คือเราคบกับแฟนมาได้เกือบ3ปีแล้วค่ะ ที่เลิกกันก็เพราะว่าเขาไม่สนใจเราเหมือนเมื่อก่อน อาจจะเป็นเพราะเขาเบื่อเราด้วยแหละค่ะ แต่เรายอมรับนะคะ ตลอดเวลาที่คบกันเราดูแล เทคแคร์ ตามใจ และฟังเขาตลอด ไม่ว่าเขาจะไม่ชอบอะไร เราก็จะไม่ทำค่ะ เช่น การแต่งตัวโป๊ ใส่ขาสั้น เราก็ไม่ทำ เราใส่ขายาวตลอดเวลาจะไปไหน เราทำทุกอย่างเพื่อเขาจะได้สบายใจค่ะ เราเสมอต้นเสมอปลายมาตลอด และไม่คิดว่าการที่เรารักเค้ามาตลอด3ปีนั้นจะทำให้เขารักเราน้อยลง เขาเริ่มตีตัวออกห่างเรา ของขวัญ วันครบรอบหรือวาเลนไทน์เราให้ความสำคัญและให้เขาตลอด ถึงแม้เขาจะไม่ให้อะไรเราเลยก็ตาม เหมือนเราทำทุกอย่างให้ฝ่ายเดียว เราอยากไปเที่ยว ชวนเขาไป แต่เขากลับบอกว่า ไว้วันหลังนะ เราไม่อยากไป เราเคยไปมาแล้ว เราได้ฟังเราก็ โอเค ไม่เป็นไรนะ แต่กับเพื่อนของเขา เอ่ยปากชวนเพียงคำเดียว ก็ตอบปากรับคำเลยว่าไปสิ ได้สิ ลึกๆเราได้ฟังก็รู้สึกน้อยใจค่ะ พอนานๆเข้าเราเริ่มรู้ตัวแล้วว่าเขาพยายามตีตัวออกห่างเรา เราจึงตัดสินใจบอกเลิกเขาไป เพราะคิดว่าน่าจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด และทำให้เขามีความสุข มีอิสระกว่าการได้อยู่กับเรา จากเราเป็นคนที่เฮฮา ชอบปล่อยมุกตลก เพราะเราอยากให้คนรอบข้างนั้นยิ้ม และมีความสุขเมื่อได้อยู่ด้วย ตอนนี้เราซึมไปเลยค่ะ กลางคืนรู้สึกเหงา บางทีนั่งฟังเพลง ก็ร้องไห้ออกมาซะงั้น เราไม่อยากอยู่กับความรู้สึกนี้ไปนานๆ ช่วงนี้เราอยู่ปี4 งานวิจัยและการบ้านค่อนข้างเยอะ แต่มันรู้สึกบั่นทอนกำลังใจของเราไปบ้าง ทำให้เราไม่อยากจะทำอะไร ใครมีวิธีแก้หรือมีแรงบันดาลใจมาแบ่งปันกันได้นะคะ เราอาจจะใช้คำผิดไปบ้าง เพราะสมองรู้สึกตื้อๆนอนไม่ค่อยหลับก็ขออภัยด้วยนะคะ
คนที่เพิ่งเลิกกับแฟนมีวิธีไหนบ้างคะที่จะทำให้เราหายเศร้า