แค่อยากเล่าและขอพื้นที่ระบายค่ะ
คือเพิ่งเลิกกับแฟน...
จริงๆ เราก็เคยผ่านการผิดหวังมาหลายครั้ง
แต่ละครั้งก็เจ็บและผ่านมาได้แบบต้องใช้เวลาในการเยียวยา
ก่อนหน้ามาเจอคนนี้ก็เจ็บสะบักสะบอมเพราะคบกันมาหลายปี
ใช้เวลาทำใจประมาณปีกว่าถึงปลดล็อคตัวเองได้ไม่ให้ใจคิดหวนกลับไปรอเขาอีก
จนเมื่อต้นปีตัดสินใจว่าจะอยู่เป็นโสดแบบชิวๆ เพื่อก้าวเข้าสู่เลข 3 แบบสง่าสงาม
แต่แพลนก็พังพับไปเมื่อจู่ๆ ผู้ชายในฝันก็ก้าวเข้ามา
ผู้ชายในฝันนี่ไม่ใช่สเป๊คหรืออะไรนะ แต่เป็นผู้ชายที่อยู่ในฝันมาตั้งแต่เด็ก
เราเคยพบ เคยเจอรู้จักกันมาหลายปี
อารมณ์พี่ชาย โอปป้าข้างบ้านไรทำนองนั้น
ความรู้สึกชื่นชอบ ชื่นชม และตกหลุมรักสะสมในใจเราตลอด
เราเองก็เพิ่งรู้สึกว่าได้ปล่อยให้เขาได้หลบซ่อนอยู่ในใจมานานแล้วขนาดนี้
เราเคยเจอกันบ้างตามงานต่างๆ นานๆ ครั้ง
แต่ไม่เคยมีโอกาสได้ทำความรู้จักกันไปมากกว่าพี่น้อง
จนเมื่อมีโอกาสได้มาเรียนรู้กัน
มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากๆ
กับการที่ได้อยู่ข้างเขา...ผู้ชายที่เราเฝ้ารอมานาน
แม้ว่าเขาจะไม่เคยรับรู้ก็ตาม
หรือเขาอาจจะเคยสงสัยว่าเราเคยแอบชอบเขามาหรือเปล่า
แต่เราก็ไม่เคยยืนยันว่ามันเป็นเช่นนั้น
เราตั้งใจจะเก็บเอาไว้ว่าหากวันหนึ่งเราไดลงเอยกัน
หากไม่เป็นเช่นนั้น...ก็ขอให้มันอยู่กับเราก็พอ
(แต่ตอนนี้ทุกคนที่อ่านก็รู้หมดแล้วเนอะ เหอๆ)
เราเคยบอกตัวเองว่า...ต่อให้ต้องเสียใจ หรือสุดท้ายจะไม่ลงเอยกัน
มันก็คือความสุขในช่วงหนึ่งของชีวิตที่เราจะไม่เสียใจเลย
เรียนรู้กันอยู่พักนึงก็ตกลงคบกัน
ทุกอย่างเป็นไปตามความรู้สึกแบบอัตโนมัติอย่างที่ควรจะเป็น
แน่นอนว่าเราลืมเผื่อใจ...
ไม่ว่าเขาจะผ่านอะไรมา หรือมีนิสัยอย่างไร เราก็ยอมรับได้
เพราะรักที่เขาเป็นเขาไปนานแล้ว
แต่เผอิญว่า...ไปๆ มาๆ แล้วรู้สึกว่าเขาไม่ได้ใส่ใจเราเท่าที่ควร
เมื่อได้เรียนรู้กัน เขาเป็นคนโลกส่วนตัวสูงมากจนเราก็ไม่อาจเข้าไปได้
นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เราเข้าใจกันไม่มากพอ
แม้ว่าเราจะบอกว่าเราเข้าใจเขา แต่เขากลับรู้สึกว่าเรามีความต้องการมากเกินกว่าที่เขาจะให้ได้
ก่อนทุกอย่างจะสิ้นสุด...
เราเคยพูดคุยและพยายามปรับจูนกันแล้ว
ถึงมันจะดีขึ้นเพียงช่วงหนึ่ง แต่ก็คงไม่ใช่ตัวเขา
เพราะท้ายแล้วทุกอย่างก็วนกลับไปที่เดิม
เราเติมกันไม่เต็ม ไม่ลงตัว ไม่พอดี
และต่างไม่มีความสุข
จนวันที่เขาได้ใช้เวลาทบทวน...
ช่วงที่เขาทบทวนคือช่วงเวลาที่เราทรมานมาก
เรายอมรับว่าเราไม่มีความสุข ในใจปวดร้าวเมื่อรู้ว่าวันหนึ่งต้องมาถึง
เพราะเรารับรู้ได้ว่าความใส่ใจของเขามันน้อยลงจนแทบไม่มีเหลือ
เพราะเขาต้องการชีวิตและเวลาส่วนตัวของเขามากเกินกว่าจะให้เราได้เข้าไป
สุดท้ายก็ได้คำตอบว่า...เขาไม่พร้อมจะมีใคร แม้ว่าเขาจะรู้สึกดีกับเราก็ตาม
นั่นทำให้เรารู้ว่า...
ดอกทานตะวันที่ไม้ขีดไฟอย่างเราเฝ้ารอได้หันกลับไปแล้ว
ถ้าไม้ขีดไฟมีโอกาสสร้างแสงสว่างให้ตัวเองได้ครั้งเดียว
เราก็ได้ใช้โอกาสนั้นไปจนหมดสิ้นแล้วเช่นกัน
เจ็บมั้ย...เจ็บนะ...เจ็บมาก
ต่อให้คิดไว้แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง
แต่เมื่อถึงเวลาจริงๆ มันก็เกินที่ใจจะยอมรับ
ตอนนี้เรารู้สภาวะจิตใจและความเป็นไปทุกอย่าง
จริงๆ รับรู้มาตลอด แต่ตอนนี้เหลือแค่การยอมรับ
เขาตัดการติดต่อเราไปหมดแล้วทุกทาง
ไม่มีโอกาสติดต่อกันอีก นอกจากวาระเวลาที่คงจะต้องทำให้เรามาพบกันอีก
ไม่รู้เหมือนกันว่าจะดีขึ้นมั้ยถ้าถึงเวลานั้น
แต่ถึงอย่างไร...เขาก็จะยังอยู่ในใจของเราเสมอ
เราไม่อาจลบความผูกพันที่มันมีมาทั้งชีวิตได้จริงๆ
สิ่งหนึ่งที่ได้เรียนรู้จากความรักครั้งนี้ก็คือ...
บางครั้ง ผู้ชายในฝัน... ก็ควรจะอยู่แค่ในฝันของเราเท่านั้นเอง
ผู้ชายในฝัน ควรอยู่แค่ในฝัน
คือเพิ่งเลิกกับแฟน...
จริงๆ เราก็เคยผ่านการผิดหวังมาหลายครั้ง
แต่ละครั้งก็เจ็บและผ่านมาได้แบบต้องใช้เวลาในการเยียวยา
ก่อนหน้ามาเจอคนนี้ก็เจ็บสะบักสะบอมเพราะคบกันมาหลายปี
ใช้เวลาทำใจประมาณปีกว่าถึงปลดล็อคตัวเองได้ไม่ให้ใจคิดหวนกลับไปรอเขาอีก
จนเมื่อต้นปีตัดสินใจว่าจะอยู่เป็นโสดแบบชิวๆ เพื่อก้าวเข้าสู่เลข 3 แบบสง่าสงาม
แต่แพลนก็พังพับไปเมื่อจู่ๆ ผู้ชายในฝันก็ก้าวเข้ามา
ผู้ชายในฝันนี่ไม่ใช่สเป๊คหรืออะไรนะ แต่เป็นผู้ชายที่อยู่ในฝันมาตั้งแต่เด็ก
เราเคยพบ เคยเจอรู้จักกันมาหลายปี
อารมณ์พี่ชาย โอปป้าข้างบ้านไรทำนองนั้น
ความรู้สึกชื่นชอบ ชื่นชม และตกหลุมรักสะสมในใจเราตลอด
เราเองก็เพิ่งรู้สึกว่าได้ปล่อยให้เขาได้หลบซ่อนอยู่ในใจมานานแล้วขนาดนี้
เราเคยเจอกันบ้างตามงานต่างๆ นานๆ ครั้ง
แต่ไม่เคยมีโอกาสได้ทำความรู้จักกันไปมากกว่าพี่น้อง
จนเมื่อมีโอกาสได้มาเรียนรู้กัน
มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากๆ
กับการที่ได้อยู่ข้างเขา...ผู้ชายที่เราเฝ้ารอมานาน
แม้ว่าเขาจะไม่เคยรับรู้ก็ตาม
หรือเขาอาจจะเคยสงสัยว่าเราเคยแอบชอบเขามาหรือเปล่า
แต่เราก็ไม่เคยยืนยันว่ามันเป็นเช่นนั้น
เราตั้งใจจะเก็บเอาไว้ว่าหากวันหนึ่งเราไดลงเอยกัน
หากไม่เป็นเช่นนั้น...ก็ขอให้มันอยู่กับเราก็พอ
(แต่ตอนนี้ทุกคนที่อ่านก็รู้หมดแล้วเนอะ เหอๆ)
เราเคยบอกตัวเองว่า...ต่อให้ต้องเสียใจ หรือสุดท้ายจะไม่ลงเอยกัน
มันก็คือความสุขในช่วงหนึ่งของชีวิตที่เราจะไม่เสียใจเลย
เรียนรู้กันอยู่พักนึงก็ตกลงคบกัน
ทุกอย่างเป็นไปตามความรู้สึกแบบอัตโนมัติอย่างที่ควรจะเป็น
แน่นอนว่าเราลืมเผื่อใจ...
ไม่ว่าเขาจะผ่านอะไรมา หรือมีนิสัยอย่างไร เราก็ยอมรับได้
เพราะรักที่เขาเป็นเขาไปนานแล้ว
แต่เผอิญว่า...ไปๆ มาๆ แล้วรู้สึกว่าเขาไม่ได้ใส่ใจเราเท่าที่ควร
เมื่อได้เรียนรู้กัน เขาเป็นคนโลกส่วนตัวสูงมากจนเราก็ไม่อาจเข้าไปได้
นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เราเข้าใจกันไม่มากพอ
แม้ว่าเราจะบอกว่าเราเข้าใจเขา แต่เขากลับรู้สึกว่าเรามีความต้องการมากเกินกว่าที่เขาจะให้ได้
ก่อนทุกอย่างจะสิ้นสุด...
เราเคยพูดคุยและพยายามปรับจูนกันแล้ว
ถึงมันจะดีขึ้นเพียงช่วงหนึ่ง แต่ก็คงไม่ใช่ตัวเขา
เพราะท้ายแล้วทุกอย่างก็วนกลับไปที่เดิม
เราเติมกันไม่เต็ม ไม่ลงตัว ไม่พอดี
และต่างไม่มีความสุข
จนวันที่เขาได้ใช้เวลาทบทวน...
ช่วงที่เขาทบทวนคือช่วงเวลาที่เราทรมานมาก
เรายอมรับว่าเราไม่มีความสุข ในใจปวดร้าวเมื่อรู้ว่าวันหนึ่งต้องมาถึง
เพราะเรารับรู้ได้ว่าความใส่ใจของเขามันน้อยลงจนแทบไม่มีเหลือ
เพราะเขาต้องการชีวิตและเวลาส่วนตัวของเขามากเกินกว่าจะให้เราได้เข้าไป
สุดท้ายก็ได้คำตอบว่า...เขาไม่พร้อมจะมีใคร แม้ว่าเขาจะรู้สึกดีกับเราก็ตาม
นั่นทำให้เรารู้ว่า...
ดอกทานตะวันที่ไม้ขีดไฟอย่างเราเฝ้ารอได้หันกลับไปแล้ว
ถ้าไม้ขีดไฟมีโอกาสสร้างแสงสว่างให้ตัวเองได้ครั้งเดียว
เราก็ได้ใช้โอกาสนั้นไปจนหมดสิ้นแล้วเช่นกัน
เจ็บมั้ย...เจ็บนะ...เจ็บมาก
ต่อให้คิดไว้แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง
แต่เมื่อถึงเวลาจริงๆ มันก็เกินที่ใจจะยอมรับ
ตอนนี้เรารู้สภาวะจิตใจและความเป็นไปทุกอย่าง
จริงๆ รับรู้มาตลอด แต่ตอนนี้เหลือแค่การยอมรับ
เขาตัดการติดต่อเราไปหมดแล้วทุกทาง
ไม่มีโอกาสติดต่อกันอีก นอกจากวาระเวลาที่คงจะต้องทำให้เรามาพบกันอีก
ไม่รู้เหมือนกันว่าจะดีขึ้นมั้ยถ้าถึงเวลานั้น
แต่ถึงอย่างไร...เขาก็จะยังอยู่ในใจของเราเสมอ
เราไม่อาจลบความผูกพันที่มันมีมาทั้งชีวิตได้จริงๆ
สิ่งหนึ่งที่ได้เรียนรู้จากความรักครั้งนี้ก็คือ...
บางครั้ง ผู้ชายในฝัน... ก็ควรจะอยู่แค่ในฝันของเราเท่านั้นเอง