เรารู้สึกดีกับรุ่นพี่อยู่คนนึง รู้จักกันมา 5-6 ปี เขาคอยช่วยเหลือเราทุกอย่างตั้งแต่เรียนปี 1 ทะเลาะกับอาจารย์ก็ไปช่วยแก้สถานการณ์ให้ โทรไปร้องไห้เรื่องงี่เง่าบ่อยมาก พี่เค้าก็รับฟังเสมอ พอเราผิดเขาก็ดุ แต่ดุด้วยเหตุผล ไปไหนก็ไปด้วยกัน เคยวางแผนจะไปเรียนต่างประเทศด้วยกัน แต่เราเก็บเงินไม่ทันและเขาก็ไม่ไปเพราะขี้เกียจสอบโทเฟล 5555
ตลอดเวลาที่รู้จักกันมาเขาเสมอต้นเสมอปลายมาก ตอนที่พี่เขาเรียนจบไปก่อน เขาก็ยังวนเวียนอยู่เรื่อยๆ ทำงานคณะด้วยกันบ้าง โปรเจ็คบ้าง หลายคนจับคู่ให้เรากับเขา "กูไม่เคยเห็นพี่เขาทำกับผู้หญิงคนไหนแบบนี้นะ" "อ้าว ยังวนเวียนด้วยกันอยู่เหรอ" อาจารย์หลายท่านก็ถามว่าคบกันเหรอ? -_-??
เหตุการณ์ดำเนินไปอย่างเนิบๆ เราก็ได้แลกเปลี่ยนความคิดกันมากเรื่อยๆ พี่ชอบแบบนี้ เราชอบแบบนั้น พอปี 4 ใกล้จะจบปัญหาต่างๆเต็มไปหมด เราผอมลง โทรมมาก ร้องไห้ทุกวันเป็นเดือนๆ พี่เขารู้ว่าเราเครียด แต่ไม่รู้ว่าเราร้องไห้หนักมาก สุดท้ายเราไปหาจิตแพทย์แล้วพบว่า เราเป็นโรคซึมเศร้า...
ตอนแรกเราไม่กล้าบอกเขา กลัวเขาจะทำสายตารังเกียจ "ป่วย" "อ่อนแอ" "เป็นบ้า" แต่สุดท้ายเราก็วัดใจไปเลย! บอกเขาไป.... เขาไม่รังเกียจ แถมพยายามเข้าใจ กำชับให้กินยาและไปหาหมอ... เขาอยู่ตอนที่เราดิ่งเสมอ แล้วเราก็กลับมาอารมณ์ปกติ
เราเริ่มมาคิดและสงสัยก็เพราะเมื่อเดือนที่แล้ว เรามีปัญหากับที่บ้าน เราดิ่ง โทรม ไม่มีแรงจนไปทำงานไม่ได้ เราส่งไลน์ไปหาเขาว่า เหนื่อยมาก ไปไม่ไหวนะ เขาอ่านแต่ไม่ตอบอะไร... เราก็เข้าใจว่างานยุ่งทั้งวัน เราก็เหนื่อยร้องไห้หลับๆตื่นๆ พอเลิกงานเขาก็มาหารับไปกินข้าว และเช่นเคยพยายามช่วยเราแก้ปัญหา
เราซึ้งใจมากนะ เราบอกเขาไปว่า "ขอบคุณนะคะที่อยู่กับหนูมาตลอด ขนาดหนูเป็นแบบนี้ พี่ก็ยังอยู่ TT" สิ่งที่เขาตอบมาคือ "พี่ได้เรียนรู้จากเราหลายอย่างนะ" "คนปกติก็ต้องดูแลคนป่วยสิ" เขาสอนให้เราเลือกทางที่เรามีความสุข ไปตามหัวใจไม่ใช่ตามเหตุผล แต่ไม่มีความสุข
พักหลังๆ เขาเริ่มพาเราไปรู้จักกับแก็งค์ผู้ชายของเขา เพื่อนสนิท แล้วก็ครอบครัวของเขา พาเราไปกินข้าวที่บ้าน...
พ่อแม่ ลุงป้า คือ เราเกร็งมาก เขาพาเราไปกับเพื่อนเขาอีกคน แล้วบอกที่บ้านว่า เราเป็นรุ่นน้อง
แต่ที่เราตกใจมากๆคือ เราสองคนรับงานๆนึงมา เช่นเคยก็แบ่งงานและค่าตอบแทน แต่คราวนี้เขาโดนเท ส่งงานไปแล้วแต่คนจ้างเทเฉย + เราได้ทุนไปแลกเปลี่ยนที่เบลเยี่ยมตอนต้นปี เขาเลยโกหกเราเรื่องโดนเท และเอาเงินของเขาให้เราไปเบลเยี่ยม บอกว่าเอาไปใช้นะ ไม่อยากให้อดตาย 555....
คือ 37,000 เลยนะ T_T เราเพิ่งรู้เรื่องนี้ไม่นาน จากเพื่อนของเขา.... ทำให้เรารู้สึกผิดมาก แบบทำไมเขาต้องทำแบบนี้ ไม่มีเหตุผลเลย มีปัญหาก็บอกสิ!
เรารู้สึกบางอย่างที่มันเปลี่ยนไป แต่ไม่รู้ว่ามันควรจะไปทางไหนต่อ
เราคิดว่า เขาไม่ได้ชอบเราหรอก เขาชอบบ่นเรื่องเราแต่งตัวเหมือนป้า+อ้วน ถามเราว่าคิดจะทำสีผมบ้างมั้ยยยย =_=
แล้วเราเองก็รู้สึกว่าเราไม่คู่ควรกับเขา เขาดีกว่าเราในหลายๆด้าน เขาดูแลตนเองได้ เราเป็นภาระเขาเปล่าๆ เขาควรเจอคนที่ดีพอๆกับเขา เพื่อที่จะได้ดูแลเขาได้ เราคิดว่ามันเห็นแก่ตัวและไม่ยุติธรรมสำหรับเขา
สรุปคือ เราก็ไม่กล้ามั่นใจว่าเขาชอบเรา แล้วเราก็สับสนกับตนเองว่า ควรปล่อยให้เขาไปเจอคนที่ดี หรือควรพัฒนาตนเองเพื่ออยู่ข้างเขาดี...
ปัญหาความรัก : เราควรปล่อยเขาไปเจอคนที่ดี หรืออยู่ข้างเขา?
ตลอดเวลาที่รู้จักกันมาเขาเสมอต้นเสมอปลายมาก ตอนที่พี่เขาเรียนจบไปก่อน เขาก็ยังวนเวียนอยู่เรื่อยๆ ทำงานคณะด้วยกันบ้าง โปรเจ็คบ้าง หลายคนจับคู่ให้เรากับเขา "กูไม่เคยเห็นพี่เขาทำกับผู้หญิงคนไหนแบบนี้นะ" "อ้าว ยังวนเวียนด้วยกันอยู่เหรอ" อาจารย์หลายท่านก็ถามว่าคบกันเหรอ? -_-??
เหตุการณ์ดำเนินไปอย่างเนิบๆ เราก็ได้แลกเปลี่ยนความคิดกันมากเรื่อยๆ พี่ชอบแบบนี้ เราชอบแบบนั้น พอปี 4 ใกล้จะจบปัญหาต่างๆเต็มไปหมด เราผอมลง โทรมมาก ร้องไห้ทุกวันเป็นเดือนๆ พี่เขารู้ว่าเราเครียด แต่ไม่รู้ว่าเราร้องไห้หนักมาก สุดท้ายเราไปหาจิตแพทย์แล้วพบว่า เราเป็นโรคซึมเศร้า...
ตอนแรกเราไม่กล้าบอกเขา กลัวเขาจะทำสายตารังเกียจ "ป่วย" "อ่อนแอ" "เป็นบ้า" แต่สุดท้ายเราก็วัดใจไปเลย! บอกเขาไป.... เขาไม่รังเกียจ แถมพยายามเข้าใจ กำชับให้กินยาและไปหาหมอ... เขาอยู่ตอนที่เราดิ่งเสมอ แล้วเราก็กลับมาอารมณ์ปกติ
เราเริ่มมาคิดและสงสัยก็เพราะเมื่อเดือนที่แล้ว เรามีปัญหากับที่บ้าน เราดิ่ง โทรม ไม่มีแรงจนไปทำงานไม่ได้ เราส่งไลน์ไปหาเขาว่า เหนื่อยมาก ไปไม่ไหวนะ เขาอ่านแต่ไม่ตอบอะไร... เราก็เข้าใจว่างานยุ่งทั้งวัน เราก็เหนื่อยร้องไห้หลับๆตื่นๆ พอเลิกงานเขาก็มาหารับไปกินข้าว และเช่นเคยพยายามช่วยเราแก้ปัญหา
เราซึ้งใจมากนะ เราบอกเขาไปว่า "ขอบคุณนะคะที่อยู่กับหนูมาตลอด ขนาดหนูเป็นแบบนี้ พี่ก็ยังอยู่ TT" สิ่งที่เขาตอบมาคือ "พี่ได้เรียนรู้จากเราหลายอย่างนะ" "คนปกติก็ต้องดูแลคนป่วยสิ" เขาสอนให้เราเลือกทางที่เรามีความสุข ไปตามหัวใจไม่ใช่ตามเหตุผล แต่ไม่มีความสุข
พักหลังๆ เขาเริ่มพาเราไปรู้จักกับแก็งค์ผู้ชายของเขา เพื่อนสนิท แล้วก็ครอบครัวของเขา พาเราไปกินข้าวที่บ้าน...
พ่อแม่ ลุงป้า คือ เราเกร็งมาก เขาพาเราไปกับเพื่อนเขาอีกคน แล้วบอกที่บ้านว่า เราเป็นรุ่นน้อง
แต่ที่เราตกใจมากๆคือ เราสองคนรับงานๆนึงมา เช่นเคยก็แบ่งงานและค่าตอบแทน แต่คราวนี้เขาโดนเท ส่งงานไปแล้วแต่คนจ้างเทเฉย + เราได้ทุนไปแลกเปลี่ยนที่เบลเยี่ยมตอนต้นปี เขาเลยโกหกเราเรื่องโดนเท และเอาเงินของเขาให้เราไปเบลเยี่ยม บอกว่าเอาไปใช้นะ ไม่อยากให้อดตาย 555....
คือ 37,000 เลยนะ T_T เราเพิ่งรู้เรื่องนี้ไม่นาน จากเพื่อนของเขา.... ทำให้เรารู้สึกผิดมาก แบบทำไมเขาต้องทำแบบนี้ ไม่มีเหตุผลเลย มีปัญหาก็บอกสิ!
เรารู้สึกบางอย่างที่มันเปลี่ยนไป แต่ไม่รู้ว่ามันควรจะไปทางไหนต่อ
เราคิดว่า เขาไม่ได้ชอบเราหรอก เขาชอบบ่นเรื่องเราแต่งตัวเหมือนป้า+อ้วน ถามเราว่าคิดจะทำสีผมบ้างมั้ยยยย =_=
แล้วเราเองก็รู้สึกว่าเราไม่คู่ควรกับเขา เขาดีกว่าเราในหลายๆด้าน เขาดูแลตนเองได้ เราเป็นภาระเขาเปล่าๆ เขาควรเจอคนที่ดีพอๆกับเขา เพื่อที่จะได้ดูแลเขาได้ เราคิดว่ามันเห็นแก่ตัวและไม่ยุติธรรมสำหรับเขา
สรุปคือ เราก็ไม่กล้ามั่นใจว่าเขาชอบเรา แล้วเราก็สับสนกับตนเองว่า ควรปล่อยให้เขาไปเจอคนที่ดี หรือควรพัฒนาตนเองเพื่ออยู่ข้างเขาดี...