ในหัวมีแต่เรืองคิดฆ่าตัวตาย ในระยะเวลา 9 เดือน ผมไปสมัครงานมา 23 ที่ ไม่ได้งานเลยตกงาน(ลองเข้ามาอ่านประวัติผมดูครับ)

          (มาดูเรื่องส่วนตัวผมก่อนนะครับถ้าท่านใดไม่อยากอ่านตรงนี้ข้ามไปวรรค2เลยครับ)ด้านครอบครัวของผมผมเกิดในจังหวัดสงขลา ตอนเกิดพูดตรงๆเลยครับว่ายากจนมาก ผมเกิน ยุค พศ 2532 ยุคนั้นน้ำมันลิตรละ 10 กว่าบาท พ่อแม่ผมทำงานในโรงแรม เดือนล่ะประมาณ ไม่เกิน 2000 บาท ทำงานกันทั้งคู่พ่อ แม่ผมเป็นคนขยันทำงาน ให้ผมอยู่ในศุนเลี้ยงเด็กเล็กในวัด พอทั้งสองเริ่มตั้งตัวได้ พอผมอยู่ประมาณชั้นประถมที่ 3 พ่อแม่ก็แยกทางกัน ผมคิดว่าพ่อผมตายแล้วเพราะตอนแยกทางพ่อผมหายไปสักระยะหนึ่ง แม่ผมพาผมไปอยู่กับพ่อเลี้ยงเขาก็เป็นคนที่ไม่ได้เลวร้ายอะไร แต่ผมก็ไม่ชอบขี้หน้าอยู่ดี ผมเลยตัดสินใจหนีออกจากบ้าน (ตอนนั้นอยู่ ประถม 2)ไปอยู่บ้านลูกพี่ลูกน้องผมตอนนั้นแกเรียนช่างที่หนึ่งในจังหวัดอยู่ ปวส แกก็รับผิดชอบผมดีให้ตังผมไปโรงเรียน โดนมีแม่ค่อยสนับสนุนอยู่ข้างหลัง แต่ลูกพี่ลูกน้องผมแกคบเพื่อนที่ติดยาเสพติด มานั่งเสพยากันทุกวัน ถึงระดับพ่อค้าใหญ่ในยุคนั้นเลยก็เป็นได้ (ตอนนี้เขาโดนประหารชีวิตแล้วครับคดียา) แต่พี่ผมกลับตัวได้ตอนนี้ทำธุรกิจทำงานสุจริตไปแล้วครับ ส่วนผม เรียนจนถึงชั้นประถมที่ 6 ย้ายไปทั้งหมด 5 โรงเรียน เพราะครอบครัวมีปัญหา เล็กน้อยครับตัวผมมีปัญหาบ้างเวลาย้ายโรงเรียนโดนล้อโดนรังแกโดนซ้อมจนผมจบชั้นประถม ผมเข้าเรียนต่อชั้นมัธยมเริ่มมีเพื่อนผมเป็นนักกีฬาปิงปองของโรงเรียนเดินทางไปแข่งจังหวัดต่าง ๆ แล้วเล่นดนตรีหาเงินกลางคืนบ้าง ควบคู่กันไปค่อย ครั้งหนึ่ง เงินค่าเทอม ไม่มีจ่ายอาจารย์ฝ่ายทะเบียนมาไล่ในห้องสอบ ครับ แต่ผมก็ผ่านมาได้โดยทุลักทุเลมากครับ (ทั้งหมดนี้แค่คร่าวๆครับ)


                    
อนุบาล  1 จบจากจุลสมัย
อนุบาล  2-3 กลับเพชรศึกษา (พ่อแม่ยังอยู่ด้วยกัน)
ประถมที่ 1-2 เทศบาล 4 วัดแหลมทราย (พ่อแม่แยกทางกัน)
ประถมที่ 3-4 โรงเรียนชุมชนวัดบ้านขาว(ระโนด)
ประถมที่ 5-6 เทศบาล 2 อ่อนอุทิศ
มัธยมที่ 1-3 วชิรานุกูล (เริ่มเป็นนักกีฬาปิงปอง)
ปวช 1-3 เป็นโรงเรียนเอกชนที่หนึ่งในสงขลาครับ ผมเรียนสาขาการตลาด
ปวส 1-2 เป็นโรงเรียนเอกชนที่หนึ่งในสงขลาครับ ผมเรียนสาขาคอมพิวเตอร์ธุรกิจ
ปริญญาตรี (2ปีต่อเนื่อง) มหาลัยของรัฐที่หนึ่งในภาคใต้ครับ คณะเทคโนโลยีอุตสหกรรม สาขาอุตสหกรรมคอมพิวเตอร์ครับ
ที่กล่าวมาทั้งหมดนี้คือการศึกษาของผมโดยคร่าว ๆ ครับ ไม่เคยเรียนซ้ำชั้นสักปีเดียว ผมเรียนไม่เก่งครับระดับกลาง ๆ จะมีปัญหาบ้างก็คือเรื่องเงินตอนเรียนปวช ปวส และ มหาลัย แต่ก็ดิ้นรนมาจนจบ ปริญญาตรี จนได้ครับ

          มาดูความสามารถในการทำงานของผมคร่าว ๆ กันครับ
ความสามารถเรื่องคอมพิวเตอร์ สามารถถอดประกอบ ซ่อมแซมได้ ลงวินโดเครื่องซ้อมลงโปรแกรมได้ทั้งซอฟแวร์และฮาร์ดแวร์(แข่งขันทักษะระดับจังหวัดตอน ปวส)และสามาทำงานกับระบบเครือข่ายในระบบสำนักงานได้ สามารถดูแลและพัฒนาเว็บไซได้ (ไม่ถึงกับสร้าง)
สามารถใช้โปรแกรมตัดต่อรูปและวีดีโอผ่านโปรแกรม adobe photoshop,adobe premiere pro,sony vegas
สามารถเชื่อมโลหะได้ 2 ระบบ MMAและMIG (มีใบเซอร์จากกรมพัฒนาฝีมือแรงงาน)
สามารถขับรถ รถโฟกลิป และแฮนลิป ได้ (มีใบเซอร์จากกรมพัฒนาฝีมือแรงงาน)

          พอจบก็ทำงานบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง เงินเดือน ประมาณ 9000 บาท ทำได้ 1 ปีเขาก็ตัดกำลังคนออก ผมคือ 1 ในนั้น ที่โดนออกครับเพราะบริษัทเริ่มจ้างคนไม่ไหว เพราะปัญหาเศรษฐกิจตกต่ํา ด้วยมั้งครับ ผมก็เลยเดินหน้าไปสมัคร หลายที่หลายอำเภอ ที่ต้องใช้ค่าใช้จ่ายในการเดินทางบ้างไม่เยอะสมัครตามโรงงานบ้าง บริษัทเอกชนบ้าง โรงแรมบ้าง สมัครมาจนผ่านมาเป็นเวลา 9 เดือน จนเงินที่เก็บมาเริ่มหมดไม่เหลือ อดบ้างกินบ้าง ค่าน้ำค่าไฟก็ต้องเสียทุกเดือน

          จนตอนนี้ผมเครียดมากไม่รู้เรียกว่าโรคซึมเศร้าหรือป่าว ในหัวมีแต่ภาพผูกคอตายเวียนไปเวียนมาผมนอนไม่หลับสนิทเลยในระยะเวลาที่ผ่านมามันเป็นความรู้สึกของคนที่ท้อแท้หมดหวังล้มเหลว หมดสัจธาในการมีชีวิตอยู่ อย่างที่ผมไม่เคยเป็นมาก่อนเก็บตัวเงียบไม่คุยกับใคร กินอะไรไม่ลง น้ำหนักลดไปเยอะ กลัววันไหนที่ผมแพ้ใจตัวเอง หมดแรงสู้ไม่ไหว แล้วต้องตายจริง ๆ ตอนนี้ผมเริ่มเข้าใจความรู้สึกของคนที่ฆ่าตัวตายแล้วครับ ทุกท่านคิดว่าผมควรแก้ปัญหานี้ยังไง และจะเดินต่อไปทางไหนครับ 10/10/2560