*ไม่จำเป็นต้องมีใครอ่านก็ได้นะครับ*
อยากจะขอระบาย เป็นคนต่างจังหวัดเขาไปเรียนกทม.ก็มีเเอบชอบผู้หญิงที่เรียนบ้างธรรมดา เเต่ก็ไม่เคยสมหวังได้หรอก
ผมอยากระบายว่าเเบบมาใช้ชีวิต กทม.เดินเเบบตัวคนเดียวเขามีเพื่อนกัน เวลาพักเราก็มักจะออกมาเดินเล่นเเล้วกลับเข้าไปเรียนเพราะเราไม่มีเพื่อนคุยเดินออกมาดูผู้คนห้างส่วนมากเดินไปเดินมาดูที่เที่ยวไม่มีตังค์เขาไปซื้ออะไรหรอก
คือเราขอพ่อเเม่เราขอเขาไปเรียนในกทม.เองเเละเพื่อนเราไม่มีใครมาเรียนหรอกไกลเสียเวลาเดินทาง ทำงานเสริมกันเเต่เราคิดว่าเราทำไปก็เเบบไม่ไหวเพราะว่าเราค่อนข้างซุ่มซาม บ้านเราก็ปานกลางออกเนวไม่มีรายรับ เราประหยัดพยาพยามเเบบไม่ซื้อไรกินเลยมีเเต่ของเเพงๆต้องนั่งรถกลับมากินข้าวบ้าน เเบบบางทีปวดท้องมากก็ต้องอดทนเราก็เลยไม่อยากสนิทกับใครมากกับเพื่อนกทม.คือเรารู้ตัวว่าเราเเบบจนเขาเเบบเป็นสังคมที่ดีกัน เราก็พยาพยามไม่ไปคุยกับใครมากไม่อยากไปสร้างความสัมพันธ์กับใครเคยมีเพื่อนพอเลิกไปก็เราได้เเต่คิดถึง เราเคยขอผู้หญิงคนหนึ่งเขาเรียนข้างๆเราเเล้วเขาทำกระเป๋าตังค์หล่นถึงเเม้เราจะออกเเนวจนเเต่ผมก็ไม่คิดจะเอาผมก็โทรให้เขามาเอาเเล้วเบอร์เขาก็เด้งไปไลน์ผมจนผมคุยไปคุยมาเธอก็ขอบคุณถามรายละเอียด พอรู้สภาพความเป็นไปผมก็เลยบอกว่าผมไม่มีเพื่อนเป็นเพื่อนกับเราได้ไหม ตอนเราก็เงียบไม่ตอบ
ผมก็เลยรู้ตัวเองว่าเเบบอืมเราไม่เหมาะกับพวกคนในสังคมที่ดี ผมก็น้อยใจนะไม่ได้เรียนรร.ดัง เเบบเขามาจากรร.ดังๆกันนั่งกันเป็นกลุ่มผมก็ต้องนั่งกับเด็กรร.ดังข้างๆเหมือนเป็นภาระขวางเขาทำให้เขาไม่ได้รู้จักคนอื่น เคยยืนถามครูที่สอนพิเศษต่อเเถวเขาคุยกับเด็กกลุ่มหนึ่งซึ่งเราก็ยืนเเบบต่อเเถวมาคนเดียวเขาก็คุยกันครึ่งชม จนผมจะถอดใจเดินออก อ.ก็บอกว่าเดี้ยวก่อนถามได้ ผมก็เเอบอืมน้อยใจมากพอผมทำครูเสร็จ ผมก็ออกมานั่งน้อยใจมาก ถ้าเราไม่มาเรียนเราก็ไม่ต้องมาทนสภาพเเบบนี้เเต่เราก็จะได้ความรู้ไรไป
เเต่พ่อเเม่ผมก็ไม่ค่อยมีเงินก็ส่งผมเรียนผมก็จะสู้ต่อไม่ยอมเเพ้ ผมไม่อยากไประบายกับพ่อเเม่ ก็เลยอยากเขียนความรู้สึกทุกๆปิดเทอมที่ได้มาเรียนกทม
เเต่ความรู้สึกนี้ที่ไม่มีเพื่อนมันโดดเดี่ยวอ้างว้างไม่มีความสุขเท่ากับที่รร.เลย มีครูที่คุยกับเราได้มีเพื่อนที่กล้าคุยกล้าเล่นกับเรา ปกติผมลำคาญเพื่อนที่เพื่อนชอบเเกล้งชอบว่าผมเเล้วไม่ตั้งใจ เเต่เสียงอย่างงั้งผมไม่ได้ยินเเล้วผมก็เหงามากมันทำให้รู้ว่าผมไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวมีคนรู้จักผม
[ระบาย]มาใช้ชีวิตในกทม.เเล้วรู้สึกโดดเดี่ยวมากๆ
อยากจะขอระบาย เป็นคนต่างจังหวัดเขาไปเรียนกทม.ก็มีเเอบชอบผู้หญิงที่เรียนบ้างธรรมดา เเต่ก็ไม่เคยสมหวังได้หรอก
ผมอยากระบายว่าเเบบมาใช้ชีวิต กทม.เดินเเบบตัวคนเดียวเขามีเพื่อนกัน เวลาพักเราก็มักจะออกมาเดินเล่นเเล้วกลับเข้าไปเรียนเพราะเราไม่มีเพื่อนคุยเดินออกมาดูผู้คนห้างส่วนมากเดินไปเดินมาดูที่เที่ยวไม่มีตังค์เขาไปซื้ออะไรหรอก
คือเราขอพ่อเเม่เราขอเขาไปเรียนในกทม.เองเเละเพื่อนเราไม่มีใครมาเรียนหรอกไกลเสียเวลาเดินทาง ทำงานเสริมกันเเต่เราคิดว่าเราทำไปก็เเบบไม่ไหวเพราะว่าเราค่อนข้างซุ่มซาม บ้านเราก็ปานกลางออกเนวไม่มีรายรับ เราประหยัดพยาพยามเเบบไม่ซื้อไรกินเลยมีเเต่ของเเพงๆต้องนั่งรถกลับมากินข้าวบ้าน เเบบบางทีปวดท้องมากก็ต้องอดทนเราก็เลยไม่อยากสนิทกับใครมากกับเพื่อนกทม.คือเรารู้ตัวว่าเราเเบบจนเขาเเบบเป็นสังคมที่ดีกัน เราก็พยาพยามไม่ไปคุยกับใครมากไม่อยากไปสร้างความสัมพันธ์กับใครเคยมีเพื่อนพอเลิกไปก็เราได้เเต่คิดถึง เราเคยขอผู้หญิงคนหนึ่งเขาเรียนข้างๆเราเเล้วเขาทำกระเป๋าตังค์หล่นถึงเเม้เราจะออกเเนวจนเเต่ผมก็ไม่คิดจะเอาผมก็โทรให้เขามาเอาเเล้วเบอร์เขาก็เด้งไปไลน์ผมจนผมคุยไปคุยมาเธอก็ขอบคุณถามรายละเอียด พอรู้สภาพความเป็นไปผมก็เลยบอกว่าผมไม่มีเพื่อนเป็นเพื่อนกับเราได้ไหม ตอนเราก็เงียบไม่ตอบ
ผมก็เลยรู้ตัวเองว่าเเบบอืมเราไม่เหมาะกับพวกคนในสังคมที่ดี ผมก็น้อยใจนะไม่ได้เรียนรร.ดัง เเบบเขามาจากรร.ดังๆกันนั่งกันเป็นกลุ่มผมก็ต้องนั่งกับเด็กรร.ดังข้างๆเหมือนเป็นภาระขวางเขาทำให้เขาไม่ได้รู้จักคนอื่น เคยยืนถามครูที่สอนพิเศษต่อเเถวเขาคุยกับเด็กกลุ่มหนึ่งซึ่งเราก็ยืนเเบบต่อเเถวมาคนเดียวเขาก็คุยกันครึ่งชม จนผมจะถอดใจเดินออก อ.ก็บอกว่าเดี้ยวก่อนถามได้ ผมก็เเอบอืมน้อยใจมากพอผมทำครูเสร็จ ผมก็ออกมานั่งน้อยใจมาก ถ้าเราไม่มาเรียนเราก็ไม่ต้องมาทนสภาพเเบบนี้เเต่เราก็จะได้ความรู้ไรไป
เเต่พ่อเเม่ผมก็ไม่ค่อยมีเงินก็ส่งผมเรียนผมก็จะสู้ต่อไม่ยอมเเพ้ ผมไม่อยากไประบายกับพ่อเเม่ ก็เลยอยากเขียนความรู้สึกทุกๆปิดเทอมที่ได้มาเรียนกทม
เเต่ความรู้สึกนี้ที่ไม่มีเพื่อนมันโดดเดี่ยวอ้างว้างไม่มีความสุขเท่ากับที่รร.เลย มีครูที่คุยกับเราได้มีเพื่อนที่กล้าคุยกล้าเล่นกับเรา ปกติผมลำคาญเพื่อนที่เพื่อนชอบเเกล้งชอบว่าผมเเล้วไม่ตั้งใจ เเต่เสียงอย่างงั้งผมไม่ได้ยินเเล้วผมก็เหงามากมันทำให้รู้ว่าผมไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวมีคนรู้จักผม