โรคเสพติดความเศร้า

เราไม่รู้ว่าที่เราเป็นอยู่จะเรียกว่าเสพติดความเศร้าได้รึเปล่า เพราะเราเป็นคนชอบอ่านนิยาย พอเราอ่านนิยายไปหลายๆเรีองเข้า เราก็รู้สึกชอบอยู่เรื่ิองหนึ่ง ซึ่งเรีองนั้นเราชอบตรงที่มันเขียนได้เศร้าจนเราร้องไห้ตามได้ตลอดทุกตอน พอเราอ่านนิยายเรีองนั้นจบ จากนั้นมาเราเริ่มเสพติดนิยายที่มันมีความเศร้ามาเรื่อยๆๆ ถ้าเรี่องไหนมันเศร้าไม่มาก เราก็จะเปิดเพลง เพื่อบิ้วอารมณ์ให้มันเศร้าและร้องไห้ตาม แล้วถ้าวันไหนไม่ได้อ่านหรือไม่ได้ฟังเพลงเศร้า ก็จะรู้สึกว่าขาดอะไรไปบางอย่าง จนทุกวันนี่เราทำเป็นกิจวัตประจำวันของเราแล้วที่ต้องร้องไห้ ทั้งๆที่เราก็ยังไม่มีแฟน ที่บ้านก้ไม่มีปัญหาอะไร และเราก็ไม่ได้เครียดอะไรมากมาย แต่เราชอบความเศร้า ดูเหมือนมันได้ทำให้เราปลดปล่อยออกมา.