สวัสดีค่ะ
คือเรามีแฟนอยู่ลอนดอนค่ะ คบกันมาประมาณ5เดือน แรกๆที่คบกันคือเราจะโทรหากันทุกคืน เป็นเวลาที่เราว่างตรงกันค่ะ(ส่วนมากเราจะเป็นฝ่ายรอเพื่อโทรตอนเที่ยงคืน บางวันก็รีบนอนเพื่อตื่นมาโทรตอนตี4บ้านเรา โดยหลักๆแล้วเราเป็นคนปรับเวลาของตัวเองล้วนๆเลยค่ะช่วง3เดือนแรกคงเป็นโปรโมชั่น กำลังหลงกัน เลยเสมอต้นเสมอปลายทั้งคู่...
แต่หลังจากนั้นเราก็ยังคงเสมอต้นเสมอปายตลอด แต่ทางเค้าดันเริ่มเรียนป.โททำให้เค้าต้องเอาเวลาไปกับมหาลัยมากขึ้น กลายเป็นว่าจากที่คุยกันทุกวัน ก็เริ่มเป็นวันเว้นวัน หลังๆคือสองวันครั้ง...จากการใส่ใจรายละเอียดกัน เริ่มคุยแชทกันแค่วัน้ะ4-5ประโยค
เราพยายามเข้าใจนะคะว่าคนเป็นแฟนกันมันจะมีช่วงโปร หลังจากนั้นคือชีวิตจริงที่จะเผยนิสัยของกันและกัน..
เรายอมรับนะคะว่าแรกๆที่เค้าไม่มีเวลา เราก็ช๊อคนิดๆ มันพลิกแบบหน้ามือเป็นหลังมือเลยค่ะ เค้าไม่ได้แย่ลงนะคะ แค่เวลาไม่มีให้เราเลย
เราเข้าใจว่าเราต้องพยายามยอมรับความจริง แต่เรารู้สึกมีแฟนก็เหมือนไม่มีเลยค่ะ เราอึดอัดมาก วันๆนึงเราไม่รู้เลยว่าเค้าทำอะไรอยู่ อยู่กับใคร ไปไหน เราได้แต่เดา และรอคอย... เราท้อมากค่ะ เราพยายามหาความเห็นต่างๆของคนที่มีรักระยะไกลแบบเรานะ ส่วนมากเค้าก็บอกว่าสมัยนี้วีดีโอคอลเห็นหน้ากันแล้ว..แต่มันเหมือนเป็นเครื่องตอกย้ำเราว่า ทั้งๆที่มันง่ายขึ้นกว่าสมัยก่อนเยอะ แต่ทำไมเค้าทำให้เราไม่ได้อีกต่อไปแล้ว..
เราเคยปรึกษาเพื่อนที่เป็นผู้ชายฝรั่งคนนึงนะคะว่านี่คือปกติรึป่าว..เค้าบอกว่าให้โทรหากันทุกวันก็เห็นจะน่าเบื่อเกินไป ไม่มีอะไรให้คุยกันทุกวันหรอก..แต่ถ้าคิดถึงก็จะโทรหา..เราก็คิดนะ ไม่โทรหาเลยนี่คือไม่คิดถึงใช่ป่ะ?? 5555
บ่อยครั้งนะคะ ที่เราส่งข้อความไปตั้งแต่เช้า แต่เค้าไม่อ่าน แต่กลับขึ้น last seen เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว หรือไม่ก็อ่านแล้วไม่ตอบไปเลยค่ะ..
ตอนนี้เราปิดเตือน last seen อันเฟรนเฟสบุ๊คเค้า อันฟอลไอจีเค้า คือเราไม่ได้ประชดนะคะ เราแค่รู้ตัวเองว่าเวลาที่เราเห็นอะไรแบบนี้แล้วเรารู้สึกแย่มากเลยค่ะ มันทำให้เราบั่นทอนเค้าไปใหญ่..
เราอยากเลิกนะคะบางที..แต่อีกใจก็อยากพยายามดู..พยายามอดทน เผื่อวันนึงเค้าจะเห็นและกลับมาพยายามเหมือนที่เราทำบ้าง..
เราพยายามเข้าใจนิสัยฝรั่งที่เค้าจะจริงจังเรื่องงาน..
แต่เราไม่รู้จริงๆค่ะว่าเราจะเข้าใจเค้าได้จริงๆรึป่าว..
ตอนนี้เราได้แต่ปล่อยวาง..พยายามหาอะไรทำ และไม่รอแล้วค่ะ..ง่วงก็นอน ไม่ได้คุยกัน..
ท้อเมื่อไหร่ก็แค่ร้องไห้ออกมา..สักพักก็จะฮึดสู้ใหม่..
เรามาระบายเพราะอยากรู้ว่าใครมีเคล็ดลับอะไรมั้ยคะ..
เดือนหน้าเราจะไปเที่ยวฝรั่งเศสกับเค้าแล้ว..
แต่เราคิดภาพไม่ออกเลยค่ะว่าเราจะมีความสุขรึป่าว..
เพราะเค้าไม่พูดถึงทริปนี้มาเดือนนึงแล้วค่ะ 5555
ปล.พิมพ์ผิดตรงไหนขออภัยด้วยค่ะ T T
เราควรทำอย่างไรกับรักทางไกลที่ไม่มีเวลาให้กันเลย :(
คือเรามีแฟนอยู่ลอนดอนค่ะ คบกันมาประมาณ5เดือน แรกๆที่คบกันคือเราจะโทรหากันทุกคืน เป็นเวลาที่เราว่างตรงกันค่ะ(ส่วนมากเราจะเป็นฝ่ายรอเพื่อโทรตอนเที่ยงคืน บางวันก็รีบนอนเพื่อตื่นมาโทรตอนตี4บ้านเรา โดยหลักๆแล้วเราเป็นคนปรับเวลาของตัวเองล้วนๆเลยค่ะช่วง3เดือนแรกคงเป็นโปรโมชั่น กำลังหลงกัน เลยเสมอต้นเสมอปลายทั้งคู่...
แต่หลังจากนั้นเราก็ยังคงเสมอต้นเสมอปายตลอด แต่ทางเค้าดันเริ่มเรียนป.โททำให้เค้าต้องเอาเวลาไปกับมหาลัยมากขึ้น กลายเป็นว่าจากที่คุยกันทุกวัน ก็เริ่มเป็นวันเว้นวัน หลังๆคือสองวันครั้ง...จากการใส่ใจรายละเอียดกัน เริ่มคุยแชทกันแค่วัน้ะ4-5ประโยค
เราพยายามเข้าใจนะคะว่าคนเป็นแฟนกันมันจะมีช่วงโปร หลังจากนั้นคือชีวิตจริงที่จะเผยนิสัยของกันและกัน..
เรายอมรับนะคะว่าแรกๆที่เค้าไม่มีเวลา เราก็ช๊อคนิดๆ มันพลิกแบบหน้ามือเป็นหลังมือเลยค่ะ เค้าไม่ได้แย่ลงนะคะ แค่เวลาไม่มีให้เราเลย
เราเข้าใจว่าเราต้องพยายามยอมรับความจริง แต่เรารู้สึกมีแฟนก็เหมือนไม่มีเลยค่ะ เราอึดอัดมาก วันๆนึงเราไม่รู้เลยว่าเค้าทำอะไรอยู่ อยู่กับใคร ไปไหน เราได้แต่เดา และรอคอย... เราท้อมากค่ะ เราพยายามหาความเห็นต่างๆของคนที่มีรักระยะไกลแบบเรานะ ส่วนมากเค้าก็บอกว่าสมัยนี้วีดีโอคอลเห็นหน้ากันแล้ว..แต่มันเหมือนเป็นเครื่องตอกย้ำเราว่า ทั้งๆที่มันง่ายขึ้นกว่าสมัยก่อนเยอะ แต่ทำไมเค้าทำให้เราไม่ได้อีกต่อไปแล้ว..
เราเคยปรึกษาเพื่อนที่เป็นผู้ชายฝรั่งคนนึงนะคะว่านี่คือปกติรึป่าว..เค้าบอกว่าให้โทรหากันทุกวันก็เห็นจะน่าเบื่อเกินไป ไม่มีอะไรให้คุยกันทุกวันหรอก..แต่ถ้าคิดถึงก็จะโทรหา..เราก็คิดนะ ไม่โทรหาเลยนี่คือไม่คิดถึงใช่ป่ะ?? 5555
บ่อยครั้งนะคะ ที่เราส่งข้อความไปตั้งแต่เช้า แต่เค้าไม่อ่าน แต่กลับขึ้น last seen เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว หรือไม่ก็อ่านแล้วไม่ตอบไปเลยค่ะ..
ตอนนี้เราปิดเตือน last seen อันเฟรนเฟสบุ๊คเค้า อันฟอลไอจีเค้า คือเราไม่ได้ประชดนะคะ เราแค่รู้ตัวเองว่าเวลาที่เราเห็นอะไรแบบนี้แล้วเรารู้สึกแย่มากเลยค่ะ มันทำให้เราบั่นทอนเค้าไปใหญ่..
เราอยากเลิกนะคะบางที..แต่อีกใจก็อยากพยายามดู..พยายามอดทน เผื่อวันนึงเค้าจะเห็นและกลับมาพยายามเหมือนที่เราทำบ้าง..
เราพยายามเข้าใจนิสัยฝรั่งที่เค้าจะจริงจังเรื่องงาน..
แต่เราไม่รู้จริงๆค่ะว่าเราจะเข้าใจเค้าได้จริงๆรึป่าว..
ตอนนี้เราได้แต่ปล่อยวาง..พยายามหาอะไรทำ และไม่รอแล้วค่ะ..ง่วงก็นอน ไม่ได้คุยกัน..
ท้อเมื่อไหร่ก็แค่ร้องไห้ออกมา..สักพักก็จะฮึดสู้ใหม่..
เรามาระบายเพราะอยากรู้ว่าใครมีเคล็ดลับอะไรมั้ยคะ..
เดือนหน้าเราจะไปเที่ยวฝรั่งเศสกับเค้าแล้ว..
แต่เราคิดภาพไม่ออกเลยค่ะว่าเราจะมีความสุขรึป่าว..
เพราะเค้าไม่พูดถึงทริปนี้มาเดือนนึงแล้วค่ะ 5555
ปล.พิมพ์ผิดตรงไหนขออภัยด้วยค่ะ T T