เคยสังเกตกันบ้างไหม? เทคโนโลยี ทำให้ความคิดถึงค่อยๆเลือนหายไป..

ผมเกิดในช่วงต้นยุค 90 โตมาในช่วงคาบเกี่ยวระหว่างอนาล็อกกับดิจิตอล เป็นเด็กบ้านนอกหมู่บ้านมีทุ่งนา มีป่า ถนนดินฝุ่น ไกลจากตัวเมืองพอสมควร ผมเรียนและโตอยู่ในโรงเรียนประถมและมัธยมที่อยู่ในหมู่บ้านของผมจึงไม่ค่อยมีโอกาสได้เข้าไปในเมืองสักเท่าไหร่ อาจเป็นเพราะหมู่บ้านผมอยู่ไกลตัวเมือง เทคโนโลยีเลยเข้ามาถึงช้าหน่อย แต่ผมว่ามันก็รู้สึกดีนะที่ได้รับรู้และซึมซับ สภาพแวดล้อม ความรู้สึก และสิ่งต่างๆที่เด็กสมัยนี้ไม่ค่อยมีโอกาสได้สัมผัสมันนัก เช่น จะคุยกันทางไกลก็ส่งจดหมายที่ต้องรอกันเป็นสัปดาห์หรืออาจเป็นเดือนกว่าจะได้อ่าน แลกเหรียญบาทมาเพื่อมารอต่อคิวใช้ตู้โทรศัพท์สาธารณะ ฟังเพลงได้จากเทปคาสเซ็ท สถานีวิทยุ และรายการทีวีช่วงวันหยุดเสาร์-อาทิตย์และวันหยุดนักขัตฤกษ์เท่านั้น ดูหนังจากวีดิโอเทปและหนังเก่าในทีวีช่วงละครหลังข่าวจบ ฯลฯ ซึ่งในความคิดส่วนตัวของผมอะไรๆเหล่านี้ที่มันไม่มีความสะดวกสบายเหมือนปัจจุบัน มันทำให้เรารู้สึกถึงการอดทนรอ รู้สึกมีความหวัง และรู้สึกถึงการคิดถึงจริงๆ อาจเพราะไม่สามารถเห็นภาพความทรงจำได้ชัดเจนด้วยหรือเปล่ามันถึงทำให้รู้สึกมีคุณค่า
การติดต่อสื่อสารกันที่ค่อนข้างลำบากทำให้ความคิดถึงเพิ่มมากขึ้น การจดจ่อรออะไรสักอย่าง ตัวอย่างง่ายๆ เช่น การรอดูรายการทีวีที่ชอบหรือหนังสักเรื่อง คือแบบว่าถ้าพลาดแล้วก็พลาดเลยไม่มีรีรัน ไม่มียูทูปเหมือนทุกวันนี้ ทำให้เราตั้งหน้าตั้งตารอและใจจดจ่อที่จะได้ดูและส่วนมากจะดูพร้อมกันเป็นกลุ่มทั้งกลุ่มเพื่อนๆหรือไม่ก็ดูกันพร้อมหน้าทั้งครอบครัว มันชวนให้คิดถึงบรรยากาศแบบนั้น และความทรงจำอีกหลายอย่างอาจจะที่ไม่ได้พูดถึง ซึ่งทุกวันนี้ผมว่ามันหายไปแล้วถึงแม้ว่าจะสามารถโทรหากันแบบเห็นหน้าเพื่อนได้ทั้งกลุ่ม โทรหาคนในครอบครัวได้ครบทุกคน แต่ผมคิดว่าความรู้สึกเหล่านั้นมันคงไม่เหมือนกับที่เคยรู้สึกมาแน่ๆ


มีความคิดเห็นยังไงกันบ้าง? เกี่ยวกับประสบการณ์แบบนี้ แชร์กันหน่อยครับ