เป็นสิว...ทำไมต้องล้อด้วย? เราไม่ได้อยากมีสิวซักหน่อย จากใจคนที่มีสิว

สวัสดีค่ะเราอายุ14ปี เราเป็นคนที่สิวเยอะมากกกก เราเคยโดนเพื่อนล้อว่าอิสิว แล้วบางทีมันก็พูดแรงมากจนเราไม่อยากจะนึกถึงมันล้อเราก็เอาแต่ยิ้ม เคยคิดที่จะตะโกนบอกความรู้สึกของตัวเองออกไปดังๆแต่ไม่เคยทำได้ซักรอบ เรามักจะพกกิ๊บติดผมที่ปรกหน้าเราไปตลอดค่ะ เพราะเราสิวขึ้นง่ายมากกกก นิดๆหน่อยๆก็ขึ้น แล้วพอเราใช้กิ๊บเท่านั้นแหละ เพื่อนผู้ชายมันก็เดินมาบอกเราว่าไม่ต้องใช้หรอก ให้ผมปรกหน้าดีแล้ว กึเห็นหน้าแล้วอยากจะอ้วก เราก็ยิ้มตอบค่ะทั้งๆที่ในใจทั้งโกรธและเสียใจคำด่าในใจก็สารพัดอยากใจพูดแต่ก็พูดไม่ออก เวลาเจอญาติอย่างแรกที่เค้าพูดคือ หน้าไปทำอะไรมา เราเสียใจมาก แต่ก็ยิ้มตอบกลับไปเช่นเคยค่ะ เราไปหาหมอนะ แล้วยาที่ต้องทามันก็เยอะบางวันเราเลยเอายาไปทาที่รร เพราะเรากลัวทาที่บ้านแล้วจะออกจากบ้านสาย พอเพื่อนเห็นยาเราบางคนก็บอกว่านี่เป็นสิวหรือเป็นโรควะ จนบางทีเราไม่อยากจะแตะยาของเราเลย ทุกๆเย็นวันพฤหัสบดีของทุกๆ2อาทิตย์ เราจะไปหาหมอค่ะ เพื่อนเราก็ถามว่าไปไหน เราบอกไปทำธุระ แล้วมันก็บอกว่าไปหาหมอสิวล่ะสิแล้วก็หัวเราะเรา เราก็บอกว่าอย่าพูดแบบนี้ได้ไหม ไม่ชอบ มันก็ไม่ได้สนคำพูดของเราเลยค่ะ มันเดาถูก แล้วเราก็เถียงอะไรไม่ได้ เราทำได้แค่โต้ตอบแต่การโต้ตอบกลับไปของเราไม่ได้ทำให้มันรู้สึกว่าควรหรือทุกข์ร้อนใจอะไรเลยแม้แต่น้อย ตอนนั้นเราไปเรียนพิเศษในห้างดอเรียนเสร็จก็ไปกินจ้าวต่อแล้วบังเอิญเจอเพื่อนค่ะ เพื่อนเรามันมีน้องค่ะ น้องมันเด็กเราก็ไม่ได้โกรธอะไรแต่รู้สึกเสียใจค่ะที่น้องเขาพูดว่า ทำไมหน้าพี่เป็นแบบนั้นล่ะ เราก็ยิ้มตอบกลับไปเหมือนเดิมแล้วทำเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้นทั้งๆที่นำ้ตามันคลอเบ้าแล้ว เราพยายามไม่ใส่ใจกับคำพูดเหล่านั้นเราก็ไม่เคยทำได้ เราได้แต่นั่งถามตัวเองทุกวันว่ามีสิวแล้วผิดหรอ เรามีสิวแล้วทำไมต้องบั่นทอนจิตใจกันแบบนี้ด้วยล่ะเราก็มีความรู้สึกนะ จนตอนนี้เราไม่มีความมั่นใจ เราไม่อยากเจอใครไม่อยากให้ใครเห็นหน้า คิดว่าถ้ามีแค่เราแล้วก็พ่อกับแม่คงดี เรารู้สึกผิดที่ต้องใช้เงินพ่อแม่รักษาสิว เราสิวหายเร็วนะแต่สิวก็ขึ้นง่านมากเช่นกัน เราไม่อยากให้พวกท่านแก่ แล้วก็ไม่อาดกจากกันเลย พวกท่านคือคนที่อยู่ข้างเราตลอดเราไม่ชอบถ่ายรูปเพราะไม่อยากเห็นหน้าตัวเอง แต่แม่ก็จะคอยถ่ายรูปเราแล้วลบพวกสิวและรอยดำออกให้แล้วท่านก็เอามาให้เราดูบอกว่าสักวันหน้าหนูจะเป็นแบบนี้ อดทนนะคะลูกแม่ เรากอดแม่พร้อมนำ้ตาคลอเบ้าแล้วคิดในใจว่าจะมีสักกี่คนที่อยู่ข้างเรามาโดยตลอดและพร้อมเข้าใจเรา เราอยากมีเพื่อนที่เข้าใจเราไม่ล้อเราบ้าง แต่ก็ไม่มีเลยสักคนทุกคนที่เคยเป็นเพื่อนเราจะไม่มีคนไหนเลยที่ไม่เคยล้อเราเรื่องสิว

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ เราแค่ระบายสิ่งที่อยู่ในใจออกมาเราไม่อยากเอาแต่นั่งร้องไห้อยากระบายสิ่งที่มันอยู่ในใจออกมา เราไม่อยากระบายกับแม่เดี๋ยวแม่จะเครียดเรื่องเรา ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องที่ควรจะเครียด

ใครมีวิธีที่ทำให้เลิกใส่ใจคำพูดคนอื่นบ้างคะ เราอยากจะทราบวิธีแก้ค่ะเราไม่อยากเป็นแบบนี้ เราเคยพยายามเอามาเป็นแรงผลักดันให้ตัวเองแต่ไม่สำเร็จค่ะ

อาจจะยาวไปซักหน่อย ขอโทษนะคะ ขอบคุณที่อ่านค่ะ