ชีวิตเรา ไม่เคยจากบ้านไกลเป็นปีๆ ไม่เคยอยู่คนเดียว . . .
ตอนนี้ เราจากบ้านมา 3 ปีเเล้ว ในเเต่ละวัน ไปทำงาน ก็สนุกสนานไปกับเพื่อนร่วมงานคะ พอกลับถึงคอนโด ก็จะเป็นเหมือนคนละคน
เข้าห้องปุ๊ป สิ่งเเรกที่ทำ คือเล่นมือถือนี่แหละ แทนที่จะอาบน้ำ หาข้าวกิน เราใช้ชีวิตเเบบนี้ทุกวัน
เรามีเพื่อนไม่มากไม่น้อย แต่พอจะไปไหน ก็มักจะไปคนเดียว เป็นคนขี้เกรงใจที่จะชวนใครเค้าไป เพื่อนทุกคนก็มีเเฟน บางคนก็เเต่งงานมีครอบครัวแล้ว เเต่เราไม่มี คนรุ้จักก้มักถาม บางคนก็ถามย้ำๆ ซ้ำ อยุ่นั่นแหละ ทำไมไม่เเต่งสักที คนใกล้ตัวพากันมีคู่กันหมดเเล้ว (เรายังไม่ 30 นะ) เราเองก็สงสัยทำไมไม่มีเลือกคบๆสักคนที่เข้ามา . . . เราเหนื่อยกับเรื่องความรักมากๆ เราไม่เคยชอบ คนที่เขาชอบเรา เเต่เรากลับเเอบชอบใครอีกคนที่รู้จัก เเต่สนิทสนมเท่าไร อาจเป็นเพราะ เราไม่รุ้จักเขาพอมั่ง เราเลยชอบเขา บางคนที่เขาชอบเรา เเต่เราไม่ชอบ เพราะเรารุ้จุดด้อย หรือ ข้อเสีย ของเขามั่ง เราเชื่อว่า คนเรามีดีเด่นด้อยกันทั้งนั้น อยู่เราจะมองมากกว่า
เราเหนื่อยเเล้ว เราอยากมีเพื่อนเเบบติดตัวบ้าง เเบบไปไหนไปกันได้ตลอด อาจเเยกกันบ้างก็ยังดี ถ้ามีเเฟน ก็อยากคบกับคนที่ เราสามารถคบเเบบทั้งคนรักเเละเพื่อน
เราต้องทำอะไรดี ไม่ให้เหงา ??? บางวันกลับมา เหนื่อยๆกับงาน ก็อยากมีคนให้เรานอนบนตัก ให้เราซบไหล่ ให้เราได้เปล่งเสียงคุยบ้าง อยากให้รู้ว่า วันนี้เราสนุกกับงาน วันนี้เราเจอลูกค้าบ้าบอ เราไม่ชอบโพสต์ความรุ้สึกในเฟสบุกอะไรนั้นหรอก
บางวันเราร้องไห้ เพราะเราเจ็บ เเละเหนื่อยล้า เรากอดหมอนเเล้วนึกถึงพ่อเเม่และพี่ๆของเรา ที่รักเราเเละกอดเราเวลาเราร้องไห้
เราไม่รู้ว่า คิดถูกรึป่าวที่จากบ้านมาไกลคนเดียว ครอบครัวทำธุรกิจส่วนตัว พี่ๆ ก็สานต่อจนรุ่งไม่เเพ้ที่พ่อและปู่เลยละ เเต่ที่เราไม่ทำงานนั้น เพราะเราอยากทำอะไรเองบ้าง เรามีคนดูเเลประคับประคองตลอดเวลา จนเราไม่รุ้ว่า ความลำบากเป็นยังไง
ตลอดระยะเวลา 3 ปี ที่จากบ้าน เรารุ้สึกเก่งขึ้นเยอะเลยคะ ที่บ้านเราเคยบอกว่า ดูเป็นผู้ใหญ่ คิดอะไรๆ ก็มีหลักการเเละเหตุผลดีมาก แต่เเล้ว ลึกๆเราว่า เราเป็นเด็กขี้เเย อ่อนเเอเหมือนเดิม
. . . 😊
มีใครเริ่มเป็นคนเหงาบ้างมั๊ย
ตอนนี้ เราจากบ้านมา 3 ปีเเล้ว ในเเต่ละวัน ไปทำงาน ก็สนุกสนานไปกับเพื่อนร่วมงานคะ พอกลับถึงคอนโด ก็จะเป็นเหมือนคนละคน
เข้าห้องปุ๊ป สิ่งเเรกที่ทำ คือเล่นมือถือนี่แหละ แทนที่จะอาบน้ำ หาข้าวกิน เราใช้ชีวิตเเบบนี้ทุกวัน
เรามีเพื่อนไม่มากไม่น้อย แต่พอจะไปไหน ก็มักจะไปคนเดียว เป็นคนขี้เกรงใจที่จะชวนใครเค้าไป เพื่อนทุกคนก็มีเเฟน บางคนก็เเต่งงานมีครอบครัวแล้ว เเต่เราไม่มี คนรุ้จักก้มักถาม บางคนก็ถามย้ำๆ ซ้ำ อยุ่นั่นแหละ ทำไมไม่เเต่งสักที คนใกล้ตัวพากันมีคู่กันหมดเเล้ว (เรายังไม่ 30 นะ) เราเองก็สงสัยทำไมไม่มีเลือกคบๆสักคนที่เข้ามา . . . เราเหนื่อยกับเรื่องความรักมากๆ เราไม่เคยชอบ คนที่เขาชอบเรา เเต่เรากลับเเอบชอบใครอีกคนที่รู้จัก เเต่สนิทสนมเท่าไร อาจเป็นเพราะ เราไม่รุ้จักเขาพอมั่ง เราเลยชอบเขา บางคนที่เขาชอบเรา เเต่เราไม่ชอบ เพราะเรารุ้จุดด้อย หรือ ข้อเสีย ของเขามั่ง เราเชื่อว่า คนเรามีดีเด่นด้อยกันทั้งนั้น อยู่เราจะมองมากกว่า
เราเหนื่อยเเล้ว เราอยากมีเพื่อนเเบบติดตัวบ้าง เเบบไปไหนไปกันได้ตลอด อาจเเยกกันบ้างก็ยังดี ถ้ามีเเฟน ก็อยากคบกับคนที่ เราสามารถคบเเบบทั้งคนรักเเละเพื่อน
เราต้องทำอะไรดี ไม่ให้เหงา ??? บางวันกลับมา เหนื่อยๆกับงาน ก็อยากมีคนให้เรานอนบนตัก ให้เราซบไหล่ ให้เราได้เปล่งเสียงคุยบ้าง อยากให้รู้ว่า วันนี้เราสนุกกับงาน วันนี้เราเจอลูกค้าบ้าบอ เราไม่ชอบโพสต์ความรุ้สึกในเฟสบุกอะไรนั้นหรอก
บางวันเราร้องไห้ เพราะเราเจ็บ เเละเหนื่อยล้า เรากอดหมอนเเล้วนึกถึงพ่อเเม่และพี่ๆของเรา ที่รักเราเเละกอดเราเวลาเราร้องไห้
เราไม่รู้ว่า คิดถูกรึป่าวที่จากบ้านมาไกลคนเดียว ครอบครัวทำธุรกิจส่วนตัว พี่ๆ ก็สานต่อจนรุ่งไม่เเพ้ที่พ่อและปู่เลยละ เเต่ที่เราไม่ทำงานนั้น เพราะเราอยากทำอะไรเองบ้าง เรามีคนดูเเลประคับประคองตลอดเวลา จนเราไม่รุ้ว่า ความลำบากเป็นยังไง
ตลอดระยะเวลา 3 ปี ที่จากบ้าน เรารุ้สึกเก่งขึ้นเยอะเลยคะ ที่บ้านเราเคยบอกว่า ดูเป็นผู้ใหญ่ คิดอะไรๆ ก็มีหลักการเเละเหตุผลดีมาก แต่เเล้ว ลึกๆเราว่า เราเป็นเด็กขี้เเย อ่อนเเอเหมือนเดิม
. . . 😊