูกคนกลาง พี่ชายผมก็เป็นทหารได้เงินน้อยส่งให้แต่เมีย(นานๆๆๆๆๆๆๆๆๆทีจะส่งให้แม่สูงสุด1000) ผมเลยต้องส่งให้แม่ทำหน้าที่รับผิดชอบแม่กับน้อง(น้องผม2ขวบลูกหลงคับ)เพราะผมรักพวกเขา เพราะถ้าผมไม่ส่งก็ไม่มีใครส่งให้แม่แล้วแม่คงจะลำบาก ไม่มีเงินกินเงินใช้ไหนจะน้องอีก ส่วนพ่อผมไปทำงานก่อสร้างเก็บเงินใช้หนีธนาคารครับไม่ได้ส่งข่าวกลับมาบ้างเลย แต่ก็นะ..ทั้งๆที่ผมก็อยากทำตามความฝันที่จะได้ใส่ชุดครุยรับปริญญา..แต่ผมรู้ว่าแม่สำคัญกว่าผมเลยเลือกแม่
............แต่แล้ววันนึงผมก็รู้ว่าแม่มีเงินเก็บไว้หลายหมื่น(แม่เป็นคนบอกผม) ผมเลยบอกแม่ว่า
ผม : แม่ครับปีหน้าผมจะเรียนแล้วถ้าเงินไม่พอผมขอผ่อนแม่ได้มั้ยครับกลับเงินก้อนนั้น...
แม่ : ไม่ได้หรอกแม่ต้องเก็บไว้ตอนแก่เป็นโรคภัยไข้เจ็บจะได้รักษา เก็บเงินเรียนเอาเองนะ
....จบบทสนทนา....
ผมได้แต่คิดในใจว่า"แม่..แม่คิดว่าผมไม่มีปัญญาเลี้ยงแม่ตอนแก่หรอแม่คิดว่าผมจะทิ้งแม่หรอ ถ้าแม่อยากให้ผมเก็บเงินเรียนผมก็ควรจะไม่ส่งให้แม่ใช่มั้ย แล้วถ้าไม่ส่งแม่จะกินอะไรผมคิดเสมอ ผมเป็นห่วงแม่แต่ทำไมแม่ถึงดูเห็นแก่ตัวจัง รึผมมันดูแย่ขนาดนั้นเลยหรอ ที่ผมอยากเรียนเพราะผมอยากทำตามความฝันคือใส่ชุดครุยรับปริญญามีงานทำดีๆจะได้เก็บเงินไวๆไว้สร้างบ้านให้แม่..ให้เราได้อยู่พร้อมหน้ากันให้แม่ได้มีชีวิตที่สบาย...แล้วทำไมแม่ถึง...ไม่รักผมบ้างละครับ...