เกลียดเด็กค่ะ จนใจกับตัวเองจริงๆ ช่วยอ่านจนจบแล้วแนะนำนะคะ(พิมพ์ยาวมาก)

ตามหัวข้อด้านบนเลยค่ะ เพิ่มเติมคือ
เราเกลียดเด็กที่อยู่ในวัย1-7ขวบค่ะ
เรามีน้องสาวอยู่2คนอายุห่างกัน7ปีค่ะ
คนที่ห่าง7ปีนี่ตอนนี้10ขวบแล้วค่ะ เกิดจากแม่เดียวกัน
แต่อีกคนคือคนสุดท้อง จากแม่ใหม่ค่ะ ตอนนี้2ขวบ(เราตอนนี้17ค่ะ)
เราไม่ได้เกลียดเด็กตั้งแต่แรกเลยนะคะ แต่รู้ตัวอีกทีตอนอายุ10,11ขวบ เราก็เกลียดเด็กไปแล้วล่ะค่ะ ลูกคนอื่นเราพยายามปั้นหน้ายิ้มเวลาเขาเอาลูกมาทักเรา(ลูกของแม่เพื่อน) ความรู้สึกแรกที่จำได้เลยคือ "อย่ามาใกล้" อาจจะเป็นเพราะน้องที่ห่าง7ปีของเราเคยเอาไม้แบทมาทุบหัวเราแตก แต่เราคิดว่าไม่น่าจะใช่(หรืออาจจะใช่) เรามีอาการหลีกเลี่ยงเด็กเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ที่เรามั่นใจมีอีกเหตุผลหนึ่งที่เกิดขึ้นหลังจากเราเกลียดเด็กทำให้เกลียดมากกว่าเดิม คือเวลาพ่อพาลูกของแม่ใหม่(2ขวบ) มาบ้านทีไร จะชอบฝากดูเด็กคนนี้ตลอด ไม่ใช่เรากับแม่ใหม่ไม่ถูกกันนะคะ ออกจะไปด้านดีด้วยซ้ำ แต่เป็นเราที่เกลียดเด็ก ไม่อยากดูแล เป็นเด็กผู้หญิงที่ซนมากและไม่รู้เรื่องค่ะ(2ขวบจะรู้เรื่องมันก็แปลก) เราไม่ชอบค่ะ เกลียดเด็กเลยทีเดียว ยิ่งไม่รู้เรื่องยิ่งเกลียด พูดมากถามมากยิ่งเกลียด เราเป็นพวกโมโหหรืออารมณ์ขึ้นง่ายค่ะเวลาอยู่กับเด็ก ปกติเรามีความอดทนสูงมากค่ะ มากๆด้วย แต่เรื่องเด็กทีไรเราเก็บไม่อยู่ค่ะ เผลอแสดงออกมา เวลาดูน้องไม่ดี อย่างนางซนเองเจ็บเองเราดูแลไม่ทัน โดนด่าค่ะ ซึ่งเราทำงานอยู่ ให้ดูแลยังไง เราเป็นพวกถ้าทำงานหรืออะไรที่คิดว่าสำคัญกว่าก็ไม่สนใจเรื่องอื่น สำหรับเรา น้องเราไม่ได้สำคัญเท่าไรค่ะ อาจจะดูใจร้าย แต่ การดูแลเด็กไม่ได้ทำให้เราได้เกรดสี่หรือฉลาดขึ้นค่ะ เราอาจจะดูเห็นแก่ตัว แต่พ่อเราสอนเราแค่ว่า ถ้าจะทำอะไรอย่าพึ่งพาคนอื่น ค่ะ เราเลยประมาณว่า เด็กสองขวบก็เถอะ ดูแลตัวเองไปเนอะ ถึงจะรู้ว่าเด็ก แต่ทำใจให้รักไม่ได้เลยค่ะ ตอนเป็นทารกน่ารักสำหรับเรา โตมานี่ไม่ไหว ถ้าไม่ใช่เด็กโตที่คุยรู้เรื่องเราไม่อยากเสียเวลาค่ะ ตอนเด็กๆเราไม่ซนขนาดนี้ พ่อยังบอกเลยค่ะ ไม่ซนสักนิด ไม่โวยวายด้วย แต่ดื้อเงียบ ไม่มีอะไรจะบอกมากกว่านี้ค่ะนอกจากความรำคาญที่มีให้เด็ก หรืออาการเกลียดเด็กที่เพิ่มมากขึ้นเมื่อพ่อด่าเราเรื่องน้อง อ่อ เราก็เคยปั้นปึ้งกับน้องสาวแม่เดียวกันนะคะ รายนั้นอยู่กับยาย ยายเราก็ชอบปั่นหัว(ยายเราไม่ชอบเรากับพ่อค่ะ หาว่าเป็นพวกเดียวกันทั้งๆที่เป็นคนหอบเสื้อผ้ายกเราให้พ่อดูแลเราแท้ๆ)
-ถ้าแนะนำให้ใจเย็นหรือนั่งสงบสติ มีสมาธิ สูดหายใจเข้าออก ไม่ช่วยอะไรเราเลยค่ะ ยิ่งทำให้เราคลาดสายตาจากเด็ก มีแต่ทำให้เราโดนด่า หรือต่อให้นางไม่เดินซน แต่ชอบมาเกาะเเกะเรา ไม่อยากอยู่ใกล้เด็กเลยค่ะ ทำใจไม่ได้ อัดอั้นมาก ตอนนี้อยู่บ้านแม่ใหม่ค่ะ วันหยุดราชกาลก็พามานี่ตลอด ประมาณ3-4เดือนหรือปีหน้าจะย้ายมาเข้าอนุบาลในเมือง ต้องมาอยู่กับเราด้วย แม่ใหม่ไม่ได้มา สรุปคือเรากับพ่อค่ะที่เลี้ยงน้อง พ่อเรามีธุระทุกเย็นค่ะ ถ้ามาก็จะเหมือนรอบก่อนๆคือเราดูแลคนเดียว3ชั่วโมง ไม่ไหวค่ะ 10นาทีเราจะอกแตกตาย เราแก้ไขโดยพูดไล่น้องกับไม่สนใจ แต่ช่วยได้ไม่มากค่ะ ย้ำเลยว่า ชอบมาเกาะแกะเรา
ปล.ช่วยแนะนำนอกจากทำจิตใจให้สงบทีเถอะค่ะ
ปล2.เราว่าเราไม่ใจร้ายไปนะคะ เพราะเราทนไม่ไหวต่อใจจริงๆ อยู่ด้วยกันอย่างลำบากใจไม่ใช่ความสุขใช่ไหมล่ะคะ
~ถ้าอ่านจบแล้วเม้นก็ขอบคุณมากค่ะที่เม้นแนะนำ~