ป้าเราไม่มีลูก มีแต่สามีแก่ๆ แม่เราเลยพาป้ามาอยู่ดูแลที่บ้าน เพราะที่บ้านมีคนอยู่เยอะ ทั้งลูก ทั้งแม่บ้าน
พอแกย้ายมาก็ได้รับการดูแลแบบอบอุ่นดี แกมีอะไรทำตลอดเวลา แกก็ดูเพลิดเพลินและมีความสุขนะ
มีสุนัขเลี้ยง ตื่นเช้าซื้อกับข้าวให้หลานๆ ทาน สายก็ออกมาทำงานช่วยที่บ้านขายของ บ่ายๆ ก็เดินรดน้ำต้นไม้
ตอนเย็นก็ทานข้าวกับหลายๆ ทุกมื้อ อยู่กันมาสบายๆ หลายปี แต่อยู่ๆ ก็เริ่มเปลี่ยนไป...
ปีที่แล้ว ป้าเราน้ำท่วมปอด ก็เลยพาเข้าโรงพยาบาล หลานทุกคนก็พาไปและไปเยี่ยมแกนะ
หลังจากออกโรงพยาบาลมาก็ดูแลกันต่อ เรานึกว่าเป็นปกติที่เค้าจะอ่อนแรง ทำอะไรไม่ค่อยได้
เริ่มเจ็บออดๆ แอดๆ บ่อยขึ้น ทานข้าวไม่ได้ แกใช้คำว่า “ขี้เกียจเคี้ยว” “กินข้าวแล้วท้องอืด” ก็เลยไม่ค่อยกิน
แม่เราพาไปหาหมอ หมอก็ตรวจละเอียดแล้วก็บอกว่า “ไม่เป็นอะไรนะครับ” แต่ป้าก็ยังไม่ทานข้าวอยู่ดี จนแม่ต้องทำอาหารปั่นให้กิน
เหมือนอาหารเด็ก บดทุกอย่างให้เหลว แล้วดื่มเอา เป็นแบบนี้อยู่ประมาณครึ่งปี
พอผ่านวันที่ 31 ธ.ค. ปุ้บ!!! เช้าวันที่ 1 มกรา นางลุกขึ้นมาเดินรดน้ำต้นไม้ ให้ข้าวหมาแบบแข็งแรงสุดๆ!!!
งง ไหมหล่ะคุ๊นนนนน
ทุกคนในบ้านก็ตกใจมาก คนที่ตกใจที่สุดน่าจะเป็นแม่
เพราะเหตุผลที่ป้าบอกทุกคนคือ “ป้ารู้แล้วววว ปีที่แล้วป้าชงแน่ๆ เลย เลยป่วยอยู่นั่น” 😳😳😳😳😳😳😳😳
แกกลับมาแข็งแรงแบบเก่าอยูาประมาณครึ่งปี จนตอนนี้เอาอีกแล้วค่ะ
ไม่ทานข้าว ไม่เดิน ไม่ลุก บอกไม่มีแรง ทำอะไรเองไม่ได้เลย ขนาดจะฉี่ยังต้องเรียกพี่เลี้ยงให้พาไป
เอาจริงๆ คือถ้าไม่มีคนทำอะไรให้ เค้าก็ทำเองได้นะ แต่เหมือนต้องการให้คนดูแลตลอดเวลา
แต่วิธีที่แกพูดกับคนรอบข้างดูกดขี่ และเหยียดมาก
แม่เราทำกับข้าวให้ทาน นางก็บอกไม่ทาน บางทีก็บอก กินบ้างทิ้งบ้าง
โทรหาคนนั้น คนนี้ตลอดเวลา เช่น ให้เอาขยะไปทิ้ง ทั้งๆ ที่ในถังขยะมีขยะแค่ชิ้นเดียว
ให้พี่เลี้ยงทำก๋วยเตี๋ยวให้ ทั้งๆ ที่แม่เพิ่งเดินเข้าไปถามว่าจะเอาอะไรไหม แล้วนางบอกไม่เอา..
ไปหาหมอ สแกนสมอง ตรวจทั้งร่างกายแล้ว (หมดไปหลายรอบ หลายแสน) ซึ่งหมอบอกชัดเจนว่า “ไม่มีอะไรผิดปกติ คุณป้าต้องดูแลตัวเอง ถ้าไม่ช่วยตัวเองก็ไม่มีใครช่วยแล้วนะครับ” แต่นางก็ยังเป็นเหมือนเดิม ไม่เอาอะไร ไม่กิน ไม่เดิน พยายามทำตัวเหมือนป่วยตลอดเวลา
หลังๆ เราเริ่มรู้สึกว่ามันเดือดร้อนคนอื่นหลายๆ คนแล้ว
เราไม่ได้มองว่าเค้าเป็นบ้า แต่เรารู้สึกว่าจิตใจอาจจะต้องการบางอย่างหรือขาดบางอย่างที่ตัวเราเองหรือเจ้าตัวก็ยังไม่รู้
อยากพาไปหาจิตแพทย์ แต่คนโบราณก็คงแอนตี้เรื่องนึ้มาก คงคิดว่าเราหาว่าแกบ้า
*ซึ่งการพบจิตแพทย์ไม่ใช่คนบ้าเสมอไปไง* ทำไมต้องมี mindset แบบนี้กันด้วย
อยากขอคำแนะนำค่ะ
มีใครมีประสบการณ์แบบนี้และมีวิธีพูดหรือตะล่อมยังไงให้ผู้ใหญ่เปิดใจไปพบจิตแพทย์บ้าง
ผู้ใหญ่ที่บ้านมีปัญหาทางจิต แต่ไม่ยอมรับตัวเอง พอมีวิธีหลอกล่อให้ไปพบจิตแพทย์ได้บ้างไหมคะ
พอแกย้ายมาก็ได้รับการดูแลแบบอบอุ่นดี แกมีอะไรทำตลอดเวลา แกก็ดูเพลิดเพลินและมีความสุขนะ
มีสุนัขเลี้ยง ตื่นเช้าซื้อกับข้าวให้หลานๆ ทาน สายก็ออกมาทำงานช่วยที่บ้านขายของ บ่ายๆ ก็เดินรดน้ำต้นไม้
ตอนเย็นก็ทานข้าวกับหลายๆ ทุกมื้อ อยู่กันมาสบายๆ หลายปี แต่อยู่ๆ ก็เริ่มเปลี่ยนไป...
ปีที่แล้ว ป้าเราน้ำท่วมปอด ก็เลยพาเข้าโรงพยาบาล หลานทุกคนก็พาไปและไปเยี่ยมแกนะ
หลังจากออกโรงพยาบาลมาก็ดูแลกันต่อ เรานึกว่าเป็นปกติที่เค้าจะอ่อนแรง ทำอะไรไม่ค่อยได้
เริ่มเจ็บออดๆ แอดๆ บ่อยขึ้น ทานข้าวไม่ได้ แกใช้คำว่า “ขี้เกียจเคี้ยว” “กินข้าวแล้วท้องอืด” ก็เลยไม่ค่อยกิน
แม่เราพาไปหาหมอ หมอก็ตรวจละเอียดแล้วก็บอกว่า “ไม่เป็นอะไรนะครับ” แต่ป้าก็ยังไม่ทานข้าวอยู่ดี จนแม่ต้องทำอาหารปั่นให้กิน
เหมือนอาหารเด็ก บดทุกอย่างให้เหลว แล้วดื่มเอา เป็นแบบนี้อยู่ประมาณครึ่งปี
พอผ่านวันที่ 31 ธ.ค. ปุ้บ!!! เช้าวันที่ 1 มกรา นางลุกขึ้นมาเดินรดน้ำต้นไม้ ให้ข้าวหมาแบบแข็งแรงสุดๆ!!!
งง ไหมหล่ะคุ๊นนนนน
ทุกคนในบ้านก็ตกใจมาก คนที่ตกใจที่สุดน่าจะเป็นแม่
เพราะเหตุผลที่ป้าบอกทุกคนคือ “ป้ารู้แล้วววว ปีที่แล้วป้าชงแน่ๆ เลย เลยป่วยอยู่นั่น” 😳😳😳😳😳😳😳😳
แกกลับมาแข็งแรงแบบเก่าอยูาประมาณครึ่งปี จนตอนนี้เอาอีกแล้วค่ะ
ไม่ทานข้าว ไม่เดิน ไม่ลุก บอกไม่มีแรง ทำอะไรเองไม่ได้เลย ขนาดจะฉี่ยังต้องเรียกพี่เลี้ยงให้พาไป
เอาจริงๆ คือถ้าไม่มีคนทำอะไรให้ เค้าก็ทำเองได้นะ แต่เหมือนต้องการให้คนดูแลตลอดเวลา
แต่วิธีที่แกพูดกับคนรอบข้างดูกดขี่ และเหยียดมาก
แม่เราทำกับข้าวให้ทาน นางก็บอกไม่ทาน บางทีก็บอก กินบ้างทิ้งบ้าง
โทรหาคนนั้น คนนี้ตลอดเวลา เช่น ให้เอาขยะไปทิ้ง ทั้งๆ ที่ในถังขยะมีขยะแค่ชิ้นเดียว
ให้พี่เลี้ยงทำก๋วยเตี๋ยวให้ ทั้งๆ ที่แม่เพิ่งเดินเข้าไปถามว่าจะเอาอะไรไหม แล้วนางบอกไม่เอา..
ไปหาหมอ สแกนสมอง ตรวจทั้งร่างกายแล้ว (หมดไปหลายรอบ หลายแสน) ซึ่งหมอบอกชัดเจนว่า “ไม่มีอะไรผิดปกติ คุณป้าต้องดูแลตัวเอง ถ้าไม่ช่วยตัวเองก็ไม่มีใครช่วยแล้วนะครับ” แต่นางก็ยังเป็นเหมือนเดิม ไม่เอาอะไร ไม่กิน ไม่เดิน พยายามทำตัวเหมือนป่วยตลอดเวลา
หลังๆ เราเริ่มรู้สึกว่ามันเดือดร้อนคนอื่นหลายๆ คนแล้ว
เราไม่ได้มองว่าเค้าเป็นบ้า แต่เรารู้สึกว่าจิตใจอาจจะต้องการบางอย่างหรือขาดบางอย่างที่ตัวเราเองหรือเจ้าตัวก็ยังไม่รู้
อยากพาไปหาจิตแพทย์ แต่คนโบราณก็คงแอนตี้เรื่องนึ้มาก คงคิดว่าเราหาว่าแกบ้า
*ซึ่งการพบจิตแพทย์ไม่ใช่คนบ้าเสมอไปไง* ทำไมต้องมี mindset แบบนี้กันด้วย
อยากขอคำแนะนำค่ะ
มีใครมีประสบการณ์แบบนี้และมีวิธีพูดหรือตะล่อมยังไงให้ผู้ใหญ่เปิดใจไปพบจิตแพทย์บ้าง