สวัสดีค่ะเพื่อนๆเรื่องที่เราจะมาเล่าในวันนี้เป็นเรื่องประสบการณ์ของเรา ซึ่งอาจจะมีประโยชน์ให้ข้อคิดในการดำเนินชีวิตกับใครหลายคนก็ได้นะคะ
   เพื่อนๆเคยได้ยินคำว่า"การไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ"ไหมคะ? เรื่องมีอยู่ว่าเมื่อประมาณปี2556
เราตรวจพบว่าป่วยเป็น โรคSLE(โรคพุ่มพวง)
หมอไม่ทราบสาเหตุที่ชัดเจน ไม่สามารถรักษาให้หายขาดทำได้ แค่เพียงประคับประคองให้โรคไม่กำเริบ เราก็อดทนต่อสู้กับโรคมาตลอดนะคะ
   แต่เมื่อประมาณปลายปี2558เราล้มรถต้องเข้าโรงพยาบาล นอนรพ.อยู่ประมาณ1เดือนกว่า หลังจากหายดีเราก็ไปโรงเรียนตามปกติ แต่เริ่มควบคุมระบบขับถ่ายไม่ได้จนต้องพักการเรียน เพื่อไปรักษาตัวที่รพ.อีกครั้ง ครั้งนี้ก็นอนประมาณ1เดือน
   แต่ครั้งนี้ขาเราเริ่มไม่มีแรงแม้กระทั่งยืนจนต้องเข้าตรวจตู้mri ผลตรวจหมอบอกว่า"ไขกะดูกสันหลังอักเสบ" คล้ายกับหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาทแต่ชนิดที่เราเป็นคือกระดูกไขสันหลังเกิดการอักเสบทำให้เราเดินไม่ได้กล้ามเนื้ออ่อนแรง รวมถึงระบบขับถ่ายมีปัญหา
   เราถามหมอว่าสาเหตุของโรคมาจากที่เราล้มรถหรือจากโรคประจำตัว?
   หมอตอบว่า การที่เราเป็นโรคsleอยู่แล้วก็มีส่วนทำให้ไขกระดูกเกิดการอักเสบได้โดยไม่จำเป็นต้องเกิดอุบัติเหตุโดยตรง หมอเลยย้ายเตียงให้เราไปทำกายภาพที่ตึกฟื้นฟูทำได้ไม่กี่วันอาการก็ไม่ดีขึ้น  
   จากนั้นหมอก็ให้เรากลับบ้านแต่จากการที่เรานอนนานๆทำให้เป็นแผลกดทับที่ก้นกกแผลติดเชื้อจนรพ.อบจ.ต้องส่งตัวด่วนไปโรงพยาบาลเป็นครั้งที่3 พอถึงรพ.หมอศัลยกรรมคว้านเนื้อส่วนที่ติดเชื้อของเราออกในคืนนั้นแผลประมาณ5นิ้ว
   จากนั้นเราก็ต้องนอนรพ.รักษาแผลอีก ครั้งนี้นอนประมาณ1เดือนกว่า แต่ก็ไม่ได้ทำกายภาพนะเพราะมีแผลเลยมีปัญหาในการทำกายภาพ จนเราออกจากรพ.มารักษาแผลที่บ้าน
   รักษาแผลกดทับอยู่จะครบ1ปีแล้วแผลยังไม่หายแค่ปากแผลแคบลงและเนื้อใหม่เพิ่มขึ้นมานิดหน่อย ส่วนการเดินของเราดูเหมือนจะแย่ลงด้วยซ้ำ ปกติการฟื้นตัวของคนไข้จะอยู่ที่ประมาณ6เดือน แต่ของเราเวลามันล่วงเลยมาหลายเดือนแล้ว ขั้นต่อไปของเราก็คือ สู้
*การที่เรามาเขียนกระทู้นี้อยากจะให้เพื่อนๆไม่ประมาทในการใช้ชีวิตและอาจเป็นวิทยาทานให้หลายๆคน

พรุ่งนี้จะมาเขียนต่อตอนที่2 เป็นการรักษาตามความเชื่อค่ะ