เพื่อนที่เรียนจบด้วยกันมา นับว่าจะเหินห่าง มีอีโก้สูงขึ้นกันทุกวัน พูดไม่ค่อยเข้าหู หรือยิ่งแก่เพื่อนจะน้อยลง

สังเกตรอบๆตัว และรวมรุ่นกันทีไร นับพบเพื่อนเก่ากันทีไร แต่ละคนยุ่งการยุ่งงานกันมากขึ้นทุกวัน ยิ่งมีตำแหน่งหน้าที่การงานฐานะสูงขึ้น
มีลูกมีครอบครัวต้องดูแลยิ่งจะพบเจอเพื่อนเก่าๆได้ยากขึ้น หลายครั้งเห็นเพื่อนผิดใจกันด้วยเรื่องเล็กๆน้อยๆมองเป็นเรื่องดูถูกดูแคลน หรือ
เรื่องใหญ่โตทั้งที่อดีตนักศึกษาเล่นหัวด่าพ่อล่อแม่ยิ่งกว่านี้เป็นสิบเท่ายังคบกันรักกันมาได้  วันนี้เห็นเพื่อนหลายคนไม่คุยกันทั้งที่นานๆเจอกัน
บางครั้งก็ได้สัจธรรมว่าคนเรายิ่งแก่ยิ่งอีโก้สูง  หากใครปล่อยให้อีโก้ครอบงำพอแก่มาจะรู้สึกเหมือนเดินขึ้นเขาสูงๆไม่สนใจข้างหลังแล้วก็เดินขึ้นไปๆ
จนถึงบนสุดพอหันมองข้างหลังไม่เหลือใครให้ชวนมองว่าปลายเขานั้นเป็นอย่างไร  ได้แต่ยืนหนาวจับใจมองรอบเหงาๆอยู่คนเดียว...ว่าไหมครับ