ความทรงจำวัยเด็กแม้จะเลือนลาง แต่ก็ฝังรากลึกอยู่ข้างในสมองซีกของทรงจำตลอดเวลา จะมีแว่บๆเข้า เหมือนย้ำเตือนอยู่เสมอ “ รากเหง้ามาจากไหน”
บ้านมะกอกหวาน สมัยก่อนโน้น ไม่มีไฟฟ้า น้ำประปา เป็นหมู่บ้านใหญ่
ที่มีสถานะเป็นตำบล อยู่ในอำเภอชัยบาดาล จังหวัดลพบุรี ซึ่งกลุ่ม ตา กับยาย เป็นรุ่นแรกๆ รุ่นสอง รุ่นสาม ที่ตามมาก็ล้วนเป็นญาติ บ้านเรือนก็ปลูกไล่ตามลำน้ำป่าสัก ซึ่งเท่ากับว่า เป็นเครือญาติกันทั้งตำบล
ตากับยาย มีลูกเป็นผู้หญิงล้วน ไล่เลียงลำดับกันไป
ขอบอกก่อนว่า เราเองก็จำชื่อจริงป้าๆ น้าๆ ไม่ได้ทั้งหมด แต่ส่วนมากจะเป็นชื่อพยางค์เดียว
ป้าเปาะ เสียชีวิต, ป้านา เสียชีวิต, ป้าพา, ป้าเหรียญ, แม่พั่ว แม่เราเอง, น้าจำเรียง เสียชีวิต, น้าพวง, น้าสั้น
เมื่อยายกับตา มีแต่ลูกสาว ความรักทีมีมากเหมือนเก็บกด ของคนไม่เคยมีลูกผู้ชาย จึงเหมือนสุภาษิตจีนที่ว่า หลานข้าใครอย่าแตะ จึงเกิดขึ้น ซึ่งสร้างความปวดเศียรเวียนเกล้า ให้บรรดา แม่มือใหม่ มือเก่า เป็นล้นพ้น ชนิดที่ว่า แค่บรรดาหัวทะโมนทั้งหลายเหลือบเห็นกิ่งมะยม ก็จะแหกปากร้องปานโลกจะแตก รวมถึงเราด้วย ยายก็จะพาร่างอวบๆ นุ่งผ้าถุง ใส่เสื้อสายเดี่ยว โนบรา ออกมายืนท้าเอว “ถามมีไรกัน ลูกยังเล็กอยู่นะ” บรรดาแม่มือใหม่ มือเก่า ก็จะหัวหดกันเป็นแถว บ้านป้า น้า หรือ บ้านเรา จะปลูกใกล้ๆกัน หันหน้าเข้าหากัน มีลานดินไว้นวดข้าว อยู่ตรงกลาง ดังนั้นเวลาทะโมนอย่างพวกเรา ตะโกนจึงไม่รอด โสตทิพย์ของยายได้
แต่ก็ใช่ว่า ตากับยายจะรักแต่ทะโมนทั้งหลาย หลานๆทุกคน ยายก็รัก
เหมือนกัน เพียงแต่เอ็นดูพวกเราเหล่าทะโมนมากหน่อยเอง
เราไม่ชินกับการช้ำว่า ตา กับ ยาย ขอเรียกว่า พ่อใหญ่ กับแม่ใหญ่ ละกัน พ่อใหญ่ แม่ใหญ่ เป็นภาษาถิ่น ทางภาคอีสาน และ แถบ ลพบุรี สระบุรี รวมถึงนครสวรรค์ บางอำเภอ ใช้เรียก พ่อของแม่ และแม่ของแม่ อย่าถามเรานะว่า มีจังหวัดไหนอีก เราไม่ชอบประวัติศาสตร์ ขี้เกียจจำ
ตั้งแต่เกิดมาเราก็ใช้ภาษาลูกครึ่ง คือ อีสาน ปนไทยภาคกลาง จะว่าอีสานก็ไม่ใช่ แต่การพูดออกไปคล้ายๆกัน แต่เวลาพูดกับคนอีสานแม้ ม่วนแท้ คิดมากไปก็ปวดหัว เราเลยขอเรียกเป็นภาษาถิ่น ถ้าถามมากๆ ก็จะบอกว่า เป็นลาวลพบุรี
พ่อใหญ่เรา ตามที่แม่เล่าให้ฟัง เป็นนายพรานเก่า มีปืนลูกซองแฝดเป็นอาวุธคู่กาย ท่านจะเป็นคนเงียบๆ เราจะติดพ่อใหญ่มากว่าใคร เพราะชอบออกไป ต่อ นกคุ่ม
นกคุ่มจะตัวคล้ายๆนกกระทา แต่ตัวเล็กกว่า จะอยู่กันเป็นอาณาเขต ถิ่นใครถิ่นมัน ซึ่งเป็นนกประจำถิ่น ตัวเมียจะมีสีสรรสวยงาม และตัวโตกว่า เมื่อถึงฤดูผสมพันธ์ ตัวเมียจะส่งเสียงร้อง เพื่อเรียกร้องความสนใจจากตัวผู้มาผสมพันธุ์ และช่วยกันทำรังในกอหญ้าเล็กๆ
หรือทำหลุมเล็กๆ เพื่อวางไข่หลังจากตัวเมียวางไข่ การวางไข่ของนกคุ่ม ครั้วหนึ่ง ประมาณ 3—5 ฟอง ตัวผู้จะเป็นฝ่ายกกไข่ ตัวเมียจะคอยระวังภัย ช่วงนี้ตัวเมียจะดุมาก เมื่อลูกนกออกจากไข่ขนแห้งก็จะชิ่งหนีไปเสาะหาแฟนใหม่ทันที ปล่อยให้พ่อนกกับลูกๆอยู่กันตามลำพัง ภาระหน้าที่ดูแล,ของพ่อนก คือหาอาหารเป็นเมล็ดหญ้า และแมลงมาป้อนลูกๆ ( สาวๆบางคนอาจจะอิจฉา ทำไมชีวิตตรู ช่างอาภัพ ทั้งเลี้ยงลูก กระเตงลูก ทำงาน ฯลฯ น่าจะเกิดเป็นนกคุ่มเนอะ ) ผ่าน 7 วัน ลูกนกจะหากินเองได้ 14 วัน พ่อนกจะแยกออกไป 70 วันโตเต็มวัย จับคู่ได้ ( Cr. //www.bird-home.com )
ท่านใดมีอะไรแนะนำ ยินดีเลยครับ ลองบอกเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาครับ
ถ้าพอได้ ก็จะเล่าต่อ ถ้าไม่ไหว ก็เก็บฉากครับ
ความทรงจำที่ผ่านมา
บ้านมะกอกหวาน สมัยก่อนโน้น ไม่มีไฟฟ้า น้ำประปา เป็นหมู่บ้านใหญ่
ที่มีสถานะเป็นตำบล อยู่ในอำเภอชัยบาดาล จังหวัดลพบุรี ซึ่งกลุ่ม ตา กับยาย เป็นรุ่นแรกๆ รุ่นสอง รุ่นสาม ที่ตามมาก็ล้วนเป็นญาติ บ้านเรือนก็ปลูกไล่ตามลำน้ำป่าสัก ซึ่งเท่ากับว่า เป็นเครือญาติกันทั้งตำบล
ตากับยาย มีลูกเป็นผู้หญิงล้วน ไล่เลียงลำดับกันไป
ขอบอกก่อนว่า เราเองก็จำชื่อจริงป้าๆ น้าๆ ไม่ได้ทั้งหมด แต่ส่วนมากจะเป็นชื่อพยางค์เดียว
ป้าเปาะ เสียชีวิต, ป้านา เสียชีวิต, ป้าพา, ป้าเหรียญ, แม่พั่ว แม่เราเอง, น้าจำเรียง เสียชีวิต, น้าพวง, น้าสั้น
เมื่อยายกับตา มีแต่ลูกสาว ความรักทีมีมากเหมือนเก็บกด ของคนไม่เคยมีลูกผู้ชาย จึงเหมือนสุภาษิตจีนที่ว่า หลานข้าใครอย่าแตะ จึงเกิดขึ้น ซึ่งสร้างความปวดเศียรเวียนเกล้า ให้บรรดา แม่มือใหม่ มือเก่า เป็นล้นพ้น ชนิดที่ว่า แค่บรรดาหัวทะโมนทั้งหลายเหลือบเห็นกิ่งมะยม ก็จะแหกปากร้องปานโลกจะแตก รวมถึงเราด้วย ยายก็จะพาร่างอวบๆ นุ่งผ้าถุง ใส่เสื้อสายเดี่ยว โนบรา ออกมายืนท้าเอว “ถามมีไรกัน ลูกยังเล็กอยู่นะ” บรรดาแม่มือใหม่ มือเก่า ก็จะหัวหดกันเป็นแถว บ้านป้า น้า หรือ บ้านเรา จะปลูกใกล้ๆกัน หันหน้าเข้าหากัน มีลานดินไว้นวดข้าว อยู่ตรงกลาง ดังนั้นเวลาทะโมนอย่างพวกเรา ตะโกนจึงไม่รอด โสตทิพย์ของยายได้
แต่ก็ใช่ว่า ตากับยายจะรักแต่ทะโมนทั้งหลาย หลานๆทุกคน ยายก็รัก
เหมือนกัน เพียงแต่เอ็นดูพวกเราเหล่าทะโมนมากหน่อยเอง
เราไม่ชินกับการช้ำว่า ตา กับ ยาย ขอเรียกว่า พ่อใหญ่ กับแม่ใหญ่ ละกัน พ่อใหญ่ แม่ใหญ่ เป็นภาษาถิ่น ทางภาคอีสาน และ แถบ ลพบุรี สระบุรี รวมถึงนครสวรรค์ บางอำเภอ ใช้เรียก พ่อของแม่ และแม่ของแม่ อย่าถามเรานะว่า มีจังหวัดไหนอีก เราไม่ชอบประวัติศาสตร์ ขี้เกียจจำ
ตั้งแต่เกิดมาเราก็ใช้ภาษาลูกครึ่ง คือ อีสาน ปนไทยภาคกลาง จะว่าอีสานก็ไม่ใช่ แต่การพูดออกไปคล้ายๆกัน แต่เวลาพูดกับคนอีสานแม้ ม่วนแท้ คิดมากไปก็ปวดหัว เราเลยขอเรียกเป็นภาษาถิ่น ถ้าถามมากๆ ก็จะบอกว่า เป็นลาวลพบุรี
พ่อใหญ่เรา ตามที่แม่เล่าให้ฟัง เป็นนายพรานเก่า มีปืนลูกซองแฝดเป็นอาวุธคู่กาย ท่านจะเป็นคนเงียบๆ เราจะติดพ่อใหญ่มากว่าใคร เพราะชอบออกไป ต่อ นกคุ่ม
นกคุ่มจะตัวคล้ายๆนกกระทา แต่ตัวเล็กกว่า จะอยู่กันเป็นอาณาเขต ถิ่นใครถิ่นมัน ซึ่งเป็นนกประจำถิ่น ตัวเมียจะมีสีสรรสวยงาม และตัวโตกว่า เมื่อถึงฤดูผสมพันธ์ ตัวเมียจะส่งเสียงร้อง เพื่อเรียกร้องความสนใจจากตัวผู้มาผสมพันธุ์ และช่วยกันทำรังในกอหญ้าเล็กๆ
หรือทำหลุมเล็กๆ เพื่อวางไข่หลังจากตัวเมียวางไข่ การวางไข่ของนกคุ่ม ครั้วหนึ่ง ประมาณ 3—5 ฟอง ตัวผู้จะเป็นฝ่ายกกไข่ ตัวเมียจะคอยระวังภัย ช่วงนี้ตัวเมียจะดุมาก เมื่อลูกนกออกจากไข่ขนแห้งก็จะชิ่งหนีไปเสาะหาแฟนใหม่ทันที ปล่อยให้พ่อนกกับลูกๆอยู่กันตามลำพัง ภาระหน้าที่ดูแล,ของพ่อนก คือหาอาหารเป็นเมล็ดหญ้า และแมลงมาป้อนลูกๆ ( สาวๆบางคนอาจจะอิจฉา ทำไมชีวิตตรู ช่างอาภัพ ทั้งเลี้ยงลูก กระเตงลูก ทำงาน ฯลฯ น่าจะเกิดเป็นนกคุ่มเนอะ ) ผ่าน 7 วัน ลูกนกจะหากินเองได้ 14 วัน พ่อนกจะแยกออกไป 70 วันโตเต็มวัย จับคู่ได้ ( Cr. //www.bird-home.com )
ท่านใดมีอะไรแนะนำ ยินดีเลยครับ ลองบอกเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาครับ
ถ้าพอได้ ก็จะเล่าต่อ ถ้าไม่ไหว ก็เก็บฉากครับ