สวัสดีค่ะวันนี้อยากมาเล่าเรื่องๆนึง
ย้อนไปตอนม.2ม.3 เราเจอรุ่นพี่คนนึงน่ารักมากสำหรับเรา แอบมองเขาครั้งแรกตอนเขานั่งอยู่หน้าห้องแนะแนว แต่เขาอยู่สูงเกินไปค่ะ เราทั้งอ้วน เตี้ย ดำ ผมหยิกๆ เรียนก็ไม่ได้เรื่อง เลยได้แค่แอบมอง ไม่บอกใครแม้แต่เพื่อน มองเขามาตลอด จนวันนึงพี่เขาลาออก เราก็คิดว่าคงไม่มีวันเจอ เวลาผ่านไปๆ เราเริ่มเปลี่ยนแปลงตังเอง เริ่มมีผู้ชายเข้ามา อกหักบ้างสมหวังบ้าง หักอกเขาบ้าง จากเด็กน้อยอ้วนดำผมหยิกซื่อๆคนนึง กลายเป็นเสือสาว มีวันนึงเจอเฟชพี่เขา ก็ตามกดไลท์เขาบ้างส่องบ้างอยู่แบบนั้น จนเขาเปลี่ยนแฟนไปทีล่ะคนๆ มีลูก แล้วก็โสด ซึ่งตอนนั้นในใจก็คิดว่าเราเปลี่ยนมาขนาดนี้แล้วอ่ะ จะไม่ลองสักหน่อยอ่อ (ความรู้สึกเมื่อ5ปีก่อนก็ยังเหมือนเดิมเขายังน่ารักสำหรับเราเหมือนเดิม) จากกดไลท์นานๆที ก็เริ่มกดบ่อยขึ้น จากไลท์ก็กลายเป็นกดหัวใจ แต่ก็ไม่กล้าทัก จนวันนึงพี่เขาทักมาหาเรา กรี๊ดลั่นบ้านมากกกก เขาบอกถ้ากดหัวใจตั้งแต่อยู่นี่คงดี (เราย้ายมาเรียนไกลบ้าน) เราก็คุยกัน แต่ก็ไม่ได้คุยอะไรมาก เพราะเราเองก็คนคุยเยอะ แต่เอาตรงๆก็อยากคุยแค่กับเขา พอจบบทสนทนา ก็อยากจะหาเรื่องได้คุยต่อ เราเลยแกล้งโพชไอดีไลน์ ไม่รู้ทำไมถึงมั่นใจว่าเขาจะแอดมา แล้วเขาก็ถามเราว่าใจเย็นนะเห็นโพชไอดีไลน์ เราก็คิดแผนได้ เลยบอก อ่อเพื่อนท้าอ่ะ ถ้ามีคนแอดมาจริงจะเลี้ยงข้าว แล้วเขาก็บอกโอเคงั้นพี่แอดเนอะ (กรี๊ดไปอีกจ้าา) ก็คุยกันไปเรื่อยแล้วเราก็บอกให้เขาพาเที่ยวหน่อยถ้าปิดเทอมเรากลับบ้าน คุยไปไกด้สักพักบทสนทนาก็ค่อยๆจบลง จนได้คุยบ้างไม่คุยบ้าง เอาจริงคือไม่กล้าอะไรมากกลัวเขารำคาญ พอถึงวันกลับบ้านอยู่กอดครอบครัวไปหนึ่งวัน อีกวันทักเขาเลยจ้า ทวงสัญญา55 (แรด) จนได้ไปเจอเขาอีกครั้ง ในใจคือแบบโอ๊ย อยากเข้าไปกอดแล้วบอกคิดถึงจัง แต่กลัวเขาตกใจแล้วด่าว่าบ้า เพราะเขาไม่รู้อะไรเลย555 สุดท้ายไปโผล่อยู่บ้านเขา เพื่อนแยกย้ายกลับ บรรยากาศคืออยู่กัน2คน ในใจคือเอาไงดีว่ะ ปล้ำเลยม่ะ แต่สติพยายามห้าม สุดท้าย ชวนกันเล่นเกมส์จ้าาา ดีออก - -* เล่นเกมส์ยันตี1แล้วเขาก็ไปส่งบ้าน ด้วยความที่รู้ดีว่าเขานิ่เสือดีๆนิ่เอง แต่คืนนั้นแบบไม่ใช่อ่ะๆ นี่มันแมววววว กลับเข้าบ้านไปนอนสักพัก ก็มีข้อความเข้ามาว่า พี่ถึงบ้านแล้วนะ เราก็ชวนคุยต่อไปเรื่อย จนง่วงแล้วหลับไป พออีกวันเรามารู้ว่าเขามีคนคุย คือตอนนั้นคิด เอาแล้วไงกู เราก็คิดว่าถ้าแค่คนคุยเราก็มีสิทธิดิ (เพราะเราก็มีคนคุยอยู่ไม่น้อยเลย) เราก็คุยกันไปเรื่อย จนคนคุยเขาคงนอย เราก็ดันไปเล่นบทนางร้ายใส่ จนเรื่องบานปลาย วันนึงก็ไปนอนดูหนังบ้านพี่เขา ข้ามช็อตเลยล่ะกันเดี๋ยวยาวเกิน ถ่ายรูปเล่นกัน เราก็อัพรูปเขาลงเฟช ทีนี่ดราม่าคนคุยเขาเกิดเลยจ้าาาา แต่เขาก็พูดเหมือนเขาเลือกเรา ใจเราลึกๆก็อยากให้เขาเลือกเรานะ แต่ถ้ามองในมุมเขาๆเองก็ไม่รู้ว่าเรารู้สึกกับเขามานานแค่ไหน ถ้าเทียบกับคนคุยเขาคงนานกว่าในความคิดของเขา มาถึงจุดนี้เราคงแพ้ สุดท้ายคงต้องปล่อยเขาไปอยู่จุดเดิมจุดที่เอื้อมมือไปหาเขาไม่ถึง เราพูดกับเขาแค่ ยังมีอะไรอีกเยอะที่พี่ยังไม่รู้ และทุกอย่างที่เกิดพรมไม่ได้ลิขิตน้องเป็นคนขิลิตมันมาเอง เขาคงจะงงอ่ะ 555 แต่ถ้าให้เราไปนั่งเล่าแล้วมันจะมีอะไรดีขึ้นมั้ย รู้แล้วมันจะยังไงต่อ ? ตอนนี้โทรไปเขายังติดอุกสายอยู่เลย เราคงแพ้ แพ้แล้วจริงๆ แต่ต่อให้แพ้ มันก็จะเป็นความทรงจำดีๆที่เราจะเก็บไว้ตลอดไป
ถ้ารักครั้งนี้แพ้ก็ถือว่าเป็นความทรงจำ
ย้อนไปตอนม.2ม.3 เราเจอรุ่นพี่คนนึงน่ารักมากสำหรับเรา แอบมองเขาครั้งแรกตอนเขานั่งอยู่หน้าห้องแนะแนว แต่เขาอยู่สูงเกินไปค่ะ เราทั้งอ้วน เตี้ย ดำ ผมหยิกๆ เรียนก็ไม่ได้เรื่อง เลยได้แค่แอบมอง ไม่บอกใครแม้แต่เพื่อน มองเขามาตลอด จนวันนึงพี่เขาลาออก เราก็คิดว่าคงไม่มีวันเจอ เวลาผ่านไปๆ เราเริ่มเปลี่ยนแปลงตังเอง เริ่มมีผู้ชายเข้ามา อกหักบ้างสมหวังบ้าง หักอกเขาบ้าง จากเด็กน้อยอ้วนดำผมหยิกซื่อๆคนนึง กลายเป็นเสือสาว มีวันนึงเจอเฟชพี่เขา ก็ตามกดไลท์เขาบ้างส่องบ้างอยู่แบบนั้น จนเขาเปลี่ยนแฟนไปทีล่ะคนๆ มีลูก แล้วก็โสด ซึ่งตอนนั้นในใจก็คิดว่าเราเปลี่ยนมาขนาดนี้แล้วอ่ะ จะไม่ลองสักหน่อยอ่อ (ความรู้สึกเมื่อ5ปีก่อนก็ยังเหมือนเดิมเขายังน่ารักสำหรับเราเหมือนเดิม) จากกดไลท์นานๆที ก็เริ่มกดบ่อยขึ้น จากไลท์ก็กลายเป็นกดหัวใจ แต่ก็ไม่กล้าทัก จนวันนึงพี่เขาทักมาหาเรา กรี๊ดลั่นบ้านมากกกก เขาบอกถ้ากดหัวใจตั้งแต่อยู่นี่คงดี (เราย้ายมาเรียนไกลบ้าน) เราก็คุยกัน แต่ก็ไม่ได้คุยอะไรมาก เพราะเราเองก็คนคุยเยอะ แต่เอาตรงๆก็อยากคุยแค่กับเขา พอจบบทสนทนา ก็อยากจะหาเรื่องได้คุยต่อ เราเลยแกล้งโพชไอดีไลน์ ไม่รู้ทำไมถึงมั่นใจว่าเขาจะแอดมา แล้วเขาก็ถามเราว่าใจเย็นนะเห็นโพชไอดีไลน์ เราก็คิดแผนได้ เลยบอก อ่อเพื่อนท้าอ่ะ ถ้ามีคนแอดมาจริงจะเลี้ยงข้าว แล้วเขาก็บอกโอเคงั้นพี่แอดเนอะ (กรี๊ดไปอีกจ้าา) ก็คุยกันไปเรื่อยแล้วเราก็บอกให้เขาพาเที่ยวหน่อยถ้าปิดเทอมเรากลับบ้าน คุยไปไกด้สักพักบทสนทนาก็ค่อยๆจบลง จนได้คุยบ้างไม่คุยบ้าง เอาจริงคือไม่กล้าอะไรมากกลัวเขารำคาญ พอถึงวันกลับบ้านอยู่กอดครอบครัวไปหนึ่งวัน อีกวันทักเขาเลยจ้า ทวงสัญญา55 (แรด) จนได้ไปเจอเขาอีกครั้ง ในใจคือแบบโอ๊ย อยากเข้าไปกอดแล้วบอกคิดถึงจัง แต่กลัวเขาตกใจแล้วด่าว่าบ้า เพราะเขาไม่รู้อะไรเลย555 สุดท้ายไปโผล่อยู่บ้านเขา เพื่อนแยกย้ายกลับ บรรยากาศคืออยู่กัน2คน ในใจคือเอาไงดีว่ะ ปล้ำเลยม่ะ แต่สติพยายามห้าม สุดท้าย ชวนกันเล่นเกมส์จ้าาา ดีออก - -* เล่นเกมส์ยันตี1แล้วเขาก็ไปส่งบ้าน ด้วยความที่รู้ดีว่าเขานิ่เสือดีๆนิ่เอง แต่คืนนั้นแบบไม่ใช่อ่ะๆ นี่มันแมววววว กลับเข้าบ้านไปนอนสักพัก ก็มีข้อความเข้ามาว่า พี่ถึงบ้านแล้วนะ เราก็ชวนคุยต่อไปเรื่อย จนง่วงแล้วหลับไป พออีกวันเรามารู้ว่าเขามีคนคุย คือตอนนั้นคิด เอาแล้วไงกู เราก็คิดว่าถ้าแค่คนคุยเราก็มีสิทธิดิ (เพราะเราก็มีคนคุยอยู่ไม่น้อยเลย) เราก็คุยกันไปเรื่อย จนคนคุยเขาคงนอย เราก็ดันไปเล่นบทนางร้ายใส่ จนเรื่องบานปลาย วันนึงก็ไปนอนดูหนังบ้านพี่เขา ข้ามช็อตเลยล่ะกันเดี๋ยวยาวเกิน ถ่ายรูปเล่นกัน เราก็อัพรูปเขาลงเฟช ทีนี่ดราม่าคนคุยเขาเกิดเลยจ้าาาา แต่เขาก็พูดเหมือนเขาเลือกเรา ใจเราลึกๆก็อยากให้เขาเลือกเรานะ แต่ถ้ามองในมุมเขาๆเองก็ไม่รู้ว่าเรารู้สึกกับเขามานานแค่ไหน ถ้าเทียบกับคนคุยเขาคงนานกว่าในความคิดของเขา มาถึงจุดนี้เราคงแพ้ สุดท้ายคงต้องปล่อยเขาไปอยู่จุดเดิมจุดที่เอื้อมมือไปหาเขาไม่ถึง เราพูดกับเขาแค่ ยังมีอะไรอีกเยอะที่พี่ยังไม่รู้ และทุกอย่างที่เกิดพรมไม่ได้ลิขิตน้องเป็นคนขิลิตมันมาเอง เขาคงจะงงอ่ะ 555 แต่ถ้าให้เราไปนั่งเล่าแล้วมันจะมีอะไรดีขึ้นมั้ย รู้แล้วมันจะยังไงต่อ ? ตอนนี้โทรไปเขายังติดอุกสายอยู่เลย เราคงแพ้ แพ้แล้วจริงๆ แต่ต่อให้แพ้ มันก็จะเป็นความทรงจำดีๆที่เราจะเก็บไว้ตลอดไป